گفتگو با بهاره رهنما : از تئاتر نجات دهنده تا سینمای تجاری

از تئاتر نجات دهنده تا سینمای تجاری

سعیده جامی| / بهاره رهنما از آندست هنرمندانی ا‌ست که بعید است کسی او را نشناسد. انرژی فراوان، صداقت در عمل، روراستی در کردار و مواضع شفاف او در مواجه با پدیده‌های مختلف اجتماعی و همچنین ارتباط نزدیک‌اش با اهالی رسانه، از ویژگی‌های بارز اوست. با این حال اما بسیاری دو دهه حضور و فعالیت مستمر در عرصه‌های مختلف هنری به موازات یکدیگر را اصلی‌ترین تفاوت‌های او با همکارانش می‌دانند. محبوبیت و شُهرت بهاره رهنما اگر چه بیشتر به واسطه‌ی بازی‌هایش در سریال‌های تلویزیونی و فیلم‌های سینمایی به دست آمده، اما او در کنار بازیگری در سه مدیوم‌ تئاتر، سینما و تلویزیون، کارگردان و نویسنده خوبی نیز هست. نمایش‌هایی که او در مقام کارگردان روی صحنه برده همواره با استقبال مخاطب مواجه شده و رمان‌هایش نیز جزو رمان‌های پرطرفدار محسوب می‌شود. علاوه بر این‌ها؛ او سال‌هاست به عنوان یک روزنامه‌نگار در نشریات مختلفی قلم می‌زند و به خاطر اینکه در رشته حقوق تحصیل کرده هر از گاهی نیز به به امور حقوقی می‌پردازد. رهنما مدتی است که یک کافه رستوران را نیز راه‌اندازی کرده و مدیریت آنجا نیز به کارهایش اضافه شده است. این بازیگر شناخته شده تئاتر، سینما و تلویزیون که به تازگی بازی در نمایش «دوباره این آهنگ را بزن سَم» با کارگردانی داوود بنی‌اردلان را به پایان رسانده، این روزها در کنار سحر زکریا خود را برای بازی در جدیدترین نمایش ایوب آقاخانی با عنوان «زنانی که به بزها خیره شده‌اند» آماده می‌کند. چندی پیش فرصتی دست داد و او از درباره مسائل مختلفی همچون؛ علاقه‌اش به نوشتن، کارگردانی تئاتر، بازیگری و… سخن گفت.

جایگاه زن در نقش‌‌های پیشنهادی

بهاره رهنما معتقد است؛ وودی آلن یکی از طنازترین نمایشنامه‌نویسان جهان است و درباره اجرای کارهای کمدی می‌گوید: به نظر من زمانی‌که کارگردانی قصد داشته باشد نمایش کمدی را روی صحنه ببرد، بهترین متنی که می‌تواند انتخاب کند، متن‌های وودی آلن است. او که به تازگی بازی در نمایش «دوباره این آهنگ را بزن سَم» از نوشته‌های این نویسنده مطرح آمریکایی را به پایان رسانده، درباره تجربه‌ حضورش در این نمایش می‌افزاید: بازی در نقش لیندا در نمایش «دوباره این آهنگ را بزن سَم» به من کمک کرد تا وجوه دیگر شخصیتی او را ببینم و بازی در این نمایش موجب شد که خودم را بهتر بشناسم. در این نمایش نقش زنی را بازی کردم که سال‌هاست با مردی نامزد است و به همراه نامزدش قصد دارند به دوست مشترک‌شان کمک کنند اما در جریان نمایش دچار تغییر و تحولات شخصیتی می‌شوند. بازیگر نمایش‌های «عامدانه عاشقانه قاتلانه» و «آرسنیک و تور کهنه» ادامه می‌دهد: زنانگی همیشه برای من چه در زندگی واقعی و چه در عرصه نمایش بسیار اهمیت داشته و به همین دلیل است که در اکثر نقش‌هایم زنانگی بسیار پررنگ است. هر چند در آخرین نمایشی که بازی کردم با چهره زنی روبرو شدم که فارغ از جنسیت بسیار رفیق بود، اما به هر روی همیشه در نقش‌ها و زندگی واقعی‌ام عنصر زنانگی را پررنگ می‌کنم. چراکه زنانگی برای من به نوعی مانند یک عصا عمل می‌کند.

