Share This Article
نقد فیلم من عاشق سپیده صبحم ساخته علی کریم
وقتی ریِل تایم مفهوم را می بلعد!
سید سعید هاشم زاده
«من عاشق سپیده صبحم…» گویی نخستین تجربه بلند سینمایی کارگردانش است که در وهله نخست سهل و ممتنع به نظر می رسد. این فیلم داستان ساده ای دارد؛ یک کارگردان و دستیارش به سر صحنه فیلمشان می روند و شروع به ساخت آن می کنند و رابطه ای که بین این وجود دارد مورد کنکاش قرار می گیرد. دستیار از ایده ی داستانی که به ذهنش رسیده برای کارگردانش می گوید، ایده ای که روایتگر یک رابطه مجازی و البته غافلگیرانه است: پسری بیست و هفت هشت ساله با دختری در فضای مجازی (شبکه اجتماعی) آشنا می شود و با یکدیگر ملاقات می کنند اما پسر پس از ملاقات متوجه می شود که دختر متاهل است و غافلگیر می شود… کارگردان به ایده علاقه مند می شود اما رفتار دستیار رفتاری غیر عادی است گویی خود او در چنین مخمصه ای افتاده است اما این مسئله هرگز عیان نمی شود. ادامه فیلم پس از روایت ایده فیلمنامه توسط شخصیت دستیار، سر صحنه فیلمبرداری می گذرد. فیلمبرداری که درباره آشنایی یک مرد و زن سندروم دانی با یکدیگر است و فیلم در همین نقطه به پایان می رسد. علی کریم به عنوان فیلمنامه نویس و کارگردان دو موضوع دیگر را به عنوان خرده داستان بررسی می کند نخست خودکشی است که در لابلای فیلم اتفاق افتاده و ما آن را نمی بینیم و سپس رفتار عجیب و غریب دستیار که باعث شک و تردید تماشاگر نسبت به او می شود. این روایت ساده همراه با کمترین اطلاعاتی که برای تماشاگر باز و گسترده می شود شناخت هدف فیلم و نیز مفهومش را سخت می کند. از جنبه ای می توان فیلم را درباره “ساختن یک فیلم” دانست که در کنار آن زندگی به همان شکل فیلمی که ساخته می شود و در همان ابعاد در حال گذر است.
از دیدگاه دیگر می توان علاقه به سینما و واقعیت “پشت صحنه” و “روبروی دوربین” در آن را دغدغه فیلمساز بر شمرد اما جالب اینجاست که فیلمساز هرگز امری قطعی را دربرابر دیدگان تماشاگر قرار نمی دهد و روی هر خرده داستان و مفهومی که از نشانه های متن بیرون می آید تکیه نمی کند و با هر چیزی رفتاری گذرا و نسبی دارد. هر لحظه می تواند فیلم به پایان برسد و اگر دقیق تر شویم هر لحظه دیگر نیز می توانست فیلم آغاز شود. گویی با مستندی طرفیم که مفهوم در آن ارزشی ندارد و چیزی به عنوان هدف از آن برداشت نمی کنیم. مسئله ریل تایم (REAL TIME) یا همان زمان واقعی در اجرای فیلم نیز مزید بر علت می شود. شکل ساختاری اثر را به لحاظ کارگردانی و بازیگری به ساختار فیلمهای عباس کیارستمی نزدیک می کند بخصوص اینکه پلان ها و سکانس های طولانی را در ماشین می گذرانیم، البته با این تفاوت که در گفت و گوهای شخصیت های کیارستمی نتیجه و مفهومی دریافت می شود، داستان هر قدر هم با اطلاعات کم و پرداخت ساده پیش می رود و از نقطه ای به نقطه دیگر می رسد اما علی کریم گویی مسئله ریل تایم و سکانس پلان تنها از منظر تکنیکی دنبال می کند و علاقه ای به ساخت مفهوم ندارد. شاید اواسط فیلم درست جایی که باید قلاب یک فیلم تماشاگر را وادار به تعلیق کند، کسالت‌بارترین فصل فیلم باشد زیرا عنصر زمان واقعی همانند یک فیلم خانوادگی عمل می کند. شخصیت ها