اشتراک گذاری
یکی از محبوب ترین ژانرهای سینما، ژانر کمدی است. البته فیلم های کمدی معمولا باشکوه و عظیم جلوه نمی کنند. کمدی ها به ندرت برنده جوایز اسکار بوده اند. چارلی چاپلین یکی از اولین سوپراستارهای بین المللی کمدی بوده است. باستر کیتون، برادران مارکس و لورل و هاردی جواهرات کمیابی در دنیای فیلمسازی بوده اند که الان بیشتر از هر زمان دیگری مورد ستایش قرار گرفته اند. «بعضی ها داغشو دوست دارن» بیلی وایلدر یکی از محبوب ترین فیلم ها در تمام دوران هاست با یک کمدی دوستانه و بامزه و شیمیی شگفت انگیزی که بین بازیگرانی چون کرتیس، لمون و مونرو برقرار است. در هالیوود کسی که داستان آدم عجیب و غریب را جایگزین سلیقه متداول و رایج جامعه می کند کسی نیست جز وودی آلن که دارای دی ان ای خاصی است که توانایی ردیابی مخلوقات ذهنی چارلی کافمن را دارد. اخیرا کمدی های هالیوودی با کارگردانانی چون جاد آپاتو و شخصیت هایی به سبک و سیاق ویل قرل و ساشا بارون کوهن شخصیت پردازی شده اند. کمدی در عمیق ترین ریشه هایش با سینما پیوند دارد و آن را به صورت سرگرمی خالص و جذاب به بیننده ارائه می دهد. به هر حال شاید بیلی وایلدر جدیدی لازم باشد تا بتواند جاه طلبی های بیشتری را از ستاره های فعلی طلب کند.
آنی هال
آنی هال یک فیلم کمدی رمانتیک به کارگردانی وودی آلن و با نویسندگی مشترک او و مارشال بریکمن است. فیلم در سال ۱۹۷۷ موفق به دریافت چهار جایزه اسکار از جمله «بهترین فیلم» شد. این فیلم در گیشه نیز موفق بوده و یکی از بهترین آثار آلن به شمار می آید. دایان کیتون به خاطر بازی در این فیلم موفق به دریافت جایزه بهترین هنرپیشه زن شد.
گفته می شود، آلن، فیلمنامه این فیلم را مشخصا برای دایان کیتون نوشته که نام واقعی او دایان هال است. مارشال مک لوهان، فیلسوف و متفکر کانادایی، در صحنه کوتاهی از فیلم در نقش خودش بازی می کند. آلن درباره انگیزه ساخت این فیلم می گوید که من با خودم فکر کردم که باید فیلمی عمیق تر بسازم، فیلمی که در همان حد هم بتواند بامزه باشد و ارزش هایی داشته باشد که در آ« پدیدار شود و بتواند تماشاگران را به خوبی جذب کند. علاوه بر این فیلم، نوآوری های تکنیکی هم داشته است مثل برداشت های طولانی، محو کردن خط بین واقعیت و تخیل و تاثیراتی را که از فیلمسازان اروپایی چون اینگمار برگمن داشته است.
فیلم مربوط به زندگی الوی سینگر (وودی آلن) است که یک بازیگر طنز و یک شومن است. الوی سینگر سعی دارد بفهمد چرا نامزدی اش با دختری به نام آنی هال (دایان کیتون) که یک خواننده است یک سال قبل قطع شده است. فیلم ماجراهای بین این دو از آغاز آشنایی تا پایان نامزدی شان را دربر دارد و به دنبال پیدا کردن دلایلی برای پایان رابطه بین مرد و زن است.
بعضی ها داغشو دوست دارند
فیلمنامه این فیلم توسط بیلی وایلدر و آی ای ال دایموند نوشته شد که براساس فیلمی فرانسوی «هیاهوی عشق» ۱۹۳۵ ساخته شد که داستان این فیلم از رابرت تورن و مایکل لوگان است. ستارگانی چون مرلین مونرو، جک لمون و تونی کرتیس در این فیلم به ایفای نقش پرداخته اند.
