این مقاله را به اشتراک بگذارید
نکاتی درباره «پریدن از ارتفاع کم» ساخته حامد رجبی
تراژدی جنین مرده
سید رضا صائمی
شاید در ابتدا به نظر برسد کارگردان در فضایی شبه‌روشنفکرانه یک نوع ادا و اطوار انتزاعی را روایت می‌کند اما با رویکردی فردگرایانه‌تر می‌توان به تأویل روانشناختی قصه دست زد که البته خالی از مؤلفه‌های جامعه‌شناسانه هم نیست. درواقع اگر قصه را برمبنای منطق سینمایی و مبانی دراماتیکش در نظر بگیریم ممکن است یا به حفره‌ای تهی بربخوریم یا برای چفت‌وبست برخی موقعیت‌ها، منطق کافی نداشته باشیم. اما باید فراتر از صورت فرمیک قصه، کمی به لایه‌های نمادین اثر نظر انداخت تا از کاستی‌های متعارف آن فراتر رفت. فیلم، قصه افسردگی مزمن اجتماعی است که سال‌هاست بسیاری از آدمیان متوسط با آن دست‌به‌گریبانند. شاید از طریق برقراری یک رابطه دیالکتیک‌وار بین صورت و باطن قصه به درک موقعیت روانشناختی آن دست یافت. ظاهر قصه این است که فیلم داستان زنی به نام نهال (نگار جواهریان) است که چهارماه حامله است و ناگهان می‌فهمد که جنین در شکمش مرده است. سکوت می‌کند و تصمیم می‌گیرد از این ماجرا به کسی چیزی نگوید. سکوت او اگرچه ظاهرا برآمده از یک شوک و بحران عاطفی/ روانی است اما رفتارشناسی نهال (نگار جواهریان) در ادامه نشان می‌دهد که او دچار یک نوع روان‌رنجوری فلسفی است و چه‌بسا آن جنین مرده همان خود ایده‌آل و مطلوبی است در فضایی که مجبور به سرکوب خواسته‌ها، نیازها و آرزوهایش بوده. گویی پنهان‌کردن جنین مرده و میل به نگهداری آن برساخته همان عادت‌وار‌گی‌هایی است که ما به درد و رنج‌های درونی خویش داریم. به‌راستی اگر این جنین را به آرزوها و رؤیاهای درونی خویش نسبت دهیم، چنددرصد از ما در درون خود این جنین‌های مرده را نگهداری میکنیم. میل به سقط و دفن آن نیست چون هویت خویش را با آن پیوند زده‌ایم و گمان میکنیم شاید بدون آن دچار بحران شخصیتی شویم دریغ از آنکه گاهی همین نگه‌داشتن و دورنریختن تصورات و رؤیاهای مرده در درون فکر و ذهن و ضمیرمان مانع از پریدن و تعالی ما میشود. نهال، گویی چون خود آن جنین را پرورانده، تاب دل‌کندن از آن را ندارد و در نهایت چون شرایط زندگی و دیگرانی که در زندگی‌اش حضور داشته‌اند را مسبب این اتفاق می‌داند، علیه آنها می‌شورد و طغیان می‌کند. اگر با روانشناسی آدم‌هایی از جنس نهال آشنا باشیم، سکوت و درخودفرورفتگی او که تقریبا در نیم‌ساعت اول فیلم میبینیم، کدها و نشانه‌هایی است که مبین همین است. شاید از حیث سینمایی فیلم فاقد رمزگذاری‌های دراماتیک باشد اما برای مخاطبان آشنا به روانشناسی همه این نشانه‌ها به‌راحتی قابل رمزگشایی است. طغیان او علیه محیط اطراف از جمله همسرش (رامبد جوان) در درون همین موقعیت روانی قابل‌فهم است؛ همسری که مخاطب به‌تدریج با شخصیت ضعیف و محافظه‌کار و ترسویش آشنا میشود. او حتی زمانی که نهال در حضور دوستش از علاقه درونی همسرش به دوستش می‌گوید، قدرت دفاع حتی دفاع متظاهرانه از خود را ندارد.