سرگردانند، داستانی پیش نمی آید تا جلو برود و اکت های بازیگران همچون مستندی تلویزیونی بدون پالایش و پرداخت است. علی کریم آنقدر در عنصر زمان واقعی اثر افراط می کند که فیلم بدون بحران، حادثه و نتیجه پس از 120 دقیقه به پایان می رسد. ساختار سکانس پلان «من عاشق سپیده دم…» به صورتی ناخودآگاه کارگردان را اسیر و مجذوب خود کرده است و با این اوصاف داستان فراموش و ارتباط با تماشاگر از دست می رود و در نتیجه ریل تایم مفهوم را می بلعد! منبع: سینماپرس
***
نقد فیلم حوض نقاشی ساخته مازیار میری
وقتی عشق، یک مادهی مخدر است، نه محرک
امیرعباس صباغ
در خلاصه داستانش آمده: «مریم و رضا با آدم‌های دیگر فرق دارند، آن هم نه یک فرق ساده، بلکه بسیار بزرگ و آنها باید تلاش کنند تا به دیگران ثابت کنند این تفاوت بزرگ را با معجزه عشق حل کرده‌‌اند…» سازنده اش می گوید: «یک عاشقانه سخت ساخته ام.»، فیلمنامه نویس اش می گوید: «علت غم عاشقانه هایی مانند حوض نقاشی را نمی توانم تعریف کنم»، یکی از نشریات درباره اش نوشته: «معجزه عشق» و … اما مشک آن است که خود ببوید نه آنکه عطار بگوید، «حوض نقاشی» یک شکست مطلق است، هم برای تهیه کننده و فیلمنامه نویس اش (که حرف هایی مانند «خوشبختی تو دیدن چیزای کوچیکه» و … را به شکل بهتری در «طلا و مس» زده اند) و هم برای کارگردان و صاحب فیلم (حوزه هنری). نمی دانم دلیل این همه تکرار مکررات و درجا زدن حول محور همان دنیایی که شخصیت ها در مطلوب ترین وضعیت، با نقایص و نداشته های خود کنار می آیند، چیست؟ این کنار آمدن از کلیدی ترین مولفه های محتوایی «حوض نقاشی» است، آنجا که رضا به مریم می گوید هنوز صحبت های عاقدِ عقدشان یادش است که به آنها نصیحت کرده بود «با هم بسازید» و دنیای فیلم نیز در همین یک جمله خلاصه می شود و ایده آل سازندگانش در آن سکانس پایانی و دور زدن سه نفره افراد خانواده دور حیاط، شکل می گیرد. یعنی عشق به مثابه ابزاری که صاحبش را به پذیرش محدودیت ها (و نه عبور از آن) و قبول سرنوشت، تشویق کرده و بی آنکه نردبانی برای صعود باشد، به مخدری شبیه است که دلخوشی مقطعی به ارمغان دارد. این نگاه را مقایسه کنید با ساخته 19 سال پیش رابرت زمه کیس (فارست گامپ)، که شخصیت مرکزی آن هم یک انسان به لحاظ ذهنی، کم توان است، که با دیالوگ « مامانم میگه زندگی مثل جعبه شکلاته هیچ وقت نمی دونی قراره چی نصیبت بشه » استارت خورده و با یادگاری ارزشمند جنی به فارست «بدو فارست… فقط بدو» عمق پیدا می کند و تماشاگر در تمام مدت فیلم، معجزه عشق را با همه زیبایی و غم پنهانش لمس کرده و به تعریف تازه ای از واژگانی چون قهرمانی، موفقیت، رضایتمندی، افتخار، شهرت و … می رسیم و فیلمساز چنین مانیفستی برای زندگی بهتر پیشنهاد می کند و قهرمانش را تبدیل به یک ستاره فوتبال آمریکایی، ستارۀ جنگ، کاپیتان صید میگو و… کرده و فراتر از تمام اینها او را در عشق به مقامی می رساند که با باور و ایمانِ خویش، موفق می شود معشوقِ از دست رفته را از منجلاب تباهی رهایی بخشیده و در آخرین روزهای زندگی عمرش، طعم واقعی زندگی عاشقانه را به وی ببخشد، اما در «حوض نقاشی» هدف تنها در بازگشت به گذشته و برقراری همان چارچوب ها و هارمونی کلاسیک خلاصه می شود.
