اشتراک گذاری
مدت ها كسي جرات ساخت فيلم اجتماعي نداشت
همراه با پگاه آهنگراني، يكي از پركارترين بازيگران سال ٩٣
محمدصادق شايسته
در آغاز ٣٠ سالگي با بازي در حدود ٢٠ فيلم يكي از شناخته شده ترين و پركارترين بازيگران نسل خودش محسوب مي شود. هر چند در چند سال گذشته فعاليت هاي سياسي- اجتماعي اش هم حسابي نام او را در رسانه ها و بين مردم پررنگ كرده است: بازيگري كه تا قبل از سيمرغ و به واسطه حضور در فيلم تحسين شده «دربند» به كارگرداني پرويز شهبازي توانست سيمرغ بلورين بهترين بازيگر نقش مكمل زن را به دست آورد آن هم ١٥ سال بعد از آنكه در جشنواره قاهره از كاترين دنووي شهير نخستين جايزه مهمش را به خاطر بازي در «دختري با كفش هاي كتاني» به دست آورد.
پگاه آهنگراني امسال پنج فيلم بازي كرده كه به جز «مادر قلب اتمي» به كارگرداني علي احمد زاده باقي فيلم ها در جشنواره حضور داشتند: سه فيلم «جامه دران» به كارگرداني حميد رضا قطبي، «موقت» امير عزيزي و «نزديك تر» مصطفي احمدي در بخش نگاه نو و فيلم «خانه دختر» شهرام شاه حسيني در بخش سوداي سيمرغ.
البته در اين گفت وگو فارغ از اتفاقات و نظرهايي كه درخصوص فيلم هاي جشنواره وجود داشت تلاش كرديم كمي خارج از بحث فيلم هايش با او به گفت وگو بنشينيم، كمي در خصوص علت هاي نبود بازيگر جوان و نوجوان در سينماي امروز ايران بپرسيم، در خصوص اينكه چطور يك زمان سينماي ايران امثال او، باران كوثري، نگار جواهريان يا ترانه عليدوستي را به عنوان نسل جديد بازيگران معرفي مي كند اما همان سينما امروز در معرفي چهره هاي جديد بازيگري ناتوان است. به هر حال او از بهترين ثمرات بازيگري در اواخر دهه هاي ٧٠ و ٨٠ است و صحبت هاي امروز او در اين خصوص مي تواند جالب و پر از نكته باشد.
درست است كه من جزو طرفداران روي كار آمدن دولت روحاني بودم اما پس از انتخابات در موضع كساني قرار گرفتم كه به دنبال محقق شدن مطالباتي هستم كه رييس جمهور قولش را داده بود. با تمام كاستي هايي كه مي دانيم در همه عرصه ها وجود دارد ولي باز هم خوشحالم كه در انتخابات شركت كردم و به آقاي روحاني راي دادم
اكثريت فيلم هاي چند سال اخير سينماي ايران فيلم هايي قابل پيش بيني با بازيگراني قابل پيش بيني بوده است. وقتي هدف فيلمساز فقط و فقط فروختن است و مديريت هم اين نوع نگاه را نه تنها تاييد كه ترويج هم بكند معلوم است كسي ريسك نمي كند و به دنبال بازيگر جديد و معرفي آن به سينما نمي رود
در كل ١٥ سال گذشته تنها ١٥ فيلم بازي كرده بودي اما امسال به تنهايي پنج فيلم با بازي پگاه آهنگراني به دفتر جشنواره فجر معرفي شدند. به يكباره چه اتفاقي افتاد كه در يك سال به اندازه يك چهارم كل كارنامه بازيگري ات فيلم بازي كردي؟
واقعا قصد بر اين نبود كه اينقدر فيلم بازي كنم، در حقيقت بعد از دربند تا زمستان پارسال فيلمي بازي نكردم اما ناگهان همه دوستانم كه قرار بود نخستين فيلم هاي شان را بسازند از جمله مصطفي احمدي (نزديك تر)، علي احمدزاده (مادر قلب اتمي) و امير عزيزي (موقت) تصميم گرفتند كه فيلم شان را جلوي دوربين ببرند و اين گونه شد كه پركار شدم! البته خدا را شكر، فكر كنم سينما جان دوباره اي گرفته باشد چرا كه اولايادم نمي آيد تا به حال اينقدر پيشنهاد كاري گرفته باشم و ثانيا پيشنهادهايي دريافت كردم كه تقريبا همه فيلمنامه هاي بسيار خوبي داشتند و شايد اگر خيلي از آنها همزمان با كارهاي ديگرم نبود در آنها هم بازي مي كردم.