کارگردان آلمانی کرت هافمن هم این فیلم را در سال ۱۹۵۱ بازسازی کرد. پلات های فرانسوی و آلمانی فاقد موتیف گانگستری موجود در «بعضی ها داغشو دوست دارن» هستند که البته بخش تاثیرگذار و پیش برنده ای در فیلم است. وایلدر قبل از اینکه فیلم را «بعضی ها داغشو دوست دارن» نامگذاری کند، نام های دیگری از جمله «هیاهوی عشق» و «امشب نه جوزفین» را برای فیلمش انتخاب کرده بود.
داستان فیلم درباره دو موزیسین است که ناخواسته شاهد قتلی می شوند که توسط گانگسترها صورت می گیرد. آنها برای فرار از دست گانگسترها تصمیم به ترک شهر می گیرند و خود را در گروه موزیکی دخترانه جای می دهند که ماجراهای زیادی برای آنها در پی دارد.
بورات
این فیلم داستان یک روزنامه نگار قزاق (با نقش آفرینی بازیگر بریتانیایی ساشا بارون کوهن) است که ماموریت می یابد که در طول سفر خود به ایالات متحده آمریکا شرح زندگی واقعی مردم آمریکا را ثبت کند. این فیلم با وجود محدودیت هایی در نمایش عمومی، به موفقیت تجاری رسید و مورد استقبال منتقدان قرار گرفت. کوهن جایزه گولدن گلوب ۲۰۰۷ برای بهترین بازیگر فیلم موزیکال بیا کمدی در نقش بورات را دریافت کرد. همچنین این فیلم نامزد دریافت جایزه بهترین فیلم گولدن گلوب بود.
این فیلم نامزد دریافت جایزه بهترین فیلمنامه اقتباسی از هفتاد و نهمین دوره جایزه اسکار بود ولی این جایزه به فیلم مرحوم تعلق گرفت. ساشا بارون کوهن در نقش بورات: بورات یک روزنامه نگار خیالی از قزاقستان است. او شخصیتی به شدت ضد زن و ضد یهودی دارد که ظاهرا نمادی از فرهنگ کشورش است. شخصیت اصلی بورات به شدت توسط دولت قزاقستان مورد انتقاد قرار گرفت، آنها این شخصیت را ترکیبی از بدسلیقگی ها و رفتارهای بیمارگونه که ناسازگار با رفتار متمدانه و پایبند اخلاق مردم قزاقستان دانستند.
قاتلین پیرزن ۱۹۵۵
«قاتلین پیرزن» یک کمدی سیاه بریتانیایی است که توسط ایلینگ استودیو ساخته شد. کارگردان الکساندر مکندریک و ستارگان آن کیتی جانسون، الک گینس، سیل پارکر و پیتر سلرز هستند. فیلمنامه این فیلم را ویلیام رز فیلمنامه نویس آمریکایی نوشته است که به همین خاطر هم نامزد دریافت بهترین فیلمنامه اورجینال در آکادمی اسکار و برنده بهترین فیلمنامه بفتا شد.
ویلیام رز مدعی شده است که کل فیلمنامه را در خواب دیده است و تنها زمانی که بیدار بوده باید جزییات را به یاد می آورده است. گروهی متشکل از ۵ خلافکار عجیب و غریب اقدام به اجاره یک آپارتمان دو خوابه می کنند که در تقریبا پرت است و متعلق به بیوه زنی هشتاد ساله است که با طوطی هایش زندگی می کند. رییس گروه که پروفسور مارکوس نام دارد داستانی جعلی راجع به گروه برای پیرزن تعریف می کند. او این گروه پنج نفره را گروه موسیقی آماتوری معرفی می کند که تصمیم دارند برای پیشرفت در موسیقی بیشتر تمرین کنند اما در واقع آنها برای سرقت بانک از طریق خانه پیرزن برنامه ریزی کرده اند. در سال ۲۰۰۴ هم برادران کوئن اقدام به بازسازیاین فیلم با نقش آفرینی تام هنکس کردند.
