«از پائولو کوئلیو متنفرم!» اثر حمید رضا امیدی سرور به روایت یکی از مخاطبانش

چی بگم از كجاش بگم٬ از ریتم خوب و خوشایندش بگم٬ از ساختار و شخصیت پردازی آن بگم. من كه منتقد نیستم. كارشناس ادبیات هم نیستم. بگذار مثل همون خانم هایی كه اوایل كتاب بهشون تیكه پروندی منم بگم قشنگه.

وقتی خط به خط كه می‎خونی لذت می‎بری و می‎خندی و گاهی قند تو دلت آب می‎شه احساس می‎كنی خودت تو صحنه هستی دیگه تعریف نداره .من كه تا صفحه 60 یكریز نیشم باز بود .

نوع روایت رمان منو بیشتر یاد كتاب ها و فیلم های ودی آلن انداخت. من كه با اینجور روایت كلی حال می‎كنم..

این كتاب پر است از ارجاع. ارجاع های سینمیایی و ادبی كه اگر بقول معروف این پیش نیازها رو گذرونده باشید كلی  از كتاب لذت می‎برید. اگر هم زیاد آشنا نباشید باز ضرر نمی‎كنید شاید تشویق شدید رفتید كتاب ها رو خوندید و یا فیلم ها رو دیدید. برای من كه حدود 60 تا 70 درصد با اونا آشنا بودم خیلی لذت بخش بود. بعضی  ها رو هم یادداشت كردم بگیرم.

شاید منم مثل خیلی ها دوست داشته باشم وقتی در عالم واقعیت به آرزوم نمی‎رسم با پایان خوب تو كتابا حداقل دلمو خوش كنم. اما اینجا پایان بندی خیلی خوبی داره و واقعا با واقعیت جور هست و همین پایان بندی را من می‎پسندم. رئال رئال.

یك كلام خطم كلام رمان زیبایست . بخونید حال شو ببرید. اگر تو ایام عید جایی نمی‎رید و وقت آزاد دارید حتما این رمان و بخونید.

***

نام رمان: از پائولو کوئلیو متنفرم!

نویسنده: حمیدرضا امیدی سرور

ناشر: نشر آموت چاپ اول زمستان ۱۳۹۰  ۴۰۰ صفحه

***

دست در دست هم، لب هاشان به زمزه ای عاشقانه می‎جنبید و نگاه شان سخت بر هم می‎آویخت. ” ص9 “

با چهره ای دور از همه معیارهای زیبایی ایرانی كه همیشه شیفته ی آن بودم، نه چشمان سیاهی در كار بود، نه پوست مهتابی و نه موی شبق گونه  و نه… هیچ كدام ! ” ص10 “

لاكردار ” ص11 “

می‎بینید! خود نویسنده هم تكلیفش روشن نیست، بلاخره شخصیت داستانش شبیه كدام شیر پاك خورده ای است؟ “ص 11 “*1

در ادبیات آبكی و عرفان قلابی پائولو كوئلیو گیر افتاده بود و خیال پیش رفتن هم نداشت، ” ص14 “

فرهاد ” ص13″ *2

راستی هیچ وقت بهت نگفتم، از پائولو كوئلیو متفرم! ” ص15 ” *3

این تركیب جادویی، چیزی كم نداشت برای آن كه روح آدم را به پرواز درآورد. ” ص15 “

با لبخند كمرنگی كه هوش و حواس برای آدم نمی‎گذاشت. ” ص17 “

آدم معمولا به كسانی كه از دیدن شان خوشحال می‎شود، نمی‎گوید از دیذن تان خوشحال شدم…” ص20 “

وقتی دل آدم به كاری نباشه دنبال بهونه می‎گرده. ” ص21 “

هیچ وقت نفهمیدم چرا مرتیكه این همه طرفدار داره…” ص22 “

اون قدر با بابات سرو كله زدم كه اگه مرلین مونرو هم این جا بود ، باز یه الیزابت تیلور بدهكار بودی. ” ص24 “