خب اين توضيحي كه دادي يعني از قبل قرار بوده كه در همه فيلم هاي اول دوستانت بازي كني، اين قول و قرارها از كي گذاشته شده بود؟
خب امير عزيزي از دو سه سال پيش فيلمنامه اش را برايم فرستاده بود، در خصوص علي احمدزاده هم بعد از ساختن فيلم اولش (مهموني كامي) -كه خيلي اتفاقي و به دليل فيلمنامه خيلي جالبش در آن حضور پيدا كردم- به علت اينكه از مدل و نگاه كارگرداني اش خيلي خوشم آمده بود تصميم گرفتم در فيلم بعدي اش هم حضور داشته باشم. مصطفي احمدي هم از همان دو سه سال پيش قرار بود فيلم بسازد كه مدام به تاخير مي افتاد ولي بالاخره امسال ساخته شد. جالب است كه در فيلمنامه اوليه او اصلانقش دختري وجود نداشت و من فقط فيلمنامه را مي خواندم و به او نظر مي دادم تا اينكه در نسخه نهايي كه بهرام توكلي نوشته بود يك نقش دختر اضافه شد و من هم آن را بازي كردم.
بازي در «جامه دران» حميد رضا قطبي و «خانه دختر» شهرام شاه حسيني چطور اتفاق افتاد؟
نخستين فيلمي كه در بين اين پنج فيلم بازي كردم كار آقاي قطبي بود، خب دو سال بود فيلم بازي نكرده بودم و دلم براي جلوي دوربين رفتن تنگ شده بود و مي دانستم كه فيلمنامه كار بسيار خوب است، البته قرار بود ابتدا هانيه توسلي اين نقش را بازي كند كه گويا مشكلي برايش پيش آمد و يك هفته مانده به آغاز فيلمبرداري آقاي ساداتيان با من تماس گرفتند و من هم بعد از صحبتي كه با هانيه توسلي داشتم پذيرفتم و رفتم سر فيلمبرداري.
كار كردن با قطبي چگونه بود، خب به هر حال او با اينكه فيلم اولي است اما بيش از ٥٠ سال سن دارد و اين اتفاق جالبي است كه در اين سن و سال تازه كارگرداني كردن را آغاز كرده.
به نظرم بدون احتساب سن و سال نكته اي كه وجه مشترك بسياري از فيلم اولي هاست و همين موضوع كار كردن با آنها را براي بازيگري من لذت بخش مي كند اين است كه آنها انگيزه زيادي دارند و اين انگيزه دقت و وسواس آنها را در همه چيز بالامي برد: انگيزه اي كه شايد در خيلي از كارگردان هايي كه خودشان را اثبات كرده اند كمرنگ تر باشد. اين وجه مشترك تمام چهار كارگردان اولي است كه امسال در فيلم شان حضور داشتم. از طرفي آقاي قطبي هفت سال به دنبال اين بوده كه «جامه دران» را بسازد به همين دليل زير و بم فيلمنامه را كاملامي دانست و قدرت تسلطش بر تك تك اجزاي فيلم براي من بسيار جالب بود.
يك نكته اي در خصوص كار با كارگردان اولي ها به نظرم رسيد كه بد نيست مطرحش كنيم. با اينكه سن و سال بالايي نداري ولي تجربه كار با بسياري از كارگردانان سرشناس سينماي ايران در كارنامه كاري ات ديده مي شود: علي رفيعي، سامان مقدم، رسول صدرعاملي، احمد اميني، محمد بزرگ نيا، فرزاد موتمن، ابوالحسن داوودي و پرويز شهبازي. سر كار با فيلم اولي ها كه مي روي اين كارنامه كاري را هم مي بري؟ به هر حال آنها كار اولي هستند و تو بازيگري كه هم سيمرغ گرفتي و هم نامزد آن بودي.
