رفتن به محتوا رفتن به فوتر

پارادوکس “نوستالژی” در محسن نامجو / مهین میلانی

2 نظر

  • mosak
    ارسال شده 26 نوامبر 2018 در 10:30 ب.ظ

    تحلیلی بسیارخوب و پر بار ی بود. سپاس. اما من فکر می کنم نامجو خود دنبال نام و نشان است. آنچه او روی صحنه به گوش خلق می رساند، زور زدن های بی مورد در موسیقی یی است که بیشتر جنبه آزمون و خطا دارد تا یک هنر مستقل و با کیفیت. هنری که روی صحنه عرض اندام می کند، از مرز هنر گذشته و مانند کالا فروخته می شود و هیچ ایرادی هم ندارد. اما ای کاش که پرداخت بهای آن، در انسان تغییر ایجاد می کرد.

  • علی بهبودی
    ارسال شده 27 نوامبر 2018 در 3:01 ق.ظ

    محسن نامجو برای من هیچوقت شروع نشد ولی با خواندن ترانه رضا شاه تمام شد!

ارسال نظر

0.0/5