اوج این طغیانگری را می‌توان در خانه جدید و نوع پذیرایی از میهمانان و اقوام ردیابی کرد که انگار دارد پوچی و تجربه دردناک نهیلیست را به صورت دیگران می‌زند و هیچ ابایی ندارد که آنها چه قضاوتی درباره او میکنند. هرچند این سکانس برای مخاطبی که منطق رئالیستی قصه را دنبال می‌کند، کمی اغراق‌آمیز و حتی بی‌منطق جلوه می‌کند. گویی همه امید نهال به تغییر و دگردیسی در زندگی و تجربه فصلی تازه در زندگی‌اش در تولد فرزندش بود و حالا که تقدیر این تولد، مرگ بود، از درون آن یک طغیان مرگ‌اندیشانه متولد میشود؛ چیزی شبیه به آنچه فروید غریزه مرگ می‌گوید و میل به تخریب و ویرانی و نابودی را برمی‌انگیزد. از همین‌رو شاید واکنش‌های او را نسبت به جنین مرده‌اش باید یک رفتار طبیعی (از حیث روانشناختی) تلقی کرد. این واکنش روانی را البته می‌توان از منظر روانشناختی دیگری نیز تحلیل کرد؛ تحلیلی مبتنی بر نظریه ناکامی- پرخاشگری که مبین آن است که ناکامی و سرخوردگی‌های مدام در آدمی موجب برانگیختن پرخاشگری و خشم در او میشود و جالب اینکه در روانشناسی افسردگی نوعی خشم است، منتها خشم علیه خود! البته نهال هردوگونه این پرخاشگری را تجربه می‌کند؛ ابتدا به شکل خشم علیه خویش و افسردگی و دوم از طریق پریدن به دیگران. او حتی روان‌شناس و مشاور خود را نیز مورد عتاب قرار می‌دهد و تلاش می‌کند او را از حیث منطقی در موضع منفعلانه‌ای قرار دهد. درواقع نیمه‌دوم فیلم که بازنمایی تدریجی نیمه درونی و پنهان نهال هم هست، نشان می‌دهد ریشه این طغیانگری و آشفتگی از قبل نیز در او وجود داشته و با مرگ جنین صرفا سر باز کرده و به طغیانگری رسیده است.البته این اولین تجربه بلند حامد رجبی است و باید با کمی اغماض به آن نگریست. به نظر می‌رسد مشکل اصلی فیلم او کاستی و ضعفهایی در پیوندزدن بین منطق روانشناختی شخصیتها با ساختار و زبان سینمایی قصه است و اگر این همنشینی بین زبان سینمایی و زبان روانشناختی در بستر درام صورت‌بندی می‌شد، حتما با فیلم کم‌نقض‌تر و شسته‌رفته‌تری مواجه می‌شدیم. طبیعتا نمی‌توان از فیلم «پریدن از ارتفاع کم» حرف زد و از بازی خوب، متفاوت و کنترل‌شده رامبد جوان چیزی نگفت. بدون شک یکی از مهمترین امتیازات این فیلم بازی اوست.
شرق
42 نظر
بیتا
مرسی.
مریم
به نظرم مسخره ترین و مزخرفترین فیلمی بود که تا حالا دیدم به شعوره بیننده توهین می کنه این فیلم، حالم بهم خورد از دیدنش
پانی
با نظر مریم کاملا موافقم فیلم حکایت از ذهن بیمار نویسنده دارد تاسف اوره
سارا
نمیتونم بگم فیلم خوبی بود یا نه اما ممنون از این نقد خوب و روانشناسانه! ممنون از تحللیل مفیدتون. هر فیلم حرفهایی برای گفتن داره که با یه نقد خوب این حرفها رو بهتر میفهمیم.
شعله
واقعا سینمای ما چه بلایی سرش اومده . آقای عزیز اصلن فیلم نسازید والا اگه اشکالی داشته باشه . ضعف تا چه حد .