فیلم با زندگی آرام مریم، رضا و سهیل آغاز شده و در شرایطی مشابه (با کمی خوشی بیشتر) به پایان می رسد، و این همان درجا زدنی ست که گفته شد، و در این حد فاصل فیلمساز، هیچ پیشنهادی جز تحمل عاشقانه تلخی ها نداشته و در کنار این مضمون همان ایده تکراریِ تهیه کننده اش که «روزگارِ گذشته روزگار بهتری بود» را تکرار می کند. اشارات سیاسی-اجتماعی فیلم نیز از غرغر زدن های روزمره فراتر نمی رود و اینجاست که بار هم «فارست گامپ» را به یاد می آوریم که فیلمسازش چگونه توانست با مهارت، به مرور و نقد و حتی تصحیح تاریخ معاصر آمریکا بپردازد. (کافه سینما)
***
نقد فیلم برلين7-
امیر قادری
برلين7- داستان پناهندگاني از خاورميانه، که رفته‌اند آلمان و بدبخت شده‌اند. از اين فيلم‌هاي تر و تميزي که با حوصله (نگفتم حساب شده و دقيق و شکيل و درست) قاب‌بندي مي‌کنند، اما خلاقيتي در شناخت آدم‌هاي داستان‌شان، و محيط، و حرف و نکته‌اي که قرار است درباره‌اش بحث کنند، ندارند. بودجه‌هاي نفتي را هم معمولا به همين جور آثار، اختصاص مي‌دهند. فيلم‌هايي که درشان، نه سيخ مي‌سوزد و نه کباب، و خيلي «به اندازه» و حساب شده و ظريف و تميز، هم درباره تنهايي انسان معاصر حرف مي‌زنند، هم از ظلمي که بر اين انسان‌ها مي‌رود، و هم از سياستي استفاده مي‌کنند که براي جذب اين قبيل بودجه‌ها لازم است. درست مثل همان قاب‌بندي‌هاي با حوصله‌اي که در آنها معلوم است کيف‌هاي بازيگرها را کجا مي‌گذارند و کلاه‌شان را کجا. بودجه فرهنگي ملت هم اين طوري خرج مي‌شود. سازنده فيلم اعلام کرده بودجه فيلم دو ميليارد تومان شده، که از بودجه يک تله فيلم آلماني کمتر است.
***
نقد فیلم ابرهای ارغوانی ساخته سیامک شایقی
بسته شدن همه روزنه‌های امید
نساء نیکو
سيامک شايقي در جديد‌ترين ساخته‌اش باز هم به سراغ سينماي اجتماعي رفته و اينبار داستان فرار از خانه و خانواده را دستمايه اثرش قرار داده است. شايقي در اين فيلم نيز به سراغ مولفه‌هاي هميشگي و آشناي ساير فيلم‌هايش رفته و متاسفانه خلاقيت آنچناني‌اي در اين اثر از خود بروز نداده است. اگر بخواهيم از انتها و مجموعه فيلم به اين اثر نگاه کنيم بايد به جد اذعان کنيم که ابرهاي ارغواني يک فيلم متوسط است. فيلمي که هرگونه اميد به روند رو به رشد سينماي سيامک شايقي را کاملا از بين مي‌برد و به تماشاگر مي‌فهماند که اين منتقد و روزنامه نگار قديمي سينماي ايران واقعا نمي‌تواند و يا نمي‌خواهد کاري کارستان از خود بر جاي بگذارد هر چند که شايد هر چند سال يکبار به سراغ فيلمسازي برود و هر چند سال يکبار هم از بازيگران مطرح و متوسط در کنار همديگر استفاده کند و مجموعه‌اي از خوب‌ها و متوسط‌ها را در جلو و پشت دوربين کنار هم جمع کند و در نهايت هم اثري متوسط را روانه پرده سازد.
