برای عباس کیارستمی مرثیه می خوانیم اما سینمای سطحی و کم مایه را دوست داریم!

چرا کاربران فضای مجازی  برای «طعم گیلاس» کیارستمی مرثیه می خوانند ولی در گیشه «۵۰ کیلو آلبالو» را انتخاب کرده و فیلم های سطحی عطاران را انتخاب می کنند؟

عباس کیارستمی فیلمساز برجسته ایرانی هفته گذشته و در بعد از ظهر دوشنبه در فرانسه درگذشت. کیارستمی که برای ادامه درمان بیماری خود به فرانسه سفر کرده بود، در گذشت. این کارگردان سرشناس سینمای ایران که از اسفند سال ۹۴ تا اوایل اردیبهشت ۹۵ به دلیل انجام چند عمل جراحی در ناحیه روده در بیمارستان بستری شده بود و در ماه‌های اخیر هم چندین بار به بیمارستان مراجعه کرده بود، سرانجام بنا به تصمیم خودش هشتم تیر برای تکمیل مراحل درمان به پاریس رفت. مرگ کیارستمی با واکنش های زیادی از سوی رسانه ها روبرو شد و تقریبا هیچ چهره فرهنگی و هنری نیست که از رفتن کیارستمی نگفته باشد. از سوی دیگر بسیاری از رسانه های جهان نیز خبر درگذشت او را مخابره کردند تا اهمیت او مشخص شود. تا جایی که هشتگ های #kiarostami و #کیارستمی به سوژه داغ شبکه های مجازی بدل شد. اما حمید باباوند در مطلبی درباره ی درگذشت عباس کیارستمی به نکته ای قابل توجه اشاره کرد و نوشت: « فیلم کپی برابر اصل، آخرین فیلم کیارستمی بود که اکران شد و سال گذشته طی ۴۳ روز نمایش روزانه تقریبا فقط ۱۴۰ نفر به تماشای آن نشستند و در مجموع کمتر از ۶هزار نفر آن را دیدند. همچنین فیلم قبلی او «شیرین» هم سال ۹۰ اکران شد و طی ۴۲ روزی که روی پرده بود، کمی بیش از ۶هزار نفر برایش بلیت خریدند در این فیلم نیکی کریمی، گلشیفته فراهانی، ترانه علیدوستی، مهناز افشار و ژولیت بینوش بازی می کردند.» این درحالی است که در ماههای اخیر فیلم هایی همچون ۵۰ کیلو آلبالو و من سالوادور نیستم نزدیک به ۱۴ میلیارد تومان فروش داشته اند!

سوال اینجاست چرا فیلم های کیارستمی به اندازه یک روز فروش فیلم های رضا عطاران (از دراکولا تا من سالوادور نیستم و…) در سینماهای ایران مخاطب نداشته است؟ چرا کاربران فضای مجازی  برای «طعم گیلاس» کیارستمی مرثیه می خوانند ولی در گیشه «۵۰ کیلو آلبالو» را انتخاب می کنند؟ چرا توجهی به اکران فیلم های کیارستمی نشد و فیلم های سطحی رکوردهای فروش را شکستند اما حالا پیر و جوان از عشق به کیارستمی می گویند؟