روز به روز بدتر . خانم جواهریان خسته نشدی از این نقش ها……
Leli
مزخرف ترین و مشمئز کننده ترین فیلمی بود که در زندگیم دیدم.واقعاَ متاسفم…
نیلوفر
منم اصلا ارتباط برقرار نکردم با فیلم . و به نظرم بسیار خطی ، کسل کننده و چرت بود
افسانه
یکی از مزخرف ترین فیلمایی بود که تاحالا دیدیم.نه سر داشت نه ته. کاملا هم اغراق آمیز بود
بیننده
ممنون از نقدتون جناب صائمی. نظرات پایین نقد برام جالب بود.اکثرا” خانوم ها نظر دادند.بنده که مرد هستم تحت تاثیر دیدن و در نهایت با پرداخت فیلم و بازی خوب خانم جواهریان لمس مشکلات یک زن زمانی که بچه داخل رحمش مرده قرارگرفتم.بازی خوب این خانم باعث شد نگاهم نسبت به حاملگی و مشکلات اون برای یک زن عوض بشه و عدم درک کافی و لازم مرد (آقای جوان) از شرایط همسرش من و به فکر برد…جالبه که نظرات خانومها نسبت به این فیلم که به نوعی فمینیستی بوده و توی فضای جامعه مرد سالار ما کمبودش زیاده اینقدر منفی باشه…
سعید
امیدوارم کسانی که این فیلم رو میخوان ببینن یا قبلا دیدن تجربه ی تماشای این فیلم رو در خلوت و تنهایی داشته باشند تا بیشتر با شخصیت ها (بویژه نهال ) آشنا شوند. کسانی که نظرات منفی راجع به فیلم دارند من رو یاد همون آشنایان نهال میندازن که بعد از نوشیدن آب پرتقال سالم به زور می خواستند به خود بقبولانند که مسموم شده اند.
بهتره این فیلم رو فقط برای سرگرم شدن نبینیم. البته مضمون این فیلم هم همین است که “آیا همیشه اکثریت درست عمل می کنند” …جالبه که در کامنت ها و نظریات هم همین سوال برام پیش میاد !
مسعود روغني
به گمانم لازمه به این نکته توجه کنیم که هر فیلمی می تواند مخاطب خاص خود را داشته باشد. می توان فیلم ها را به دو دسته Escape و True تقسیم کرد: فرار و واقعیت. در فیلم های نوع فرار، هدف اصلی فرار کردن از دنیای واقعی است که معمولا با درد و غم عجین است. فرد می تواند خود را جای قهرمان فیلم قرار دهد و یکی دو ساعت را در دنیایی دیگر به خوشی بگذراند. این فیلم ها چندان ارتباطی با دنیای واقع ندارند اما إلزاما بد نیستند و برای هدفی که قرار است تأمین کنند مناسب اند. فیلم های واقعی به عکس به ندرت دارای پایان خوش اند. انسان را با درد و غم انسان ها و جهان آشنا می کنند. تغییر شخصیت ناگهانی، توانمندی های فوق العاده بازیگران و امثال ان جایی در این نوع فیلم ندارند. فیلم پریدن از ارتفاع کم بی شک یک فیلم فرار نیست. به نظر می رسد بیشترین گلایه از فیلم به وأسطه عملکردی است که فیلم ندارد در حالیکه از اول بِنَا نبوده برای این مقصود ساخته شود. اینطور شاید نقدها کمی تلتیف پیدا کنند.
حمید رضا
سعید جان کاملا باهات موافقم.متاسفانه اکثر کامنتا غیر منصفانس.این فیلم حرف خیلی مهمی داره میزنه.موضوع افسردگی چیزیه که تو جامعه الان ما متاسفانه خیلی زیاده.فیلم یه ضعفهایی داره ولی در مجموع فیلم خوبیه.البته کلا درک این نوع از سینما واسه خیلی ها سخته.
