رفتن به محتوا رفتن به فوتر

شکستِ مهاجرانِ ایرانی در ادبیات / نقد و بررسی ادبیات مهاجرت نویسندگان ایران

1 Comment

  • بهزاد
    ارسال شده 4 دسامبر 2015 در 2:01 ب.ظ

    به نظرم این نوشتار یک طرفه به قاضی رفته بود. و گزاره ی کلیِ ” از منبع زبان دور افتادن باعث بدنوشتن میشود” را بدونِ اثبات ،پیش فرض گرفته است. و ورِ دیگر ماجرا این است که از کسانی پرس و جو شده است که اکثرن نویسندگان داخل مرزهای ایران هستند. تجربه ی جهانیِ تبعید در تولید آثار موفق را هم به کل ندیده گرفته است. تجربه ی امثال سینگر را که به آمریکا مهاجرت کرد و به ییدیش نوشت. ورِ دیگر هم که رندانه به سکوت برگزار شده است این است که مگر در این سالها چند اثر شاخص در داخل ایران نوشته شده است؟ همچنین این نوشتار در رویارویی با پدیده ی ” مواجهه ی نویسندگان مهاجر با سانسور” ساده انگارانه برخورد کرده است. همه ی این نویسندگان یا تحت تاثیر خودسانسوری وطنی باقی مانده اند هنوز، یا اینکه به “عقده گشایی” مشغول اند. (و بماند که از صد سال پیش و بروز اندیشه های فروید “عقده” آن بارِ منفی ای که مد نظر نویسنده ی مطلب است را ندارد) . شق سوم چه باید میبود که مطمح نظرِ نویسنده ی محترمِ این مطلب بوده است؟ اگر میفرمودند به حکمت نزدیک تر بود!

ارسال نظر

0.0/5