آن هم برای من كه همیشه لب دریا هم باید آفتابه به دست می‎رفتم. ” ص29 ” *4

برازنده ترین و در عین حال سنگین ترین لباس را در میان جمع نسوان حاضر در مهمانی به تن داشت، ” ص30 ” * 5

چهره وودی آلن بدجوری در هم رفت، ” ص32 ” *6

آآ…هنوز یاد نگرقتید اینو از نویسنده ها نپرسید؟ ” ص40 “

ته دلم خالی شد ، بی اختیار هیجان زده شدم، به تپش قلب افتادم.”ص 40 “

بنازم خلقت خدارو! ” ص47 “

دوره نوجوانی وقتی بچه ها دختری را دوست داشتند كه تحویل شان نمی‎گرفت، از در رفاقت با برادرش در می‎آمدند، هیچ وقت هم علتش را نفهمیدم. ” ص47 ” *7

یكی هم نیست كه به ما بگوید،”او” كه به تو كاری نداشت، اگر خودت سوسك بودی دوست داشتی هیولایی مثل انسان پا رویت بگذارد و از چرقی تركیدن اعضاء و جوارح تو احساس لذت كند! ” ص50 “

با اطمینان می‎گفتم: من هیچ وقت قاطی این جور خریت ها نمی‎شوم! ” ص53 “

ضربان این قلب لعنتی آن قدر تند شده بود كه دیگر روی پا بند نمی‎شدم. ” ص57 ” *8

زن ها در هر موردی تیز نباشند، در این یك قلم حس ششم تیزی دارند و خیلی راحت درك می‎كنند طرف حواسش به آن ها هست یا نه.” ص58 ” *9

ناسلامتی این من بودم كه باید قدمی‎بر می‎داشتم، ” ص59 ” *10

سه هفته س منتظر همچین وقتی ام كه با شما حرف بزنم، اما حالا دارم اونو مفت از دست می‎دم. ” ص59 ” *11

بارها و بارها این قسمت را خوانده بودم،جادوی غریبی در آن بود كه هربار كتاب ” سنگر و قمقمه های خالی” بهرام صادقی را بدست می‎گرفتم ناخودآگاه به سراغش می‎رفتم. ” ص66 “

نگاهم كه به او افتاد، گویی جمعیت همه متوقف شدند و تنها او در حركت بود، روبه سوی من. انگار كه او را برای بار اول دیده باشم، با لباس بیرون از خانه، و حجاب كامل زیباتر جلوه می‎كرد. ” ص67 “

هر دو می‎لرزیدیم، او از سوز نابه هنگام هوا و من از هیجان حضور وی و دلی كه آرام نمی‎گرفت. ” ص 68 “

هیچ وقت مثل حالا گرم نبودم! ” 69 “

عشق بین دو مرد ممكن نیست، زیرا ارتباط عاطفی نباید در آن دخبیل باشد، دوستی بین زن و مرد هم ممكن نیست، چون ارتباط عاطفی باید در آن دخیل باشد. ” ص77 “

فرو خوردن ااحساسس كه به او داشتم، اغلب مرا می‎آزرد. گاه به شدت در تمنای دیدن او بودم. ” ص84 “

به سرم زد بروم دانشگاه و پس از پایان كلاس هنگامی‎كه به خانه برمی‎گردد، از دور او را ببینم، و یا اتفاقی سر راهش قرار بگیرم. ” ص87 “

نگاهم كه به تیتر درشت سیاسی صفحه اول روزنامه  افتاد، كل روزنامه را در سطل آشغالی كه چند قدم آنطرف تر بود انداخته و نشستم روی نیمكت نزدیك آن. ” ص87 ” *12

كمی‎بعد پشیمان شدم لایی فرهنگی و هنری روزنامه را از سطل آشغال برداشتم و بقیه را گذاشتم همان جا بماند. ” ص87 “

شبیه دختر هندی با نمكی بود كه با یك خال قرمز وسط پیشانی و با مردی كه مثلا عشق آن هاست، د كوه و كمر دنبال هم می‎دوند، مدام عشوه می‎ریزند، از پشت این درخت به پشت درختی دیگر تا جایی كه بلاخره یكدیگر را در تله می‎اندازند و …” ص88 ” *13

