اشتراک گذاری
سهم فرشته‌ها The Angels’ Share
كارگردان: كن لوچ، فیلم‌نامه: پل لَوِرتی. بازیگران: پل برانیگان (رابی)، جان هِنشا (هری)، گری میتلند (آلبرت)، جاسمین ریگینز (مو). محصول ۲۰۱۲، ۱۰۱ دقیقه.
رابی كه به‌تازگی از زندان آزاد شده برای آن‌كه زندگی بهتری برای همسر و فرزند تازه‌به‌دنیاآمده‌اش فراهم كند، تصمیم می‌گیرد كه كارهای خلاف را كنار بگذارد. اما بازدید او از یك كارخانه‌ی تولید مشروبات باعث می‌شود فكر یك سرقت عجیب‌وغریب به ذهنش خطور كند…
جزیره‌های كمدی و درام
هومن داودی
متخصصان می‌گویند هنگام خندیدن عضلات زیادی در صورت و بدن به حركت درمی‌آید و با خندیدن كالری زیادی سوزانده می‌شود. بنابراین كم‌ترین نتیجه و انتظار از خنده، طنز یا كمدی تولید هیجان، انرژی و گرمایی‌ست كه ذاتاً باید در آن وجود داشته باشد. درست است كه كمدی‌های سینمایی مختلف از احمق و احمق‌تر (برادران فارلی) گرفته تا پسر چهل‌ساله (جاد آپاتو) از روش‌های سراسر متفاوتی انرژی مذكور را تولید می‌كنند اما به هر حال نوعی انرژی یا هیجان در كار است. اشتباه بزرگ و استراتژیك كن لوچ در سهم فرشته‌ها این است كه با رویكرد اشتباهش به بخش كمدی فیلمش و تخلیه‌ی آن از گرما و هیجان، و بدتر از آن دمیدن ریتمی كند و سرد به آن، هم در خلق موقعیت‌های خنده‌آور ناموفق است و هم تمركز روایی اثر و به تبع آن، همراهی بیننده را از دست می‌دهد. در سهم فرشته‌ها خط و مرزی آشكار و قابل‌تعریف بین صحنه‌ها و سكانس‌های كمدی و جدی دیده می‌شود كه نشانه‌ای از عدم هماهنگی بین اجزای اثر و زاده نشدن این دو قطب متضاد از دل یكدیگر است. در چنین فیلمی كه قرار نیست پیرنگ نقش مهم و پیش‌برنده‌ای داشته باشد و خلق موقعیت‌های جذاب مبنای شكل گرفتن اثر بوده است، پرورده و قابل‌لمس نبودن شخصیت‌های اصلی در حكم تیر خلاص است. برای مثال می‌شود تعداد آدم‌های اصلی را یكی یا دوتا كم‌وزیاد كرد یا سكانس افتتاحیه‌ی درخشان یا سكانس تأثیرگذار برخورد رابی با خانواده‌ی كسی كه به او آسیب رسانده – كه هم‌چون جزیره‌هایی دورافتاده از دنیای اثر و بی‌ربط به آن به نظر می‌رسند – را هر جای دیگری از فیلم بُر زد و پس و پیش كرد و هیچ اتفاق خاصی هم نیفتد. از نیمه به بعد كه قضیه‌ی سرقت جدی‌تر می‌شود و فیلم تمركز تمام‌وكمالش را بر آن می‌گذارد، اوضاع خراب‌تر هم می‌شود، چون فیلم‌ساز در زمانی نسبتاً طولانی كه در اختیار داشته موفق به باوراندن شخصیت‌های اصلی‌اش نشده و طبیعتاً درگیری این آدم‌ها در جریان یك سرقت احمقانه و سرنوشت آن‌ها، دیگر اهمیتی برای كسی كه تماشای فیلم تا آن نقطه را تحمل كرده، ندارد. (امتیاز: ۳ از ۱۰)
ماهنامه فیلم – مد و مه – خرداد 1392