نگاهی به «دنیا در آغوش من است» اثر میثم نبی

تمام هفت داستان این کتاب مضمونی عاشقانه دارند. عشقی که در تار و پود کلمات نهفته است و به رگ‎‎های جملات تزریق می‎شود.

داستان اول، سولیلوگ‎‎های آقای هنرپیشه: آدم‎ها همیشه آن چیزی را در ذهنشان به تصویر می‎کشند، در موردش حرف می‎زنند و یا می‎نویسند که آن چیز جزیی از زندگی خودشان و یا آدم‎‎های اطرافشان است. دو مرد- باب و جاسم- در قالب داستان؛ و مرد هنرپیشه در قالب واقعیت. اما هر سه با یک تشابه، آن هم دلدادگی به همسران دوستان خود. زندگی واقعیت انکارناپذیری است وقتی که مخصوصا عشق به میان بیاید. نمی‎توان گفت این سه مرد کدام یک متعصب‎تر و با غیرت‎تر هستند. تنها تفاوتی که مرد هنرپیشه و جاسم با باب دارند شاید فقط در یک چیز است. این دو حمایت و زیر بال و پر گرفتن زن را جزیی از غیرت و عشق می‎دانند.

داستان دوم، شکرخنده‎‎های شیرین: زندگی در هزارتوی زمان گم می‎شود اما عشق‎‎های حقیقی باقی می‎مانند. مثل عشق مادر به فرزندش. داستان شکرخنده‎‎های شیرین، ظلم دادگاه را بر یک مادر نشان می‎دهد که به جدایی از فرزندش مجبور می‎شود. دخترش می‎رود و او می‎شود مادر هزاران شیرینی که دختر خودش را در کنار خود ندارد. در رویا، در واقعیت همه دختر‎های هم سن دخترش را فرزند خود می‎داند. با دختران غریبه حرف می‎زند، غذا می‎خورد و می‎خندد. جمله‎ها و کلمه‎ها به‎جا و زیبا هستند. نور ملایم آباژور، جزیره و تنهایی‎اش، خاک‎‎های سفید، غروب و آب ارغوانی. در آخر داستان- دوری و دوستی- دختر غریبه به خانه زن نمی‎اید. زنی که در خانه‎اش شاید ده‎ها یادگاری از دختران هم سن دختر خودش را داشته باشد.

داستان سوم، ماهی ها: وقتی کسی در زندگی کم می‎آورد چشم امیدش به اطرافیانش است. داستان ماهی‎ها، زندگی زن و شوهری را نشان می‎دهد که به بن بست کاری خورده‎اند و مرد باید به زندان برود. زن از مرد یاد گرفته که همیشه سرش را بالا بگیرد و کم نیاورد. حالا در چنین شرایطی کنار شوهرش است. کنار مردی که بر خلاف تمام دوستان و همکارانش که قرض بالا آورده و رفته‎اند، ایستاده و درد به زندان رفتن و جدایی از زن و فرزندی که هنوز به دنیا نیامده است را به‎جان خریده است. برگ‎‎های یک دست زرد درختان پاییزی، قمار پیرمردان پارک و شرط بندی کردن بر روی این‎که با سنگ به ماهی‎‎های قرمز داخل آب بزنند و صدای قارقار کلاغ‎ها توصیف‎‎های غمگینی است که به این داستان می‎اید.

داستان چهارم، می‎شود اسمش را نگویم؟ : داستان مردی است که در حساب‎‎های زندگی‎اش گم شده است. حتی برای یادآوری گرفتن مداد رنگی برای دخترش باید ضربدری روی دستش زده شود. وقتی از روزمرگی‎ها فاصله می‎گیرد و وارد شهر کوچکی می‎شود، تازه حس می‎کند چقدر دوست دارد این‎طور زندگی آرام را. تازه یادش می‎آید آرزوی دوران کودکی را که می‎خواست شاعر شود و شعر بگوید. شعر‎هایی که نه هیچ‎وقت جایی می‎نوشتشان و نه اسمی برایشان می‎گذاشت. جمله ی{ پلیسه میله زنگ زده دستم را خراش می‎دهد. به کف دستم خیره می‎شوم. و به ضربدری که کف دستم جا مانده. } زخمی که مثل ضربدر است و تقدیر کف دستش می‎گذارد تا شاید به یادش بماند وقتی به شلوغی و کار زندگی برگشت با دیدن جای زخم یادش بماند که باز هم به آن شهر کوچک و به آرامش برگردد.