پرسیدم پای كسی در میونه؟ می‎خوام تكلیفم روشن باشه . ” ص92 “

سری هم به انتشارات نیلوفر زده بودم كه ببینم بلاخره ” اولیس” را چاپ كرده یا نه. ” ص94 ” *14

ته هر فكری خواسته یا ناخواسته ، بی ربط یا با ربط، می‎رسید به او و انگار راه چاره و گریزی نیز از آن نبود، ” ص96 “

به قول” داش اكل” كیمیایی هیچ چیزكمر مرد را نمی‎شكند الا زن!  این هم از مزایای یك چیز لعنتی بود به نام علاقه ، دوست داشتن ، عشق یا هر زهر مار دیگری كه حالا پس از سال ها داشتم معنایش را درست و حسابی می‎فهمیدم ” ص103 “

به قول ترك ها” آقوزو موزا دادو دو، قارنو موزا شوون” ، ” ص104 “” *15

رفه رفته تازه زمانی می‎رسد كه چشم های خودش هم دیگران به واقعیت بینا می‎شود، آن وقت است كه به خودش می‎گوید: خااااك بر اون سرت! ” ص106 *16

آدم هیچ وقت از تجربه هایش درس نمی‎گیرد! ” ص106 “

حسن آدمیزاد همین است كه مزخرف ترین شرایط هم عادت می‎كند و زندگی در آن شرایط را یاد می‎گیرد. ” ص106 “

این قلب لعنتی دوباره به تپش افتاد، ” ص 107 “

كت و شلوار خریت دامادی، ” ص109 “

فكرش را بكنید شما نشسته اید و دسته دسته دختر ترگل ورگل می‎ایند و چنین خواهشی می‎كنند و شما هم انگار دارید منت بزرگی سرشان می‎گذارید كه امضای كج و كوله ی خودتان را می‎اندازید روی یك تكه كاعذ …” ص114 “

مهناز افتاده بود جلو و ما هم پشت سرش می‎رفتیم و كماكان محلی به غزل نمی‎گذاشتم تا حرصش را بیشتر دربیاورم. ” ص117 ” *17

رامین داداشمه . بعد راه افتاد طرف اتاق خودش: عشق ماشین، كاسبی و اگه به غزل برنخوره، الكی خوش و كمی‎رفیق باز. ” ص120 ” *18

ابراهیم در آتش را برداشتم و شعر ” شبانه ” را پیدا كردم و دادم به غزل: اینو شاعر گفته محض خاطر شما! ” ص121 “

بردار مهناز سری تكان داد و جوری سر تا پای من را برانداز كرد كه اگر پسرخاله كلاه قرمزی هم بودم باید محترمانه تر نگاه می‎كرد. ” ص127 “

این دخترها مثل این كه از دم، همه یك تخته شان كم است، گاه چنان فكرهای احمقانه ای به سرشان می‎زند كه آدم فیوز برق سه فاز می‎پراند.” ص131 “

دیگر توان ماندن نداشتم، توان تحمل ناراحتی غزل، تحمل آزار خودم…” ص132 “

گلاره گفت غزل با رامین به هم زده … اگه با تو آشنا شه، راحت اونو كنار می‎ذاره… ” ص137 ” *19

زود قضاوت نكن، ” ص138 ” *20

نشنیدی بوف كور جوابی بود به استبداد دوره رضاشاهی. ” ص142 “

همه چیز آن قدر پوچ ، احمقانه و مضحك است كه نباید زیاد آن را جدی گرفت . برو پی كارت هرچه بود تمام شد و خلاص. ” ص142 ” *21

سكوت كردم، كمی‎بعد دوباره سر صحبت را با خودم باز كردم ” ص143 ” *22

پیش می‎اید به كتاب ها تفالی بزنم ، بی هدف، اما گاه چنان مجذوب می‎شوم كه تا مدتی فكرم را به خود مشغول می‎كند. چه شباهتی ست میان تقدیر ما و سرشت كتاب ها ! ” ص147 ” *23