نه واقعا. نه تنها من بلكه در شخصيت تمام بازيگران هم سن و سال من از جمله باران كوثري، نگار جواهريان و ترانه عليدوستي كه با هر سه تا امسال فيلم بازي كردم از اين اخلاق ها وجود ندارد. واقعا اخلاق و رفتار ما سر صحنه يك كارگردان فيلم اولي و يك كارگردان با تجربه فرقي ندارد. حتي با اينكه هر كدام از بازيگران اين طيف مثل نگار و باران و ترانه كلي فيلم در كارنامه كاري مان داريم ولي در تمام تجربه هاي مشتركي كه داشتيم «من» بين خود ما هم وجود نداشت. آن وسواسي كه ابتدا گفتم در كار اولي ها وجود دارد اينجا به درد ما مي خورد، چرا كه من و هم سن و
سال هايم (حداقل آنهايي كه با هم كار كرده ايم) پز جايگاه و كارنامه كاري نداريم و اين به ما هم كمك مي كند تجربه هاي بيشتري به دست آوريم. ما سر صحنه فيلم ها جدا از پيشنهاداتي كه به عنوان بازيگر با كارگردان مطرح مي كنيم هميشه حواس مان به خواسته كارگردان است. ضمن اينكه كارگردان اولي ها عموما از هم سن و سال هاي خود ما هستند، همان هايي كه مثل ما وسواس و دغدغه كار درست كردن دارند و به همين دليل خاطرمان جمع است كه حرف همديگر را خيلي خوب مي فهميم. اميدوارم ما تا زماني كه كار مي كنيم اين خصوصيت را سر صحنه هر كاري كه مي رويم با خود داشته باشيم!
اين «من» نداشتن ها سر صحنه از كجا مي آيد، از دوستي، از هم نسل بودن، نتيجه اخلاق حرفه اي است؟ كدام علت باعث مي شود كه به دور از حاشيه با هم كار كنيد؟
خب ما پشت دوربين شايد روابطي از جنس دوستي هاي معمول با هم نداشته باشيم پس اين گزينه
خود به خود حذف مي شود. به نظرم در بين ما يك چيز خيلي مهم تر از «من»هاست و آن فيلمي است كه ساخته مي شود. ما سر صحنه فيلمبرداري اصلاحواس مان نيست كه چه بازيگري هستيم و چه كارنامه اي داريم، نه عادت به خود نمايي داريم و نه به آن فكر مي كنيم حتي با اينكه شايد در نظر همه ما رقيب هم محسوب شويم، مثلانقشي را كه به ترانه پيشنهاد مي دهند به من هم پيشنهاد بدهند يا بالعكس ولي خب به نظرم ما بيشتر به محصولي كه قرار است توليد شود فكر مي كنيم نه اينكه خودمان در آنچه جايگاهي داريم.
در فاصله بين انتهاي دهه ٦٠ تا ابتداي دهه ٧٠ در سينما و تلويزيون يك سري بازيگر نوجوان و جوان معرفي شدند كه تبديل به ستاره هاي سينماي ايران شدند، عين همين اتفاق هم در فاصله بين انتهاي دهه ٧٠ تا ابتداي دهه ٨٠ رخ داد، اما هرچه از دهه ٨٠ گذشت و به دهه ٩٠ نزديك و نزديك تر شديم ديگر چهره هايي مثل دو نسل قبل به سينما معرفي نشدند. به عبارت ديگر تا چند سال آينده هيچ بعيد نيست كه سينماي ايران از وجود جوان اول يا بازيگر آينده دار خالي شود.