پايان‌بندي نامفهوم فيلم به اضافه نماهاي مکرر و زايد در جاي جاي داستان و بازي بد و نچسب‌هانيه توسلي با همان مکث و سکوت‌هاي هميشگي و بازي معمولي حسين ياري با آن نگاه‌هاي عاقل اندر سفيه که در همه فيلم‌ها و تله فيلم‌ها و سريال‌هايش به وفور به چشم مي‌خورد همگي در کنار هم از ابرهاي ارغواني اثري ضعيف ساخته که به احتمال قريب به يقين گيشه چندان مناسبي را نيز نخواهد داشت و از همين الان بايد به سه- چهار سال کنار نشستن سيامک شايقی در عرصه کارگرداني در سينماي ايران فکر کنيم. فقط مي‌ماند بازي خوب بهناز جعفري که اگر چه لحظات کوتاهي در فيلم حضور داشت اما مثل هميشه اثر گذار و خلاق و پر انرژي نشان داد و البته بايد نقش‌آفريني مناسب اميد روحاني را نيز به اين مجموعه اضافه کنم که اين روزها ظاهرا ديگر به هيچ پيشنهادي جواب نمي‌دهد و اکثر قريب به اتفاق نقش‌هاي کوتاه را از آن خود ساخته و البته انصافا و استثنا در اين فيلم بازي قابل قبولي را ارائه داده است. در مجموع تصور مي‌کنم سيامک شايقي بايد در نحوه نگاه خود به سينما چه به لحاظ داستان و چه به لحاظ ساختار تجديد‌نظر اساسي کند. اگر روزي روزگاري جهيزيه براي رباب حداقل داراي پارامترهايي انساني و عاطفي بود که مي‌توانست برخي از منتقدان و بخشي از تماشاگران را راضي نگه دارد متاسفانه اين پارامترها در روزگار فعلي نمي‌تواند پاسخگوي همان تعداد اندک نيز باشد و به همين دليل تصور مي‌کنم سيامک شايقي اگر همچنان اصرار به گام زدن در همين مسير دارد نمي‌تواند به ايده‌آل‌هاي خود دست يابد. مگر اينکه بپذيريم ايده‌آل‌هاي اين کارگردان محجوب و متين سينماي کشورمان در همين حد و اندازه‌اي هستند که ابرهاي ارغواني به ما نشانش مي‌دهد. مردمسالاری
***
نقد فیلم حوض نقاشی ساخته مازیار میری
فقرای نجیب و پولدارهای کم طاقت
داود زادمهر
زن و شوهری عقب‌مانده، پسری به نام سهیل دارند که در آستانه نوجوانی است. او که به آرامی وارد دوره نوجوانی و حال و هوای خاص آن دوران می شود، تا حدی از حضور در کنار پدر و مادرش در جمع احساس ناراحتی می کند. اما مشکل اینجاست که این مسئله به سختی قابل درک است. سهیل حاضر نیست در خیابان کنار مادرش راه برود، اما اصرار دارد که او را به پارک ببرند، وقتی تکالیف مادرش را تصحیح می کند طوری برخورد می کند که این باور را القاء می کند که مفهوم یک انسان عقب افتاده و تفاوتش با یک انسان سالم را می فهمد و در واقع می تواند مادرش را به عنوان یک عقب افتاده درک کند، اما با این فرض، در ادامه مشخص نیست چرا نمی تواند درک کند که اگر مادرش در پارک تا این حد از دیدن یک چرخ و فلک احساس ترس می کند و نمی خواهد سوار آن شود، دلیل این مسئله همان عقب افتادگی است و او نباید تا این حد در مقابل مادرش بداخلاقی کند. از سویی دیگر کندی و درجا زدن داستان اساسی ترین مشکلی است که فیلم با آن روبروست. حدود چهل دقیقه طول می کشد تا اینکه بالاخره مشکلات پسر و خانواده اش به جایی می رسد که او تصمیم می گیرد دیگر به خانه نیاید. اگر چه که بر مبنای آنچه گفته شد نیز این برخورد از طرف سهیل منطقی به نظر نمی آید. پس از رفتن سهیل از خانه نیز از آنجایی که مشکلی اساسی برای حل شدن و یا مانعی برای برطرف شدن وجود ندارد، تنها وضعیتی که بد است بدتر می شود (خانواده ای جدا از هم که حال مشکل کرایه خانه هم هر روز برایش بزرگتر می شود و در این بین پدر هم بیکار می شود و مجبور به کار سخت تری به عنوان پیک می شود در حالی که مجبور است با پای پیاده به دنبال رساندن محموله هایش باشد و…) و در نهایت فیلم که تا به حال توانسته با هر چه بیشتر تحقیر کردن شخصیتها شاید در وضعیتی شبه هندی بیننده را با آنها همراه کند، خانواده مقابل آنها یعنی خانواده معلم را نیز پله پله به مرز سقوط می کشاند (بیکاری، قرص خوردن پدر، سیگار، همدل نبودن اعضای خانواده و… ) تا در پایانی قابل پیش بینی پسر را متنبه به آغوش خانواده باز گرداند، و همه چیز به خوبی و خوشی تمام شود. فیلم در صحنه ای تمام می شود که به نظر می آید مشکلات حل شده، ولی نتیجه آن چه به نمایش در می آید این مسئله را نیز به ذهن متبادر می کند؛ اگر فردا پسر دوست دیگری پیدا کند که آنها واقعا خانواده سالمی داشته باشند، آیا همه چیز از اول آغاز نمی شود؟ فیلم به جای تراشیدن دلایلی برای بالا بردن خانواده سهیل، با دلایلی کلیشه ای رقیب را پایین می کشد و همه اینها در کنار تصورات سهیل که به سادگی قابل تغییر است باعث می شود که فکر کنیم آیا تمام مشکلات سهیل، یک لجبازی کودکانه نیست؟ منبع: سینماپرس