كافه نشینی ما بیش از هر چیز به خاطر داشتن یك پاتوق دوستانه بود تا رفقا در این سال و زمانه ی گرفتاری های ریزو درشت زندگی ، لااقل هفته ای یك بار دور هم جمع شوند. ” ص150 ” *24

بهترین مطالب در برابر نازل ترین آگهی ها هیچ بود. ” ص150 “

نوبت نایاب شدن چای پشگل نشانی شد …” ص150 ” *25

به خودم گفتم:” گیر نده! هر جور دلم بخواد روایت می‎كنم. اصلا دلم می‎خواد یه صفحه بی خود بنویسم: غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل، غزل،غزل،غزل،غزل…” ” ص151 ” *26

در چنین مناسبت هایی اغلب  طنین غمگنانه و زیبای ترانه ی مون آموق (عشق من) در این روز در كافه فرانسه شنیده می‎شد. ” ص154 ” *27

از بد حادثه خوانده بودم. به خودم گفتم: ” خب چرا بد حادثه ؟ بی انصافی رو ببین ، من كه می‎دونم خود نویسنده هم با همین رمان ها كتاب خون شده، اگر از روز اول ” خشم وهیاهو” ی فاكنر رو دستش داده بودند اونم رم می‎كرد! ” ص166 ” *28

دختر چهارده ساله هم بود تا الان بله رو گفته  بود. ” ص169 ” *29

زبون آدما دروغ می‎گه، اما چشماشون نه. ” ص177 “

خیلی سخته آدم از پیش كسی بره كه دوست داره باهاش باشه. ” ص178 “

شاید هم معجزه شد، دنیا را چه دیدی؟ ” *30

فقط باید نویسنده بخواد و قلم لعنتیش رو كمی‎به طرف من بچرخونه. اما خودم به من گفت: داستان فانتزی –تخیلی كه نمی‎نویسه، داستانش رئالیستسه. و من هم با ذلخوری گفتم : آره ارواح ننه اش ، به ما رسید شایعه شد! ” ص180

قراره من با كس دیگه ای ازدواج كنم. ” ص182 ” *31

حالا كه همه چیزو می‎دونی، تا هرجایی كه بخوای می‎تونی با من بیای. ” ص184 ” *32

وقتی انتظار بكشی قدر چیزی رو كه به دست می‎یاری بیشتر می‎دونی؟ ” ص188 “

انتظار آدمو می‎كشه. ” ص188 “

می‎گه عشق گذشتن از مرز وجوده…

…اما با خیالش كه می‎تونم دلخوش باشم! ” ص189 “

چنین خصلتی در میان جمعی كه كمتر شباهتی به او داشتند، غزل را ممتاز و زیبایی اش را پر رمز و راز می‎ساخت. ” ص202 “

این قدر نا امید نباش خدا خودش همه چی رو درست می‎كنه. ” ص210 “

دیدی همین دستمال پهن كنی كوچولو برای نویسنده ، چه جوابی داد! نگفتم هیچ كس نیست كه از تملق بدش بیاد، ” ص225 “

دیگر كسی هنگام تماشای فیلم ها آن قدر به وجد نمی‎اید كه حركت های قهرمانانه ی بازیگران در روی پرده را با صدای سوت بلبلی و بر هم زدن دست ها همراه كند.. ” ص230 “

تو داستانام این علاقه و نوستالژی به گذشته خیلی پررنگه . پس آینده چی؟ همهش كه از گذشته حرف می‎زنی. ” ص237 ” *33

انگر مارگاریت دوراس بود در معیت ” یان آندره” عشق و البته منشی جوانش! ” ص247 “

خوشگلی و عاقلی كمتر یه جا جمع می‎شن! خدابرات نیگر داره هم خانومه، هم خوشگله و همین كه عاقل. ” ص254 “