به نظرت چرا اين روند در اين سال ها متوقف شد؟
به نظرم ما از دوره اي مي آييم كه اصلامدل فيلمسازي به گونه ديگري بود، دوره اي كه ما معرفي شديم دوران اصلاحات بود، در اين دوران بود كه فيلمي مثل «دختري با كفش هاي كتاني» ساخته مي شود، فيلمي كه مطمئنم نه بعد و نه قبل از دوره اصلاحات امكان ساخت آن وجود نداشت. ترانه عليدوستي با «من ترانه پانزده سال دارم» وارد سينما شد، باران كوثري هم با فيلمي مثل «خون بازي» توانست نظر همه را به خودش جلب كند. از اين دست فيلم هاي اجتماعي مدت هاست كه ساخته نمي شود يا اجازه ساخته شدن پيدا نمي كند. وقتي شما بخواهي فيلمي در خصوص دغدغه ها و معضلات جوانان و نوجوانان بسازي قاعدتا به بازيگري در همين سن و سال هم نياز داري، اينجاست كه مي شود روي بحث استعداديابي حساب ويژه
باز كرد. در اين شرايط است كه كارگردان ها براي سپردن نقش اصلي فيلم شان به يك جوان و نوجوان دنبال استعداد مي گردند و نتيجه اش مي شود معرفي نسل جديدي از بازيگران به سينما. وقتي چنين فيلم هايي ساخته نشود و همه چيز به سمت ساخت فيلم هاي بفروش برود ناخودآگاه نيازي هم براي پيدا كردن بازيگر جديد به وجود نخواهد آمد چرا كه فيلم هاي بفروش عموما فرمول هاي مشخصي دارند كه بازيگران ناشناخته يا تازه كار در اين فرمول ها جايي ندارند.
به نظرتان اين مشكل از كجا آمده؟ اين نسل جديدي كه حداقل در حوزه سينما نتوانسته نماينده شايسته اي داشته باشد مشكلش از كجا آب مي خورد؟
اين مساله از جمع شدن چندين و چند علت در كنار هم به وجود آمده، شما از بحث ضعف به وجود آمده در زمينه هاي اخلاق و اعتماد كه در اين چند سال در بطن جامعه رشد كرده بگيريد تا باقي ماجرا. مديري كه در عرصه فرهنگ و هنر بي اخلاقي مي كند و تسهيلات در اختيار كساني قرار مي گيرد كه در برخورد با هنرمند متعهد به دليل تفاوت سليقه و نگاه بي اخلاقي مي كنند، نتيجه اش چه مي شود؟ فيلم هايي ساخته و نمايش داده مي شود يا كتاب هايي مجوز مي گيرند و چاپ مي شوند كه كاملابا سلايق آنها كه امكانات را دست دارند همخواني داشته باشند. در اين شرايط كه ديگر خوراكي براي رشد فكري و فرهنگي نسل جديد وجود نخواهد داشت.
خب از همين منظر درباره ظهور نكردن نسل جديدي از بازيگران نوجوان و جوان صحبت كنيم. اين خلااساسي تقصير مديران است يا سينماگراني كه فرمول فيلم ساختن و استفاده از بازيگران را فقط در يك مسير مشخص و عمدتا قابل پيش بيني انتخاب كرده اند؟
باز هم به نظرم دليل اصلي نبود شرايط درست براي ساخت فيلم هاي جسور و اجتماعي در حوزه جوان ها و نوجوان ها بوده است. شما نگاه كنيد در اين سال ها غير از پرويز شهبازي كه «دربند» را ساخت كدام كارگردان جرات كرده در مورد مشكلات و معضلات جوان هاي امروز فيلم بسازد و باز بيشتر جسارت كند و نقش اول فيلمش را به يك استعداد تازه بسپارد؟ اكثريت فيلم هاي چند سال اخير سينماي ايران فيلم هايي قابل پيش بيني با بازيگراني قابل پيش بيني بوده است. وقتي هدف فيلمساز فقط و فقط فروختن است و مديريت هم اين نوع نگاه را نه تنها تاييد كه ترويج هم بكند معلوم است كسي ريسك نمي كند و به دنبال بازيگر جديد و معرفي آن به سينما نمي رود.