محمد
الان ساعت تقریبا ۳صبحه و من و همسرم از ساعت ۱۱ تا الان داریم در مورد این فیلم بحث میکنیم و نقدهای مختلف رو سرچ کرده و میخونیم و از این تجربه جدید سینمای ایران لذت میبریم واقعا عالی بود و نقدتونم فوق العاده است . ممنون
اشکان
به نظرم فیلم خوبی بود البته برای کسی که قدرت درک و تجزیه تحلیلشو داشته باشه.
فیلمی بود که حرف واسه گفتن داشت و فضای جالبی داشت چون موضوعی مطرح کرد که خیلیا درگیرش هستن
ونوس
خیلی سعی کردم که فیلم رو بر اساس میزان “لذت بردن شخصی م” قضاوت نکنم و سختم بود وقتی کسی ازم میپرسید چطور بود؟ بگم خوب بود و حتی بگم بد بود.
انگار این فیلم (یا شاید هر اثری) رو نباید بر اساس “دوست داشتم یا نداشتم” یا “خوب بود یا نبود” مورد بررسی ذهنی و در نهایت بیان، قرار داد.
فقط ی چیز رو با اطمینان و با ادبیاتی کاملا غیر تخصصی میتونم بگم، اینکه، پریدن از ارتفاع کم، فیلمی بود که من بعد از تمام شدنش از شدت خشم از خستگی سرم رو بین دستام گرفته بودم و به زمین میکوبیدم اما بلافاصله بعد از اتمام ضربه ها تا همین حالا (و حتما در هر لحظه ای در آینده) من رو به فکر کردن وادار کرد، ذهنم رو درگیر کرد و به قول استاد عزیز کارگاه داستان نویسیم رسالت ی هنر همین درگیری ذهنی هست، نه سرگرمی موقت. کسی که از سالن تعاتر بیرون میاد باید تفاوتی به لحاظ فکری با لحظه داخل شدن به سالن داشته باشه.
مخاطب
من نظر شخصیم اینه که این فیلم با این موضوع جالب پتانسیل هاى بسیار بیشترى داشت هم به لحاظ مشکل یک خانوم در مرگ جنینش و هم مضاف بر اون مشکل افسردگى پیشین!
متاسفانه مشکلى که در بیشتر سناریوها وجود داره شخصیت پردازى ضعیفشونه!و این فیلم هم از این مشکل مستثنى نیس
عسل
از بازیگران وکارگردان فیلم باید تشکر کرد فیلم خیلی خوبی بود مثل فیلم طلا ومس خانم جواهریان .فیلمهایی از این سبک کمیابند و ارزشمند.این فیلم برای سرگرمی نیست که پایان خوشی داشته باشه .روایت جامعه افسرده ما البته برای قشر متوسط. به تصویر کشیدن بی پولی،شغل کم درآمد وپر زحمت،زندگی قسطی،وبارداری بی ثمر.حقیقت تلخی که در جامعه مون وجود داره و متاسفانه رو به افزایشه.
سوري
دوستش داشتم…طغیان یک ادمی که دلش میخواد سطحی نباشه اما بین ادمهای سطحی که پیشرفت زندگی رو تو ماشین گرونتر و خونه بزرگتر میبین گیر کرده….افسردگی بنظرم تعبیر دیگرانه از این حالت من بهش طعیان میگم.و بنظرم قصه فیلم هر جای دنیا میتونست اتفاق بیوفته بر عکس بقیه فکر نمیکنم مسایلی که مطرح کرد فقط تو ایران رخ میده
امین
بدترین و مزخرف ترین فیلمی بود که تا کنون دیده بودم
مرجان
هربار که اومد با یکی حرف بزنه و دردش رو بگه همه کار داشتن حتی مادرش… بعد وقتی که اون رفتارها رو از خودش نشون میداد همه نگرانش شده بودن!! جدا از بازی نگار جواهریان و رام جوان عزیز که بی نظیر بود فیلم هم نگاه خوبی داشت به موضوعات روانشناختی! امیدوارم که دوستان هم که کمی بی انصافی کردن با خوندن نقد و بررسی فیلم تا حدودی بتونن درک کنن فیلم رو و از دیدنش درس بگیرن
امیرحسین
فیلمی بی نظیر بود !