فرهاد می‎خواند: تو هم مومن نبودی…برگلیم ما و حتی در حریم ما… ساده دل بودم كه می‎پنداشتم دستان نا اهل تو باید هر عاشق رها باشد…تو هم با من نبودی ای یار… ای سیل مصیبت بار… ” ص256 “

اما خودم با نیشخند گفت: همین فردین بازیاته كه منو كشته! كی رو می‎خوای خر كنی خودتو یا خواننده هارو؟ طناب مفت گیر آوردی خودتو خفه كن! ” ص257 “

رضا تو چی كار كردی؟ غزل حتی نمی‎خواد اسمتو بشنوه! ” ص262 ” *34

عاشقانه های فروغی بیشتر مناسب حال من بود.

” من نمازم تورو هرروز دیدنه- از لبت دوست دارم شنیدنه…” ” ص265 “

عادت داشتم برای این كه جلد كتابی كه می‎خانم خراب نشود ، آن را با روزنامه جلد كنم. ” ص272 ” *35

روزگاری هم بودند بیوه های پولدار اهل فرهنگ كه خرج نویسنده هایی مثل روسو و ولتر را می‎دادند. ” ص272″

اگه بری سمت خدا، اونم هر چی رو كه بخوای بهت می‎ده! ” ص280 ”  *36

شك نكنید كه به عنوان راوی، این صحنه را بی هیچ احساس ناراحتی روایت می‎كردم. ” ص284 ” *37

هر منطق و قاعده ای در برابر اراده او هیچ است. ” ص287 “

چه با من باشی چه نباشی، همیشه مال منی. ” ص290 “

راه افتادیم سمت ساحل، گفتم: بعضی آرزوها چقدر زود برآورده می‎شه ، اونم درست زمانی كه فكرشو نمی‎كنه.

چه آرزویی؟

قبل از این كه از اتاق بیام بیرون پیش خودم گفتم چی می‎شد با هم توی ساحل قدم می‎زدیم. ” ص297 “*38

كی باور می‎كنه دریا به این قشنگی جون آدمو بگیره! ” ص306 “

با این حساب مثل دن كیشوت زور بی خود می‎زنم.” ص314 “

دلشوره عشق، دلشوره “سوان” . زیر لب گفتم: پروست لعنتی! ” ص326 ” *39

نباید خود را گول بزنم، چهره واقعی زندگی پیرامون ما این گونه بود، نه حتی تلخ كه پوچ و مضحك. ” ص331 “

اگه یه روز بری سفر بری زپیشم بی خبر، دوباره باز تنها می‎شم، اسیر رویاها می‎شم…” ص335 “

از بلندگوهای كافه موسیقی ” سینما پارادیزو” پخش می‎شد، ” ص385 ”  *40

نمی‎دانست  پروستی بوده كه خاطرات زندگی اش را در هفت جلد سترگ جاودان كرده، ” ص394 “

عامه پسند” 395″ *41

***

پی‎نوشت:

پ ن1 : حالا همه خوبان عالم سینما را نام بردی اما اونی كه شبیه ایرانی ها هست و من بهش علاقه دارم نام نبردی

داشتم پیش خودم فكر می‎كردم  عیب نداره خودت را ناراحت نكن بگذار به عهده خواننده ها تا چهره پردازی شخصیت ها را انجام دهند. من كه چند سال هست چهره تو روبه  شخصیت اصلی داستان ها می‎دم. اما با توجه به این كه این شخصیت چهره ای روشن و بلوند دارد شارلیز ترون را انتخاب می‎كنم. جالب اینكه چند سطر پایین تر نویسنده همین پیشنهاد را می‎دهد و چهره پردازی را به خود خواننده واگذار می‎كند.

پ ن2: این فرهاد هم مرا یاد برادر كوچكترم شهاب انداخت  كه همین كارهای فرهاد را انجام می‎دهد یعنی غلو بیش از اندازه . در واقع خالی بندی بیش از حد. هر چی بهش می‎گم اینقدر از دیگران مایع نگذار و از خودت بگو فایده نداره .