اين حرفي كه مي زنيد خيلي سنگين است. در ١٠ سال گذشته تقريبا همه كارگردانان به نام سينماي ايران حداقل يك فيلم ساخته اند و اين حرف يعني هيچ كدام از بزرگ ترين كارگردانان ما هم اين جسارت را نداشته اند؟
حتما نداشته اند، اگر داشتند كه الان من و شما در خصوص كمبود بازيگر جديد و جوان بحث نمي كرديم. به نظرم همه ما در اين يك دهه گذشته سعي كرديم در هيچ زمينه اي خطر نكنيم، همان چيزي را ارايه دهيم كه قابل پيش بيني است و دردسري براي مان ندارد. فيلمسازان خيلي جاها مجبور بودند خطر نكنند تا بتوانند همچنان فيلم بسازند و از صحنه حذف نشوند. مجبور بودند مدام به سراغ سوژه هايي بروند كه به خاطر آنها متهم به سياه نمايي و برچسب هايي از اين قبيل نشوند. البته خوشبختانه در يكي، دو سال اخير اين حربه مورد استفاده توسط برخي كارگردان ها، ديگر مثل گذشته اثر ندارد و مخاطب به فيلم هايي كه يك قطار بازيگر معروف دارند ولي فيلمنامه شان به دردنخور است توجهي نمي كند. شما كارنامه فيلم هاي اجتماعي و پرچالش دوره اصلاحات را كه اتفاقا همه جور كارگردان با هر سليقه اي در آن ديده مي شود با كارنامه اين فيلم ها در هشت سال بعدي مقايسه كنيد. واقعا سينماي ايران جز اصغر فرهادي چه ثمره فوق العاده اي داشته، تازه فرهادي هم محصول هشت سال گذشته نيست و در چند فيلم آخرش هم با كلي مشكلات مواجه شد.
يعني سينما هيچ محصول خوبي در دوره قبلي نداشته است؟
حرفي كه زدم را مطلق برداشت نكنيد ولي واقعا با اتكا به چند جرقه كوچك نمي توان كارنامه فيلم هاي اجتماعي هشت سال بعد از اصلاحات را مثبت دانست. شايد در زمينه هاي ديگر فيلم هاي خوب و قابل دفاعي هم ساخته شده باشند و حتي در آنها كارگردان هاي آينده دار هم وارد عرصه شده اند اما در زمينه فيلم هاي اجتماعي جز چند جرقه كوچك هيچ اتفاقي رخ نداد.
قطعا تا به حال واژه «دهه شصتي ها» را شنيده اي: واژه اي كه تا به حال اينقدر خاص براي دهه هاي ديگر به كار نرفته است. انگار بچه هاي اين دهه جدا از خوب و بد بودن تافته هاي جدا بافته و آدم هاي خاصي هستند. در زمينه هنر و بالاخص سينما به نظرت اين نسل چه ويژگي هايي دارد؟
در دهه ٦٠ كه كودكي ما گذشت اتفاقات اجتماعي و سياسي زيادي افتاد، از جنگ ايران و عراق بگيريد تا رحلت امام خميني. شور و هيجان هاي پس از انقلاب و پس از جنگ فضاي بسيار خاصي را براي بچه هايي ايجاد كرد كه در اين دهه به دنيا آمدند و در دهه ٧٠ به بلوغ رسيدند. همين اتفاقات باعث شده اشتراكات فراواني بين بچه هاي اين نسل در زمينه هاي مختلف ايجاد شود.