به قول شهرزاد فیلم باید طوری باشه که وسطش بگی خوب بعدش چی ؟
واقعا من رو به فکر فرو برد این فیلم و آیا هدف هنر در تغییر تفکرات یک شخص در حال و آینده او نیست ؟
فاطمه
به نظرم یکی از معدود فیلم های خوب ایرانی با تم روانشناسانه بود . متاسفانه انقدر که سلیقه مردم با دیدن فیلم های گیشه ای سطحی شده که ذیگه کمتر میتونن ارتباط برقرار کنن با این سبک فیلم ها . خیلی عمیق بود و ملموس ….
ناشناس
فیلمی کاملا یکنواخت ،بازیگران فقط کلمات رو ادا میکردن بدون هیچ إحساسی در صورت و گفتار
سکانس جابجایی ماشین در تعمیرگاه می تونم بگم واقعا مزخرف و بی معنی بود
علی
فیلم
به نظر من عالی بود
هم شروعش و هم پایانش
خصوصا تیتراژ آغازین و پایانی
که بدوندکوچکترینذموسیقیزو ملودی تا انتها ادامه داره
خارج از عرف های آهنگین تیتراژ های پایانی
فضای سرد فیلم از آغاز تا پایان ادامه داره
برای من که ارزش دوباره و حتی سه بار دیدن رو هم داره
بازی هر دو بازیگر در نقششون هم فوق العاده بود
انقدر تهییج شدم که بقیه کارهای این کارگردان رو که در سمت نویسنده بودن رو هم ببینم .
در کل فیلم رو دووووووست داشتم!
امین
واقعا برای خودم متاسفم از بابت وقتی که برای چنین فیلم چرتی گذاشتم و به حدر رفت…
بهنوش
این فیلم یک حالت مبهم برای من ایجاد کرد حالتی که اصلا در غالب کلمات بیان نمیشه. حال خیلی از ماها حال نهاله.. فیلم عالی بود.
مسیحا
نقدتون بسیار عالی بود. لذت بردم
فاطمه
فیلمِ کسل کننده، لزوما چرت نیست و این دو صفت وابسته نیستن دوستان.
یادداشت مفیدی بود
یک زن
فیلم رو همین الان تموم کردم. اومدم اینجا تا نظرات دیگران رو هم بدونم
برای من فیلم موضوع خوبی داشت. اما مثل خیلی دیگه از فیلمهای ایرانی موضوع خوبش در مرحله ساخت سوخت شده بود. ما نمیتونیم با یک طرح چند خطی و بدون شخصیت پردازی مناسب و تلاش برای وارد کردن تماشاگر به ذهن و درون شخصیتها فیلم خوب بسازیم. این فیلم از ضعف در شخصیت پردازی رنج میبره. متاسفانه بازیها چندان کنترل شده نیستند. بازی بازیگران نقشهای فرعی که اصلا افتضاح بود. فیلمبرداری بی دقت بود. دیالوگها اکثرا شعاری بودند و روابط شخصیتهای فیلم با هم خوب جا نیفتاده بود. وقتی در یک فیلم از موسیقی استفاده نمیشه باید بازیها نگاهها قاب بندیها و تدوین به حدی حساب شده و درست باشن که کمبود موسیقی رو که عامل مهمی در تاثیرگذاری تصاویر هست رو جبران کنه اما فیلم فاقد این موارد بود. تنها نکته مثبتی که میتونم بهش اشاره کنم تپق نزدن بازیگران در هنگام ادای دیالوگها بود که متاسفانه در اغلب فیلمهای امروزی ایران خیلی زیاد و حتی کمی مد شده. گویا تپق زدن و غلط غلوط ادا کردن دیالوگها رو عاملی برای طبیعی جلوه دادن فیلم در نظر میگیرن که کاملا اشتباه است و در فیلمهای خارجی هم به هیچ وجه مرسوم نیست. حداقل فیلم این یک مورد رو که در فیلمهای دیگه خیلی اعصاب خرد کن هست نداشت.