پ ن3: حالا نه به این شدت ولی منم بعد از خوندن كیمیاگر تو سال 77 وقتی شنیدم كیماگر بسط داده شده یك بیت شعر مولوی هست حالم یكجور گرفته شد و یك احساس ناخوشایندی بهش پیدا كردم بعد فقط كوه پنجم رو خوندم و دیگه ازش كتاب نخوندم تا چند ماه پیش كه دو تا كتاباش كه می‎گفتن با بقیه فرق داره خوندم( خلاصه هاشو تو بلاگ گذاشتم) البته تو این بین عطیه برترش رو هم خوندم.حالا شاید برای ما شرقی ها كه دارای عرفانی ژرف هستیم زیاد گیرا نباشه و حرف های خودمون با سبكی جدید ارائه داده ولی برای غربی ها كه تشنه این حر ف ها هستند  شاید خوب بوده.

پ ن4: منم هر وقت برم لب دریا مطمئنن اگر همیشه پیشروی داشته ایندفعه پسروی می‎كنه

پ ن5: وای كه چقدر به خودم خندیدم. فقط در دیدار اول و منزل فرهاد چهره شخصیت غزل برایم شارلیز ترون بود .جالب اینكه ناخودآگاه متوجه شدم كه از جشن تولد به بعد چهره تو را در غزل می‎دیدم.اینجا بود كه متوجه شدم نیازی نیست نویسندگان زیاد در چهره پردازی شخصیت ها زحمت بكشند چون خود خواننده ها هر كدام سلیقه خودشان را اعمال می‎كنند. مگر برای انهایی كه چهره خاصی در نظر ندارند..

پ ن6: اینجا بود كه حدس زدم شاید وودی آلن برادر غزل باشد. عاشق فیلم ها و كتابای وودی آلن م

پ ن7: اره والله .من یاد دوم دبیرستان افتادم.دو سه ماهی از باز شدن مدرسه ها می‎گذشت كه یك روز دیدیم یك دختر كه نمی‎شناختیم وارد سرویس شده. بله تازه خونشون اومده بود شهرك و كلاس اول دبیرستان بود . تمام پسرهای سرویس دیگه بقیه دخترارو فراموش كرده بودن و فقط دنبال این بودن كه با او دوست بشن. اونم نامردی نمی‎كرد اصلا تحویل نمی‎گرفت . نا گفته نماند كه منم اصلا تو خط این چیزا نبودم بقول امروزیا كلا گاگول بودم. خوب برا اون تعجب بود كه من چرا این اشتیق رو ندارم. بگذریم نمی‎خوام اینجا زیاد صحبت كنم .فقط نمی‎د.نم چی شد و چطوری بعد از چند مدت دیدم با برادر  اون دوست شدم و برای درست كردن كاردستی می‎رفتم خونشون. یادش بخیر قایق درست می‎كردم كه با آرمیچر تو حوض می‎چرخید. یك آهنگ از شاهرخ می‎خواست من براش گیر اوردم. آهنگ الام ای وای خدا ای وای خدایم دله هیچ كس نمی‎سوزد برایم. آقای نویسنده منو یاد كجا انداختی بیشتر از بیست سال پیش.

پ ن8: بد مصب وقتی هم شروع می‎كند به تند زدن مگر دیگه كم می‎شه.

پ ن9: تو هم همین حرف رو به من زدی كه حس ششم خوبی داری و خیلی زود تر از اینا متوجه شده بودی. در واقع من فكر می‎كردم خیلی تو دارم در صورتی كه همون اوایل  لو رفته بودم.

پ ن10: دقیقا كاری كه من انجام ندادم و یا هیچ وقت به موقع انجام ندادم.

پ ن11: نگران نباش همه همینطورند. كلی حرف آماده می‎كنم بزنم اما همین كه می‎بینمت كلا لال می‎شم در واقع یادم می‎ره. یادته یك بار گفتی خوب بگو گفتم همش یادم رفت.

پ ن12: منم حدودا از سال 80 خواندن مطالب سیاسی را كنار گذاشتم و فقط روزنامه ها را برای مطا لب فرهنگی ، هنری و اقتصادی می‎گیرم.