دکتر استرنج لاو ۱۹۶۴
«دکتر استرنج لاو» یک کمدی سیاه بریتانیایی آمریکایی است که استفاده از بمب اتمی را به تمسخر می گیرد. این فیلم توسط استنلی کوبریک ساخته و تولید شده و در نوشتن فیلمنامه علاوه بر او پیتر جرج و تری ساترن نیز مشارکت داشته اند. بازیگران اصلی فیلم پیتر سلرز و جورج سی اسکات می باشند.
این فیلم در ۴ رشته در اسکار نامزد شد که شامل بهترین فیلم، بهترین کارگردانی، بهترین بازیگر مرد برای پیتر سلرز و بهترین فیلمنامه اقتباسی است و همچنین نامزد دریافت جایزه بهترین کارگردان از سوی انجام کارگردانان آمریکا شد که در هیچ کدام موفق نبود اما این فیلم در بفتا برنده دو جایزه بهترین فیلم و بهترین کارگردانی شد. پیتر سلرز در این فیلم در سه نقش بازی می کند. جک ریپر ژنرال روان پریش ارتش و رئیس یک پایگاه هوایی در آمریکاست که در اقدامی خودسرانه، تهاجمی هسته ای علیه شوروی به راه می اندازد و رئیس جمهور و سیاستمداران آمریکا پس از آگاهی از این عمل با تجمع در اتاق فرماندهی جنگ ایالات متحده به دنبال راهی برای توقف این حملات می گردند.
سوپ اردک ۱۹۳۳
«سوپ اردک» کمدی بزن بکوبی است که توسط برت کالمار، هری رابی، آرتور شیکمن و نت پرین نوشته شده است. ۴ بازیگر اصلی فیلم برادران مارکس (گروچو، هارپو، چیکو و زپو) هستند و علاوه بر آنها بازیگرانی چون مارگارت دمونت و لوییس کاهرن هم در فیلم حضور دارند. این فیلم در مقایسه با همکاری های قبلی برادران مارکس با پارامونت در گیشه با شکست مواجه شد. این فیلم با نظرات ضد و نقیضی مواجه شد و رابطه آنها را با پارامونت دچار فراز و نشیب کرد.
سوپ اردک امروزه به عنوان شاهکار برادران مارکس شناخته می شود اگرچه که در زمان اکران با بداقبالی مواجه شد. فیلم داستان خانم ثرلوتمندی است که موافقت می کند مقدار ۲۰ میلیون دلار را برای نجات کشور کوچک فریدونیا پرداخت کند. او شرطی برای این وام دارد: می خواهد که روفوس تی فرلی دیوانه رییس جمهور شود. با بدتر شدن اوضاع همسایه ها اقدام به فرستادن جاسوس های بی عرضه ای به نام چیکولینی و پینکی برای دستیابی اطلاعات و ایجاد هرج و مرج می کنند.
راشمور ۱۹۹۸
«راشمور» یک کمدی درام به کارگردانی وس اندرسون است که داستان زندگی نوجوانی عجیب و غریب با نام ماکس فیشر (با بازی جیسون شوارتزمن در اولین نقش سینمایی اش) و دوستی اش با مرد ثرومند کارخانه داری با نام بلام (با بازی بیل مورای) و علاقه مشترک هر دو را به معلم دبستان روایت می کند.
این فیلم توسط وس اندرسون و اوون ویلسون نوشته شده است، آنها نقش دوم را برای احترام به بیل مورای برای بازی در فیلم های مستقل نوشتند. بیل مورای برای بازی در این فیلم نامزدی گلدن گلوب را به دست آورد. اندرسون و ویلسون نقش بلام را برای بیل مورای نوشته بودند اما در فرستادن فیلمنامه برای او شک داشتند. مدیر برنامه های مورای از طرفداران اندرسون بود مورای را مجبور کرد که فیلمنامه را بخواند. مورای فیلمنامه را خواند و علاقمند به بازی در فیلم شد.