اما خيلي ها معتقدند بچه هاي اين نسل كه در حوزه فرهنگ و هنر كار مي كنند برخلاف نسل هاي قبل خود هيچ شناختي از بدنه عام جامعه ندارند و كلادنيايي كه در آن سير مي كنند دنياي ديگري است. چقدر اين حرف را قبول داري؟
اين كه دهه شصتي ها واقعا در يك مفهوم كل يك كلوني هستند را قبول دارم. ارتباط خوبي با اكثر دهه هفتادي ها ندارند، دهه هاي قبلي هم زياد اذيت شان مي كنند ولي فكر مي كنم آدم هاي متولد دهه ٢٠ هم خيلي شبيه ما هستند و در بسياري از موارد تجربه هايي مشابه ما داشته اند. آنها هم در آن دوره حوادث اجتماعي و سياسي سنگيني را به چشم ديدند و در دوران سخت و پرالتهابي بزرگ شدند. دوران كودكي ما در جنگ بود و بعد در دهه ٧٠ قرار بود آرام آرام همه چيز به گشايش برسد و فضا باز شود كه اين اتفاق با خرداد ٧٦ رخ داد، روزنامه ها زياد شد، فيلم هاي خوبي ساخته شد، كتاب هاي مهم منتشر شد، موسيقي پيشرفت خوبي داشت و غيره و غيره: اتفاقي كه دهه هاي قبل از و بعد از ما تا حدود زيادي از آن محروم بودند. همه اينها دست به دست هم داده تا تربيت يافته اين دهه تفاوت هاي زيادي با قبل و بعدش داشته باشد، اما با همه اين تفاسير قبول ندارم بچه هاي اين نسل از جامعه خودشان دور افتاده اند فقط به نظرم هنوز زورشان نرسيده كه شيوه و روش خودشان را كه بيش از هر چيز مبتني بر تلاش براي سواد بيشتر و عميق فكر كردن است در جامعه خودشان پياده كنند.
در ١٥سالگي براي فيلم «دختري با كفش هاي كتاني» حسابي مورد توجه قرار گرفتي و حتي جايزه بهترين بازيگر نقش اول زن از جشنواره قاهره را هم به دست آوردي. ١٤ سال بعد هم براي فيلم دربند سيمرغ بهترين بازيگر نقش مكمل را به خانه بردي. در اين ١٤ سال چه تجربه اي بيشتر از هر چيز در بازيگري به اندوخته هايت اضافه شد؟
به نظرم ممكن است موفقيت به سراغ هر كسي بيايد ولي حفظ آن موقعيت موفق كاري به مراتب سخت تر از به دست آوردن آن است. همين نكته مهم ترين چيزي بود كه در طول اين سال ها فهميدم. ولي خيلي خوشحالم كه سيمرغ را براي فيلم دربند به دست آوردم چرا كه به نظرم نخستين بار بازيگري به مفهوم واقعي اش را در اين فيلم تجربه كردم.
سيمرغ گرفتن قبل از رسيدن به ٣٠ سالگي چه طعمي داشت؟ اصلابه اين موضوع كه در اين سن و سال سيمرغ دريافت كردي فكر كردي؟
واقعا به نظرم اين گونه اتفاقات نمي تواند كسي را ماندگار كند. الان اگر خوره سينما نباشيد و از شما بپرسند پنج سال، ١٠ سال يا ١٥ سال پيش چه كسي سيمرغ برده يادتان نمي آيد، خيلي ها هستند كه سيمرغ هم گرفتند اما نه نام و نشاني از آنها وجود دارد و نه حتي ذره اي تاثير بر سينما و جامعه فرهنگي خودشان گذاشتند. قطعا آدم از هر موفقيتي در هر مقطعي كه به دست آورد خوشحال مي شود ولي واقعا اين موفقيت ها نمي تواند دليلي براي ماندگاري شما باشد و نبايد به اين فكر كرد كه حالاكه فلان جايزه را گرفتم ديگر همه چيز را به دست آورده ام و تمام. حداقل من اين گونه فكر نمي كنم.
