اشتراک گذاری
باب دیلن همچنان سکوت کرده است…
یک چیزی بگو مرد!
باب دیلن به تلفن آکادمی نوبل جواب نمی‌دهد، درباره جایزه نوبل چیزی نمی‌گوید، اظهار خوشحالی نمی‌کند و حتی نمی‌گوید جایزه را می‌خواهد یا نه! پنجشنبه‌شب هفته گذشته، باب دیلن میهمان تئاتر چلسی در لاس‌وگاس بود. در این کنسرت هیچ واکنشی به انتخابش به‌عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات ۲۰۱۶ نشان نداد. او که در پایان روزی کنسرت داشت که به‌عنوان برنده نوبل ادبیات انتخاب شد، روی صحنه کنسرتش در لاس‌وگاس حتی به سختی تن به صحبت کردن داد و فقط به اجرای ترانه‌هایی پرداخت که در برنامه داشت. حالا در بحبوحه اختلاف نظرها ایسنا گزارش داده درباره اعطای جایزه نوبل ادبیات به یک ترانه‌سرا و خواننده، روزنامه «ایندیپندنت» مطلبی چاپ کرده با عنوان: «چرا نوبل را زودتر به او ندادند؟!» روزنامه «ایندیپندنت» با دفاع از سابقه چنددهه‌ای «دیلن» نوشت: «شاید برخی اعطای نوبل ادبیات به «باب دیلن» را مسخره کنند، اما براساس کارنامه‌ای که «دیلن» در زمینه دفاع از حقوق بشر در آمریکا و دردهای زندگی مدرن دارد، او بهترین انتخاب است.» نخستین واکنش درباره برنده شدن «باب دیلن»، باید پرسیدن این سوال از آکادمی نوبل باشد: «چرا این‌قدر دیر؟ آیا سال ۱۹۶۶ که نخستین درخشش‌های او همزمان شد با پیش رفتن آمریکایی‌ها به سمت آزادی، امید و اعتراضات حقوق بشر، کسی نمی‌توانست اعتراض کند؟ سال ۱۹۶۷ که دومین دوره خلاقیت او به افول عشق و ازدواج در جامعه پرداخت و آلبوم «Blood on the Tracks» را منتشر کرد، کسی نمی‌توانست اعتراض کند؟ خب شاید آن زمان هم مثل امروز که جایزه نوبل ـ مهم‌ترین جایزه ادبی جهان ـ به یک خواننده و ترانه‌سرای ۷۵ساله رسیده، بعضی‌ها اعتراض کرده‌اند. درواقع این بحثی است که نباید به سادگی از آن گذشت. اکثر ترانه‌ها شعر نیست و ممکن است روی کاغذ و بدون موسیقی، پیش پا افتاده به نظر برسد، اما «دیلن» همیشه یک استثناست.»
ایندیپندنت در ادامه آورده: «داوران نوبل این جایزه را به خاطر خلق «تعابیر جدید شاعرانه در سنت ترانه آمریکایی» به «دیلن» دادند. این درست است، اما محدود. «دیلن» تنها خلق‌کننده تعابیر جدید شاعرانه نبوده است. او جوهره آمریکا در ترانه‌سرایی را نمایان کرده؛ رویای آمریکایی، چشم‌انداز آمریکایی و روح آمریکایی. ترانه‌نویسان آمریکایی از «دیلن» تا «پل سایمون» و «بروس اسپرینگستین» بیش از همتایان انگلیسی خود حس مکانی را بیان کرده‌اند. پل سایمون دو ترانه درباره جزییات سفرهای اتوبوسی به «گرین‌هوند» دارد و «دیلن» همیشه شیفته تاثیری بود که مکان روی شخصیت‌ها و آرزوهای آنها می‌گذارد.»
ایندیپندنت در ادامه به تسلط این موسیقیدان به حوزه کارش اشاره کرده و درباره داوران نوبل نوشته است: «داوران نوبل حق دارند؛ او نوع جدیدی از بیان شاعرانه را به ترانه‌های آمریکایی آن زمان اضافه کرد. اگر یادتان باشد، ترانه‌های آمریکایی درباره ماه و رنج کشیدن و … بودند. ناگهان شاعری پیدا شد که از دل‌شکستگی، دلهره و تلخی آمریکایی می‌گفت. از «درست مثل یک زن» گرفته تا احساسات درهم و برهم ترانه «بیمار عشق»، او غرق در احساسات دردناکی شد که در نسلی پس از نسل دیگر طنین می‌انداخت. ترانه‌های «باب دیلن» تا حد زیادی داستان آمریکایی قرن بیستم را تعریف می‌کرد، از تصویر فراموش‌نشدنی ترانه‌هایی مثل «باران تندی در پیش است» تا جزییات خطر و پیامدهای جنگ هسته‌ای و فراتر از آن. آهنگ‌های او خاصیتی عاشقانه و کیفیتی رویاگونه دارد. صدها نمونه دیگر در ترانه‌های او وجود دارد. پیام ترانه‌های او و زبان آنها جاودان است.»
شهروند