داستان پنجم، آقا جون: باوری که از این داستان می‎شود پیدا کرد، این است که صدای مجری رادیو که به اعتقاد آقا جون شبیه صدای زنش است، در واقع این است که پیرمرد دلش برای زنش تنگ شده. وقتی به نوه‎اش می‎گوید خواب مجری رادیو را دیدم که گفته فردا می‎آیم. شاید آقاجون دلش می‎خواهد هر سال موقع تولدش زنش صفیه بیاید و او را با خود ببرد. او دلتنگ است. دلتنگ از جبر روزگار که پیرش کرده است. زنش را از او گرفته و سال به سال هم نوه‎ها و بچه هایش به او سر نمی‎زنند. آخر داستان نوشته شده که شمع‎‎های روی کیک را فوت نمی‎کند چون منتظر است. { منتظر می‎مانیم تا او بیاید. }

داستان ششم، دنیا در آغوش من است: گاهی به اجبار برای به دست آوردن یک چیزی باعث می‎شود تا شاید خیلی چیز‎ها را از دست داد. مرد قبل از ازدواج آرزو می‎کرد دست عشقش را بگیرد و با هم به‎سوی دریا بیایند. تا با هم به همه سختی‎‎های گذشته بخندند. اما تکلیفش با خودش مشخص نبود که معشوق آیا هم بازی دوران کودکی‎اش است و یا زنی که الان با اوست؟ کشتی بلو ویو، آبی کمرنگ دریا، حرف‎‎های مارکامه، گوزن آرزوها، ساحل شلوغ، بادکنک‎‎های داخل آب، دریایی که وسط رو به انتهایش همیشه آرام و ساکت است. این کلمه و جملات نشان‎دهنده احساس دوگانگی و کنار نیامدن مرد با خودش است. و شاید در آخر مرگ در دریا را انتخاب می‎کند و جان دادن در کنار چیزی- کشتی- که از کودکی آرزوی دیدن آن را از نزدیک داشت.

داستان هفتم، سارای سرزمین دور: احساس می‎کنم داستان آخر تکه‎‎هایی از داستان‎‎های قبلی را دارد. بهترین داستان این کتاب است از نظر من. از لحاظ درگیری ذهنی، به‎جایی کلمات و اساطیری بودن عشق و جان دادن برای معشوق. دور و تسلسل عشق که شاید برای یک‎بار هم که شده باطل نباشد. این داستان ویژگی عشقی متفاوت را دارد. وقتی رحمان برای زن سرگذشت سارا را می‎گوید. – زخم سارا در صدای تو است- بعضی از جمله‎ها دیدگاه روانشناسانه‎ای به این داستان داده‎اند. { من از زبان آذری چیزی نمی‎دانم. اما وقتی که آن‎طور نگاهم می‎کنی معنای آن نگاه‎ها را خوب می‎فهمم. }

و یا آدم‎ها و رنگ هایشان{ همیشه از بچگی هر اسمی را به رنگ خاصی می‎دیدم. }

{ خنده خانم دکتر در جمع دوستان و بیمارانش همه تصنعی‎اند، که مثلا بگویند هنوز کم نیاورده‎ام. }

تمام هفت داستان این کتاب به شیوه قصه نو نوشته شده و حالت معناگرا بودن و حتی باز بودن برخی از قصه‎ها در داستان مشخص است.

انتشار در مد و مه: 19 مرداد 1390