حدس مي زدي در بين اين پنج فيلمي كه بازي كرده اي كدام با اقبال منتقدان، كدام با اقبال مخاطبان و احيانا كدام با اقبال هر دو گروه مواجه خواهد شد؟
سوال خيلي سختي است. هر كدام ويژگي هايي دارند كه مي توانند مورد اقبال هر يك از اين گروه ها قرار بگيرند. به نظرم فيلم «مادر قلب اتمي» در هر شرايطي كه ديده شود مي تواند غافلگير كننده باشد چرا كه نمونه اش را اصلادر سينماي ايران نداريم. جسارت علي احمدزاده در ساخت فيلمي كه هيچ شباهتي به جريان جاري سينماي ايران ندارد مي تواند كمك كند كه خيلي از كارگردانان جوان ديگر هم كمي از فضاي كليشه اي و رايج سينماي ايران خارج شوند. به نظرم الان اين نياز سينماي ايران است كه تجربه هاي جديد و متفاوتي در آن ديده شود. سالانه اين همه فيلم در مورد جوان ها ساخته مي شود ولي جوان هاي آن فيلم ها هيچ شباهتي به جوان هاي امروز ندارند. اين فيلم جوان هاي امروزي تري در دل خود دارد. فيلم مصطفي احمدي به شدت قاعده مند و شكيل است، آنقدر دستيار كارگرداني كرده كه در نخستين تجربه اش بسيار مسلط عمل كرد و يكي از بهترين تجربه هاي من را رقم زد. به نظرم فيلم آقاي قطبي فيلم سن و سال داري است: كلاسيك، با يك روايت بسيار خوب كه به درستي و كاملابا قاعده قصه اش را تعريف مي كند. امير عزيزي هم فيلمي ساخته كه باز تجربه بسيار نو و جالبي است، به نظرم «موقت» هم هواخواه زيادي خواهد داشت و هم مخالف. در مورد شهرام شاه حسيني هم بايد بگويم هر چه تا قبل از اين در كارنامه كاري اش ديده ايد (كه فيلم هاي خيلي خوبي هم نبوده اند) را فراموش كنيد چون شاه حسيني كه به نظرم استعداد بسيار خوبي در كارگرداني دارد فيلمي ساخته كه از ابتداي ورودش به سينما بايد از همان جنس مي ساخت. فيلمنامه پرويز شهبازي هم كمك زيادي به او كرده تا بتواند فيلم متفاوتي بسازد.
در اين پنج فيلم همبازي طيف وسيعي از بازيگران سينماي ايران بودي چون اكثر كارها هم پربازيگر است. از آنهايي كه نخستين همكاري ات را با آنها تجربه كردي كدام بازيگر بيشتر از همه غافلگيرت كرد؟
قطعا محمدرضا گلزار. اصلافكرش را هم نمي كردم ولي گلزار در «مادر قلب اتمي» به معناي واقعي درخشان است. رضا گلزار سوپراستار است و كار كردن با اين گونه بازيگران هميشه دردسرهاي خودش را دارد: دردسرهايي كه يكي مثل من اصلادل خوشي از آن ندارد (با خنده) چرا كه شما تصور كن ما هر جا كه مي خواستيم فيلمبرداري كنيم و مردم مي فهميدند كه رضا گلزار هم آنجاست آنقدر تجمع مي كردند كه انگار تظاهرات شده و گاهي نمي توانستيم فيلمبرداري كنيم. ديدن اين صحنه ها براي من شگفت آور بود اما نه به اندازه ديدن بازي گلزار.
شعار دولت حسن روحاني «تدبير و اميد» بود، شما هم كه از همان ابتدا نشان دادي از طرفداران پر و پا قرص روي كار آمدن دولت «تدبير و اميد» بودي، نزديك به دو سال از روي كار آمدن دولت جديد مي گذرد. به نظرت در مقوله سينما دولت چقدر به مفهوم «تدبير و اميد» نزديك شد؟
درست است كه من جزو طرفداران روي كار آمدن دولت آقاي روحاني بودم اما بلافاصله پس از انتخاب ايشان در موضع كساني قرار گرفتم كه به دنبال محقق شدن مطالباتي هستم كه رييس جمهور در زمان انتخابات قولش را داده بود، اگر بخواهم تعريف كنم از موضع خودم عدول كردم و اگر بخواهم مشكلات را بگويم كه بحث بسيار مفصلي است اما در همين حد بگويم كه اگر يكي مثل من امسال پنج فيلم بازي كرده نشان دهنده اين است كه حتما ٥٠ تا فيلم خوب بوده كه من توانستم در پنج تا از آنها بازي كنم و اين به نظرم گشايش بزرگي است. با اين حال هيچ چيز صددرصد نيست. البته با تمام كاستي هايي كه مي دانيم در همه عرصه ها چه فرهنگي، هنري، اقتصادي و آزادي هاي سياسي- اجتماعي همچنان وجود دارد ولي باز هم خوشحالم كه در انتخابات شركت كردم و به آقاي روحاني راي دادم.
اعتماد