اشتراک گذاری
میشل بوتور رمان‌نویس برجسته فرانسوی امروز به خاک سپرده می‌شود
میشل بوتور یکی از بزرگترین رمان نویسان قرن بیستم فرانسه که چهارشنبه ۲۴اوت (۳ شهریور) در ۸۹ سالگی درگذشت، امروز به خاک سپرده می‌شود.
به گزارش مد ومه به تقل از مهر به نقل از لوموند، این رمان نویس که به دلیل گستردگی کارها و تنوع آثارش به عنوان شاعر، مقاله‌نویس، منتقد ادبی و هنری و مترجم نیز شناخته می‌شد، قرار است امروز دوشنبه در روستای لوسنژ که در سال‌های اخیر ساکن آنجا بود، به خاک سپرده شود.
میشل بوتور که خود را آموزگار خود می‌خواند در یکی از نوشته‌هایش در باره رمان نو نوشته است: امیدوارم در این زمینه نوآوری‌هایی کرده باشم. با این حال فکر می‌کنم پس از پشت سر گذاشتن دوره رمانتیک آثارم مقدار زیادی تازگی وارد ادبیات کرده باشم… معاصران اما خیلی درباره آثار من به شایستگی قضاوت نکرده‌اند، برخی از آنها به من کمک کردند، اما آنها هم ناشایست بودند. این همان چیزی است که من در بسیاری ازمقاله‌های نقد خود نشان داده‌ام.
اودره آزوله، وزیر فرهنگ فرانسه روز پنج‌شنبه با گرامی‌داشت یاد میشل بوتور از او به عنوان نویسنده‌ای غیرقابل طبقه‌بندی یاد کرد که در جریان رمان نو فرانسه در کنار آلن رب گریه، ناتالی ساروت و کلود سیمون قرار داشت.
با این حال او به عنوان یک شاعر شباهتی به همکاران مشهور خود چون کلود سیمون، ناتالی ساروت و الن روب گریه نداش چون در بیش از نیم قرن مجموعه‌ای از آثار متنوع را در مقوله‌های مختلفی خلق کرد و به دست چاپ سپرد.
میشل بوتور که کارش را با سرودن شعر آغاز کرده بود با نوشتن «عبور از میلان» در سال ۱۹۵۴ و «برنامه روزانه» در سال ۱۹۵۶نخستین تجربه خود را در زمینه نوشتن رمان ثبت کرد. اما او عمده شهرت خود را مدیون رمان «دگرگونی» است که سال ۱۹۵۷منتشر شد و همان سال جایزه رونودو را از آن خود کرد.
این رمان روایت زندگی مرد میانسالی است که راز عشق خود را در قطاری تصویر می‌کند. او به شیوه متفاوتی این ماجرا را تصویر می‌کند. در این رمان مهارت خاص میشل بوتور را در معرفی بناهای تاریخی و عشق شخصیت اصلی رمان را به مکان‌های تاریخی می‌بینیم به گونه‌ای که مخاطب در تجسم آنها خسته نمی‌شود و لذت می‌برد. این رمان با موضوعی پیش پا افتاده اما روایتی متفاوت جریان رمان را با ریتمی به آهستگی و پیوستگی حرکت قطار تبدیل می‌کند. این رمان با ترجمه مهستی بحرینی منتشر شده است.
«درجات» با الهام از جیمز جویس و داستان «پرتره هنرمند در قالب یک میمون» که از آخرین رمان‌های وی است که سال ۱۹۶۷ منتشر شد نیز از دیگر آثار ماندگار وی است. بوتور در سال‌های بعد بار دیگر به شعر روی آورد و بیش از بیست دفتر شعر منتشر کرد.
دیدار و اقامت‌های او در مصر، مکزیک، ونیز، آمریکا و ژاپن در بسیاری از آثار وی چون «سیار» از انتشارات گالیمار در سال ۱۹۶۲، یا «۶.۸۱ میلیون لیتر از آب در ثانیه» از انتشارت ایبند در سال ۱۹۶۳، «ترانزیت» از انتشارت گالیمار در سال ۱۹۹۳ یا «ژاپن از فرانسه؛ رویایی در مهار» از انتشارات هتیر در سال ۱۹۹۸ بازتاب یافته‌اند.
میشل بوتور که جایزه بزرگ آکادمی فرانسه را سال ۲۰۱۳ دریافت کرد، کتاب «هوگو» را که گزیده‌ای از آثار ویکتور هوگو است، سال ۲۰۱۶ در پاریس منتشر کرد.
«دیالوگ‌هایی با آندری کلاول» و «گفتگویی درباره آب‌وهوا» از دیگر آثار متاخر وی هستند.
1 دیدگاه
ناشناس
بزرگترین رمان نویس قرن بیستم?
تیتر را لطفا تصحیح کنید.
بوتور یکی از بهترین رمان نویسان قرن بود.
به فرض محال هم که بشود کسی را بزرگترین نویسنده، دانشمند، فیلسوف و… فلان دوران خواند، باز نیازمند به چیزی بیش از قضاوت ذوقی هستیم.