هواپیما ۱۹۸۰
«هواپیما» فیلم کمدی آمریکایی است که توسط دیوید زاکر، جیم آبراهامز و جری زاکر نوشته و کارگردانی شده است. ستارگان فیلم رابرت هیز و جولی هگرتی و لزلی نیلسون هستند. این فیلم تقلیدی از ژانر فیلم های فاجعه ای به خصوص «ساعت صفر» ۱۹۵۷ پارامونت است که داستان اصلی و شخصیت های اصلی را از آن فیلم و بسیاری از عوامل دیگر را از «هواپیما» ۱۹۷۵ وام گرفته است.
این فیلم به خاطر استفاده ابزرورد و حرکات سرعی کمدی اسلپ استیک شناخته شده است. «هواپیما» موفقیت تجاری خوبی داشت و به تنهایی بیش از ۸۳ میلیون دلار در آمریکای شمالی به دست آورد در حالی که تنها ۳.۵ میلیون دلار هزینه ساخت فیلم شده بود. سازندگان فیلم نامزدی گلدن گلوب را برای بهترین فیلم کمدی اقتباسی به دست آوردند.
داستان فیلم راجع به خدمه یک پرواز یک هواپیماست که همگی در طول پرواز بیمار می شوند. برج مراقبت اعلام می کند که یک خلبان سابق در هواپیما حضور دارد که می تواند هواپیما و مسافران را نجات دهد اما این خلبان سابق و راننده تاکسی فعلی به خاطر ترس از پرواز شغلش را رها کرده است. او با ترس و لرز فراوان می پذیرد که هدایت هواپیما را برعهده بگیرد.
زندگی برایان ۱۹۷۹
«زندگی برایان» کمدی بریتانیایی است که توسط گروه مشهور مونتی پایتون (گراهام جاپمن، جان کلیز، تری گلیام، اریک آیدل، تری جونز و مایکل پالین) نوشته و اجرا شده است. کارگردان تری جونز است. داستان درباره برایان کوهن (با بازی گراهام چاپمن) مرد یهودی جوانی است که دقیقا در روز تولد مسیح به دنیا آمده است، بر اثر اتفاقی همه خیال می کنند که او مسیح است اما وی مسیح بودنش را تکذیب می کند.
در نهایت مردم باعث به صلیب کشیده شدن او که می پندارند مسیح است می شوند. این فیلم دارای تمی مذهبی است که در زمان اکران بسیار هیاهو ایجاد کرد. این فیلم متهم به کفرگویی شد و گروه های مختلف مذهبی دست به تظاهرات علیه فیلم زدند. فیلم در گیشه بسیار موفق بود و پرفروش ترین فیلم بریتانیایی در آمریکا لقب گرفت. نظر اکثریت منتقدان راجع به فیلم مثبت بود و در بسیاری از مجلات و سایت های سینمایی به عنوان بزرگترین کمدی تمام دوران ها شناخته شده است.
تیم آمریکا، پلیس جهانی ۲۰۰۴
«تیم آمریکا» پلیس جهانی یک کمدی اکشن انتقادی است که توسط تری پارکر، مت استون و پم بردی در سال ۲۰۰۴ نوشته و توسط تری پارکر ساخته شده است که تمامی این افراد به خاطر سریال محبوب «پارک جنوبی» شناخته شده اند. این فیلم که بودجه ای معادل بودجه اکشن های بزرگ داشته است سیاست های سیاستمداران آمریکایی در زمینه بین المللی را به شوخی گرفته است. عوان فیلم وام گرفته از اصطلاح سیاست های خارجی ایالات متحده که منتقدان آن را به طعنه، پلیس جهانی می نامند است.
نقش های اصلی این فیلم را عروسک ها برعهده دارند. این فیلم متشکل از پلیس هایی است که سعی دارند دنیا را از دست تبهکاران با سرکردی کیم جانگ لی پاک کنند. استفاده از عروسک ها به جای بازیگران از سریال بریتانیایی که در دهه ۱۹۶۰ ساخته شد با نام «پرندگان طوفان» الهام گرفته شد. هر چند که استون و پارکر از طرفداران این برنامه نبودند. این فیلم در سال ۲۰۰۴ در آمریکا اکران شد و توانست عموما نظرات مثبت منتقدان را جلب کند.
آفتاب