جشنواره سی و هشتم در پردیس ملت، یکی از دوستان قدیمی را بعد از مدتها دیدم، از سر شوق به طرف او رفتم، برای روبوسی. بی‌آنکه بدانم چه تغییرات عجیب و غریبی در راه است تا دنیای ما و مناسباتش را دگرگون کند. در کمال تعجب خودش را عقب ‌کشید. من از همه جا بی…

و سرانجام جشنواره سی و هفتم فیلم فجر هم تمام شد. بعد از پایان فیلم «ماجرای نیمروز۲» که در سانس آخر سالن رسانه های گروهی به نمایش در آمده، وقتی از راهرو های شیب دار پردیس ملت به طرف در خروج می رویم، یکی از رفقای قدیمی که در این چند روزه زیاد درکنار هم…

جشنواره امسال هم از نیمه گذشت و به روزهای پایانی نزدیک شد. هرچه جشنواره به پایان خود نزدیک‌تر می‌شود، اهمیت دیدن یک فیلم شاخص و به یادماندنی که بتوان جشنواره سی و هفتم را با آن به خاطر سپرد، بیشتر می‌شود. درغیر این صورت، حتی وجود چند فیلم خوب و متوسط بازهم دردی دوا نمی‌کرد.

فیلم‌های اجتماعی معمولا از تاثیرگذارترین آثار سینمایی محسوب می شوند؛ فیلم‌هایی که بازتاب‌دهنده اوضاع و احوال جامعه، مشکلات و دغدغه‌های مردم، به‌خصوص طبقه متوسط و لایه‌های اجتماعی پایین تر از آن هستند.

شرکت در بیست‌وپنج دوره گذشته جشنواره، باعث شده برنامه این ده روز در طول هر سال برای‌ ما از پیش روشن باشد. اختصاص‌دادن روزی چند ساعت برای تماشای فیلم‌های بخش مسابقه سینمای ایران، چنان دیگر برنامه‌های عادی زندگی‌مان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد که گاه از زور خستگی آرزو می‌کنیم ای کاش جشنواره زودتر تمام شود!

معمولا از روز دوم جشنواره به بعد، اوضاع و احوال قدری آرام‌تر و منظم‌تر می‌شود. آنها که از قطار جشنواره جا مانده‌اند و به هر دلیل کارت ورود به سینما نصیبشان نشده، خیالشان راحت می‌شود که بالاخره جایی برای آنها هست یا اینکه باید فیلم‌ها را جور دیگری دنبال کنند.

به گمانم این بیست‌و‌پنجمین جشنواره‌ای است که سعادت حضور در آن را پیدا می‌کنم! هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم اولین سالی که رسما کارت اصحاب مطبوعات را کف دست منِ جوان هجده‌ساله گذاشتند و من هم نامردی نکردم و وقتی دیدم امکان تماشای راحت فیلم‌ها را پیدا کرده‌ام، یک‌نفس بیش از پنجاه فیلم بخش مسابقه و خارج…