Share This Article
خب به سلامتي شمارهي مهرماه (چهارم از دوره جديد) همشهري داستان، ازگروه مجلات اين سازمان كه اغلب زير مجموعهي خردنامه منتشر ميشوند، به روي دكهي روزنامه فروشيها آمد. به قيمت 1500 تومان، در 228 صفحه و با كاغذ سفيد اعلا و چاپ رنگي، يعني اينكه اگر مي‌خواهيد بخريد بخريد چون كه ميارزد! در جديدترين شماره «همشهري داستان» اين مطالب را مي خوانيد: يك داستان معمايي به نام: « انجمن مردان کامل»، يك داستان هم با حال و هوايي زنانه از «مارگارت اتود» به نام «هنر آشپزی و پذیرایی» و همچنين داستانهايي از مرتضی سرهنگی، رضا رزم و داوود غفار زادگان. علی موذنی هم از عادتهای نویسندگیاش نوشته. ده روش برای نوشتن یک داستان خوب علمی تخیلی نيز در اين شماره رمز گشايي شده. مصطفی مستور هم روايتي از محل تولد و همبازیهای کودکیاش در اهواز داده، جايي كه ظاهرا فقر در آن بيداد مي كرده ، علی خدایی از پائیز اصفهان روايت كرده و سیامک گلشیری هم از چگونگي خلق يك داستان روايتي به دست داده و… مطالب خواندني شماره چهارم دوره جديد همشهري داستان هستند. اين هم نام ديگر همكاران اين شماره: عبدالجبارکاکایی، مژده دقیقی، شیوامقانلو، جان چیور، شرمن الکسی و مری گوردون و…
«آیا فیلمنامه نویسی ذوق داستان نویس را کور می کند؟» عنوان گزارشيست كه در آن نويسندگان و فيلمنامه نويسان به اين سوال پاسخ داده اند. اما از جالبترين صفحات اين شماره، گزارش تصويري از نويسندگانيست كه با يك كتاب به شهرت رسيدهان و نامشان ماندگار شد. فراموش نشود كه در اين شماره هم يك فصل فيلمنامه هست(بيداري روياها) و البته صفحات كميك استريپ وطني هم پابرجاست.
دست آخر ميماند اينكه خدا نفيسه مرشد زاده را خير بدهد كه مجله خواندني، شكيل و جذابي را جمع و جور ميكند.دوره جديد همشهري داستان بعد از ناكامي دوره قبلي و با تغييراتي اساسي آغاز شد.دورهي قبلي اگرچه كتاب با ورقهاي گلاسه و قيمت پايينتري منتشر ميشد و البته تخصصي هم به داستان ميپرداخت، اما عدم اشراف گردانندگان آن بر روي حوزهي داستان باعث شده بود در كنار مطالب ارزشمند معدود، با مطالب ضعيف زيادي روبرو باشيم. يعني به تناسب قيمت محتوا هم پايين بود و البته غير حرفهايتر. مجله هم نامرتب در مي آمد، البته در اين يكي زياد مقصر نبودند چون هر شماره بايد مستقل مجوز ميگرفت و همين در كار وقفه مي انداخت.
به نظر تنها نكته مثبت آن دوره زوم متمركز شدن روي داستان بود، يعني يك مجلهاي بود كه فقط به داستان اختصاص داشت. اما در دوره جديد با توجه به بخشهاي اضافه شده به نظر اگر عنوان آن را ميگذاشتند «روايت» بهتر بود. چون ديگر تخصصي داستان نيست، حوزههاي پراكنده زيادي به آن وارد شده كه چه ما خوشمان بيايد يا نه سليقهي گردانندگان است. اما با اين حال كيفيت مجله بالا و ارزش هزار و پانصد توماني را كه ميدهيد دارد.