از دغدغه‌های اجتماعی تا واوکاوهای درونی

کارگردان نمایش‌های «دورهمی زنان شکسپیر»، «با من بستنی می‌خوری؟» و… دغدغه‌های اجتماعی فراوانی دارد، و بی‌تردید واکنش‌های مسئولانه و شفاف او به رویدادهای مختلف اجتماعی یکی دیگر از ویژگی‌های شخصیتی بهاره رهنما است. او با تاکید برانیکه اهمیت دغدغه‌های اجتماعی‌اش، عنوان می‌کند: این دغدغه‌ها برای من بسیار مهم هستند و در واقع فعالیت‌های من در سال‌های اخیر نیز بیانگر همین مسئله بوده است. او که به واسطه آشنایی با جعفر مدرس صادقی و کارگاه‌های داستان‌نویسی مرتضی آبکنار، وارد عرصه رداستان‌نویسی شده، و رمان‌های «چهار چهارشنبه و یک کلاه گیس»، «ماه شب چهارده» و «مالیخولیای محبوب من» و… از جمله آثار او هستند؛ درباره نگاهی که به مقوله نویسندگی دارد، توضیح می‌دهد: همانطور که گفتم به طور کلی از آن‌دست افرادی نیستم که دغدغه اجتماعی نداشته باشم. فقط زمان‌هایی که می‌خواهم بنویسم سعی می‌کنم به سمت فضاهای بیرونی نروم و بیشتر ذهنم در غالب پرداختن به شخصیت درونی آدم‌ها جست‌وجو و واکاوی می‌کند؛ که بخشی از این فرآیند به تربیت فکری‌ام برمی‌گردد و بخشی دیگر هم به علاقه شخصی‌ام.

اهمیت مدیریت زمان برای یک بازیگر

کارگردان نمایش‌های «غبار» و «این تابستان فراموشت کردم» در پاسخ بهع این سوال که چگونه می‌تواند این حجم از کار را همزمان انجام دهد و اینکه برای پایین نیامدن کیفیت کارهایش چه کاری انجام می‌دهد، می‌گوید:

نخست اینکه در عرصه سینما، تلویزیون و تئاتر، عرضه و تقاضا آنقدر زیاد نیست که مثلا من الان چند کار دیگر را رد کرده باشم تا این تئاتر را کار کنم، اما واقعیت اینست که من خیلی با برنامه‌ریزی کارهایم را انتخاب می‌کنم. یعنی کارهایی را انتخاب می‌کنم که فکر می‌کنم تاثیری بر روند کاری‌ام داشته باشد. مثلا در سینما من بیشتر بازیگر تجاری بودم و یکی دو سال است که کارم را کم کردم و سعی می‌کنم گزیده کار کنم. اما در تئاتر به این نتیجه رسیدم که تاثیر حضورم یا مفید بودن حضورم در صحنه تئاتر خیلی بیشتر است و به همین دلیل فعالیتم در تئاتر را بیشتر کرده‌ام. در واقع به نظرم اگر بازیگری کارش را بلد باشد با مدیریت صحیح زمان می‌تواند روند کاری خودش را بدون اینکه لطمه‌ای به کارش بزند به جلو ببرد.

از تئاتر نجات دهنده تا سینمای تجاری

او در پاسخ به این سوال که راز محبویت خود را در چه چیز می‌داند و آیا در مجموع از کارنامه هنری و کاری خود چقدر رضایت دارد، چنین اظهار می‌کند: فکر می‌کنم یکی از دلائلی که به ویژه در تئاتر باعث استقبال مخاطب از نمایش‌های ما می‌شود، اینست که من در چند سال‌های اخیر به نوعی روی لبه خط میان سینمای تجاری و سریال‌های تلویزیونی با کار تئاتر در نوسان حرکت کردم و مردمی که به واسطه حضورم در تلویزیون و سینما من را می‌شناسند و از من شناخت بیشتری دارند به تماشای تئاترهای ما و همکارانم نیز می‌آیند و در واقع این مسئله در استقبال از کارهای تئاتری من تاثیر دارد. اما بخش دیگر هم به این برمی‌گردد که هنوز بخشی از جامعه تئاتری ما به دنبال هنر برای هنر هستند، در حالی‌که من به شدت طرفدار تئاتر مردمی هستم که در عین اینکه اندیشه پشت آن هست، بتواند هم برای یک خانم خانه‌دار و هم برای یک فعال اجتماعی و تحصیلکرده دانشگاهی جذاب و قبال فهم باشد و به نظرم این آن تئاتری است که می‌تواند نجات دهنده نمایش در کشور ما باشد. در پاسخ به قسمت دوم سوال شما نیز باید بگویم که من در کارهای تئاتری‌ام همیشه با تمام وجود و انرژی کار کرده و می‌کنم ولی در سینما به هر حال به دلیل شتابی که وجود دارد در بعضی فیلم‌های تجاری که بازی کردم که خودم هم بعضی اوقات می‌گویم کاش مثلا این نقش را نمی‌پذیرفتم یا اینکه کاش بهتر بازی می‌کردم. به هر حال در مجموع از کارنامه‌ کاری و هنری‌ام رضایت دارم چون همیشه با تمام وجود و با تمام انرژی‌‌ام کار کردم.مد ومه / هنرمند