کلا فیلم میتونست خیلی بهتر از این باشه و رابطه زن و شوهر و درد زن رو عمیق تر از این به تصویر بکشه اما متاسفانه به یک سری دیالوگهای شعارزده و نمادین و چند سکانس اغراق آمیز بسنده میکنه.
رضا
افتضاح بود .اونایی هم که میگن خوبه جو روشنفکری گرفتتشون .کاملا بی محتوا بود
اکبر
چقدر نظرات متفاوته…متاسفانه بیشترم خانوما نظر منفی دادن شاید دنبال چیز خاصی تو این فیلم میگشتن…به شخصه واقعا درگیر فیلم شدم الان حساسیت های خانوممو موقع بارداری بیشتر درک میکنم بازی خانوم جواهریان و اقای جوانم واقعا خوب بود شاید دلیل اینکه یه تعدادی از دوستان خوششون نیومد این بود که این فیلم مربوط به سینمای هنر و تجربه بود که مخاطبای خاصی داره….
اکبر
چقدر نظرات متفاوته…متاسفانه بیشترم خانوما نظر منفی دادن شاید دنبال چیز خاصی تو این فیلم میگشتن…به شخصه واقعا درگیر فیلم شدم الان حساسیت های خانوممو موقع بارداری بیشتر درک میکنم بازی خانوم جواهریان و اقای جوانم واقعا خوب بود شاید دلیل اینکه یه تعدادی از دوستان خوششون نیومد این بود که این فیلم مربوط به سینمای هنر و تجربه بود که مخاطبای خاصی داره….
کاوه
لذت بردم
فیلمی متفاوت و البته برای آدم های متفاوت
بابک
واقعا متاسف هستم برای کسانی که فکر کرده اند که اگر از فیلم بد بگویند روشنفکر حساب نمی شوند. من کسی هستم که شاید در یکی دو سال اخیر بیش از ۴۰۰ الی ۵۰۰ فیلم در همه ژانر ها مخصوصا سینمای هنری و روشنفکری(اگر بتوان این نوع ژانر را تعریف کرد) دیده ام . ولی واقعا بعد از دیدن این فیلم اول از خودم متنفر شدم که چرا حدود ۲ ساعت از عمرم را به بیهوده ترین شکل ممکن هدر دادم. دوستانی که تحلیل روانشناسی از این اثر به شدت پوچ و عاری از هرگونه ساختار سینمایی و روانشناسی دارند باید با کمال شرمندگی, در سالم بودن روان و اندیشه خود شک کنند.
نگار
بسیار فیلم خوبی بود ، با بازی خوب دو شخصیت اصلی و زمینه ی علمی قوی و واقع بینانه
هومن
فیلم خوبی بود و ضد بچه داری.
بهار
به نظرم فیلم خوب و جالبی بود و ارزش فکر کردن روش و بحث کردن درموردش رو داشت…
در ابتدای فیلم نشون میده نهال به راحتی درباره جنین مرده خود با فرد غریبه صحبت میکنه و شاید بخاطر رفتار بد اون فرد و در ادامه فیلم رفتار خانواده اش بود که دیگه حرفی از بچه مرده نزد و اونو پنهان کرد….
فیلم متفاوتی درباره افسردگی بود…بیشتر فیلم ها مشکلات خود فر افسرده با این بیماری رو نشون میدن در صورتی که این فیلم…رفتار جامعه، دوستان اون فرد، همسر و خانواده اون فرد نسبت به فرد افسرده رو نشون میداد و هرکدوم به نحوی رفتاری متفاوت داشت…
نهال طرز تفکر و دید متفاوتی داشت نسبت به بقیه نزدیکانش…و شاید چون بقیه نمیخواستن و نمیتونستن درکش کنن و بفهمننش…میخواستن بهش بقبولونن که افسرده ات….مثل سکانسی که میخواستن بهش بقبولونن که توی شربت ها چیزی ریخته….