پ ن13: من قبلا می‎گفتم هندی ها برای ابراز عشق و عاشقی خود نیاز به مساحتی به اندازه زمین فوتبال دارند.

پ ن14: من ساده رو باش چندین سال هست هر كتابفروشی كه می‎بینم٬ یادم باشه  می‎پرسم اولیس را دارید و می‎گویند نه . نگو اصلا ترجمه نشده و نامردا هیچكدوم هم نمی‎گن كه من دنبال نخود سیاه نگردم.

پ ن 15: خیلی سخت بود یكی از همكارام كه اصلیتش  ارومیه ای هست بزور ترجمه كرد البته گفت كه شاید املائ ش درست نباشه. اما چیزی تو مایه های . مزش به زبونمونه اما شكممون خالیه!

پ ن16: راست می‎گی منم بعد از چهار سال خودخوری كه كارم به بیمارستان كشید تازه بینا شدم. منم به خودم گفتم: خااااااك بر اون سرت

پ ن17:  از تو بعیده آقا رضا چطور دلت اومد حرص كسی رو كه دوست داری در بیاری.

پ ن18: اگر اشتباه نكنم حدسم داره درست از اب در میاد ولی هنوز جواب قطعی را نمی‎دونم. حدسی كه تو همون جشن تولد غزل زده بودم.

پ ن19:  چه حال كردم تقریبا حدسم درست درامد.من فكر كردم نامزد سابقش بوده.

پ ن20:  این زود قضاوت كردن بیشتر مواقع پدر ادمو درمی‎یاره

پ ن 21: تو این صفحه ها ناخود آگاه یاد كتاب های ودی آلن افتادم.

پ ن22: منم خودم با خودم خیلی صحبت می‎كنه و هر چند چه فایده هیچ وقت حرف خودم رو گوش نكردم . اگر یادت باشه قبلا در مورد خودی كه تحت كنترل دل هست و خودی كه دست عقل هست باهات صحبت كردم.

پ ن23: اخ كه من دیونه هم از این كارا می‎كنم وای كه چه حالی می‎ده كه خوب در می‎یاد. وقتی نیت می‎كنم و بعد می‎گم صفحه فلان و خط چندم بعد نگاه می‎كنم. بیشتر مواقع بی ربط در می‎یاد اما بعضی موقع ها هم از تعجب شاخ در میا رم. بعضی موقع ها هم چشمامو می‎بندم و دست می‎كشم روی صفحات و شانسی رو یك خط نگه می‎دارم.

پ ن24: چه كافی شاپی . آرزو موند تو دلم یك دوست پسر صمیمی‎و خوب داشته باشم كه حداقل كمی‎سلیقه اش نزدیك من باشه . دوست دختر پیش كشم یا در واقع بخوره تو سرم. هی برو سر كار برگرد خونه و هر روز و هر شب همین تكرار مكررات. حالا هم كه دیگه هیچ.

پ ن25: ما هم اوایل سر كار از همین چایی ها می‎دادن. خودمون عوضش كردیم چایی خوب گرفیم . به این چایی ها می‎گفتیم مشت نشان چون برای اینكه چایی رنگ داشته باشه باید یكی دو مشت تو قوری می‎ریخیم . البته الان چایی خوب می‎دن.

