رضا سید حسینی: بهرام صادقی‎ و استعداد عجیب‎ داستان‎سازی او

اواسط دهه‎ی چهل بود. از فرانسه برگشته‎ بودم و دوباره سردبیری سخن را به عهده گرفته‎ بودم. هفته‎ای یک شب نویسنده‎های مجله‎ گردهم می‎آمدند. دکتر خانلری هم می‎آمد و درباره‎ی مطالب آن شماره بحث می‎شد. بهرام‎ صادقی هم می‎آمد اما مدتی بود که دیگر داستانی ننوشته بود. در یکی از آن روزها در کنار او نشستم و ازش پرسیدم که آیا داستانی‎ ندارد که به مجله بدهد؟ گفت چرا، اتفاقا داستان بسیار جالبی نوشته است و شروع کرد به شرح دادن داستان. واقعا داستان بی‎سابقه و جالبی بود. احساس کردم همان تنوعی که در سال‎های گذشته در داستان‎هایش وجود داشت، در این داستان هم هست. باز هم ادامه داد و این داستانی که برایم‎ تعریف کرد شبیه هیچ داستان دیگری نبود.

گفت که هفته دیگر داستان را خواهد آورد. هفته دیگر آمد و من به محض دیدنش‎ سراغ داستان را گرفتم. پرسید کدام داستان؟ من با کمی تعجب قسمتی از مطلب داستان‎ را برایش تکرار کردم. گفت: ها! آن زیاد خوب‎ نبود، گذشتم کنار داستان دیگری نوشتم. گفتم‎ چه‎طور مگر؟ آن که خیلی عالی بود! گفت‎ نه این یکی خیلی بهتر است و شروع کرد به‎ تعریف داستان دیگری، این داستان هم فوق‎ العاده بود و بی‎سابقه. اما هفته‎ی دیگر هم‎ داستان نیامد و من متوجه شدم که صادقی‎ اصلا داستانی را ننوشته است. ولی هر لحظه‎ که بخواهد داستان تازه و بی‎نظیری در مغزش‎ شکل می‎گیرد و او آن را تعریف می‎کند. اما هرگز نمی‎نویسد و چه‎بسا که بلافاصله‎ فراموشش می‎کند. اکنون که قریب چهل سال‎ از آن روزها می‎گذرد و دقیقا بیست سال است‎ که دیگر بهرام در میان ما نیست، وقتی به طنز غریبی که حتی در جدی‎ترین داستان‎های او نیز وجود داشت می‎اندیشم با خود می‎گویم‎ نکند وقتی که آن داستان‎های خلق الساعه را برای من تعریف می‎کرد، هم خودش را مسخره می‎کرد و هم مرا!

آزما – ۱۳۸۲- انتشار در مد و مه: دی ماه ۱۳۹۱