در هر حال باتوجه به اینکه اولین فیلم بلند کارگردان بود …. نباید انتظار یک فیلم کاملا بی نقص رو داشت ولی در مجموع فیلم خوبی بود و هنوز هم جای بحث داره
mahta
بنظرم خیلی ملموس بود
فیلمی بود که نباید فقط میدیدیش
باید میفهمیدیش حس میکردیش
تا اون حس متفاوتو درکش میکردی
حسین
بیننده متفاوت
به نظرم فیلم پر مغز و خوبی اومد. شاید کمی از لحاظ تکنیک سینمایی در جاهایی نقص دیده میشود اما قصه ی خوب و شخصیت پردازی ماهرانه و بازی خوب جواهریان و جوان شاید تا حدی این نقیصه رو جبران کرد. پذیرفتن اینگونه فیلمها (مانند آنچه در فیلمهای کاهانی میبینیم) برای مخاطب عام کمی سخت به نظر میرسه و باعث میشه بعضا نقد های تندی راجع به اینگونه فیلمها شاهد باشیم. اینکه دایما افراد مختلف سعی میکنند نهال رو متقاعد کنن که افسرده اس و حالش خوب نیست و دایما در حال جستجوی علت باشن منجر به طغیان نهال شده و به نظر من به بهترین نحو ممکن دیگران رو از مشکلات و کشمکشهای درونیش مطلع میکنه. قطعا همه ی ما دچار این چالش های درونی هستیم اما یا اونها رو نادیده میگیریم یا نمیدونیم چگونه بیانشون کنیم و یا جرات بیان کردنشون رو نداریم و مانند یه جنین مرده اونهارو تا آخر عمر درونمان نگه میداریم. تبریک میگم به عوامل سازنده امیدوارم رجبی با کسب تجربیات بیشتر در زمینه تکنیکهای سینمایی به این مسیر ادامه داده و ما شاهد کارای خوب ایشون باشیم.
فرزانه
فیلم خیلی تاثیرگزاری بود,متاسفانه من دیر باهاش آشنا شدم اما واقعا باهاش ارتباط برقرار کردم.جنین امید بود,امیدی که انگار قرار بوده به بهبود شرایط نهال منجر بشه اما نشده,امید مرده و ما غصه مرگ روزهای شاید روشن رو درون خودمون نگه میداریم,خیلی از ماها اینطوریم,غم و غصه هایی که تو دلهامون گره خورده و ما نمیتونیم ازش دل بکنیم,مدام بهش فکر میکنیم,بشخصه خودم خیلی دوست دارم تمام دردهامو برای یه غریبه بگم که مطمئن باشم دیگه هیچوقت نمیبینمش اما به نزدیکترین افراد زندگیم نمیتونم بگم مثل همون پسر که گربه ممنوعه ش رو به نهال نشون داد چون مطمئن شد که اون دیگه اون کافه نمیاد! یاد سریال ۱۳دلیل برای… افتادم,نزدیک همدیگه هستیم اما همو درک نمی کنیم,مشکلات هم رو نمیفهمیم هر چی هم که هست از سر انجام وظیفه س.به هم نزدیکیم اما قلبهامون دوره و درد هم رو نمیفهمیم.فکر میکنم این مهمترین پیام فیلم بود
الهه
شوهر نهال چه صبری داشت زنه هرکاری میکرد هیچی نمیگفت… آیا تو واقعیت همچین مردی داریم؟!!
سجاد
واقعا چی میشه اگه سینمای ایران تعطیل شه…فکر نکنم اب از اب تکون بخوره… تورو خدا جمع کنید بساط این فیلم های مزخرف بی سر و ته و کند و کسل کننده رو …به خدا نه هالیوود نه بالیوود نه هیچ وود دیگه ای گوه ترین فیلماش نمیتونن در حد کارگردانای ایران فیلم گوهی بسازن