پ ن26: غزل بردار جاش اسم خودتو بگذار

پ ن27: اگر دوست داشتید می‎تونید این آهنگ زیبا رو اینجا گوش و دانلود كنید

پ ن28: همینه. یك روز یكی از همكارای جوان ما كه تازه دو سال هست به قسمت ما اومده و تازه عقد كرده گفت به ما هم رمان بده بخونیم. براش دالان بهشت اوردم . بعد خوندم كلی تعریف كرد ٬ خیلی خوشش اومده بود. گفت باید یكی برای خانومش بگیره . به نظرم خوندن رمان دالان بهشت برای زمان نامزدی خیلی واجب هست. خلاصه چند تا دیگه از همین رمان های ساده دادم بهش . یكروز كه كتاب و پس می‎داد گفت اینجا چیزی داری بهم بدی گفتم اتفاقفا یكی تموم كردم ولی بدرد تو نمی‎خوره. اصرار كه بده بخونم. منم ” كافه نادری ” آقای قیصریه رو كه تموم كرده بودم بهش دادم.فرداش گفت : دوبار  پنجاه صفحه اول را خونده ولی چیزی دستگیرش نشده . گفتم مقصر نیستی  من كه به تو گفتم . بعضی از كتابا نیاز به گذروندن پیش نیاز داره . حالا اگر ادامه بدی باید همینطور رفته رفته بیای به این سمت.

پ ن29: این دختر چهارده ساله هم كه عجب حكایتی ست. همیشه برام سوال بود. فقط وقتی متوجه می‎شی كه ازدواج كنی٬ خودمونیم این قدیمی‎های ما هم عجب بلایی بودن با این ضرب المثل ها و حكایت هاشون.

پ ن30: برای همینه من همیشه امیدوارم ای امید محال

پ ن31: كلی كیف كردم حدسم درست درآمد . اما حالم گرفته شد خیلی برای رضا ناراحت شدم . دركش می‎كنم می‎دونم چقدر سخته

پ ن32: پایان بخش 24 هست. ایجا دیگه اشكم در اومد. نه بخاطر غزل و رضا٬ بلكه برای خودم حالا وقتی بود كه باز چراهایی را از خدا بپرسم و باز مثل قبل بدون جواب گریه بگیرم . باز خودم به خودم می‎گم: خاك تو سرت مرد كه گریه نمی‎كنه٬ بالا پایین زندگی ها مگر چه فرقی داره آخرش كه چی.هرچند خودم و دلداری می‎دم و توجیه می‎كنم. بگذریم. شرمنده.

پ ن33: اینده كه معلوم نیست٬ حالم كه نداریمفقط می‎مونه خاطرات گذشته كه با اونها سر كنم اما می‎شه برای دلخوشی آینده را تو تخیل تجسم كرد.

پ ن34: فكر كنم زیرآبتو مهسا زده

پ ن35: منم همین عادت رو دارم.

پ ن36: آخ قربون این خدا برم من كه هر چی خواستم داده

پ ن37: می‎د.نم دلت نی یاد می‎گی ولی عمل نمی‎كنی.دیدی چند خط پایین تر پشیمون شدی.

پ ن38: منم اولین بار كه همچین آرزویی كردم باور نمی‎شدم كه نیم ساعت بعد برآورد بشه. هرچند 60 متر بیشتر قدم نزدیم ولی باز غنیمت بود.تازه از هیچی خبر نداشتی. البته من اینجور فكر می‎كردم.

پ ن39: در جستجوی زمان از دست رفته واقعا معركه ست. البته به هر كدام از آنهایی كه ازم كتاب می‎گیرن دادم فقط جلد اولش رو گرفتن بقیه شو نخوندن. ( 8 جلدی اونو سال 76 گرفتم  كه الان با اون پول٬ یك پیتزا هم نمی‎دن)

پ ن40: این فیلم و چند بار دیدم. نیم ساعت آخرش رو اینقدر دیدم كه حسابش از دستم در رفته.

پ ن41: اینقدر از این اصطلاح شنیدیم كه برامون جیز شده و می‎ترسیم بهش دست بزنیم. ولی واقعا هر چیزی برای خودش خوبه و جایی استفاده می‎شه. فیلمفارسی٬ فیلم هندی مگه چه اشكالی داره. البته اینجا جای بحثش نیست. هندی بیچاره بگذریم كه الان دولت مردان در آنجا اینقدر خوب كار می‎كنن كه دارن درآمد سرانه را بالا می‎برن و می‎خوان بر فقر چیره بشن ولی از یك هندی بیچاره كه از صبح تا شب كار می‎كنه و تو سینما دنبال برآورده شدن آرزوش هست چه انتظاری دارید بره فیلم فلسفی و مفهومی‎ببینه و…

http://nadiasun.blogfa.com/post-302.aspx