Share This Article
50 شرور بزرگ سینمای جهان (1)
با اکران فیلم «جوخه انتحار» دوباره بحث قهرمان‌های شرور تاریخ سینما داغ شد. این فیلم اگرچه با بازخورد منفی منتقدها همراه بود اما حضور این همه شرور در قامت قهرمان باعث جذابیتی مخاطب پسند شد تا فروش این اثر کامیک بوکی بالا برود.
مجله «ایمپایر» به مناسبت اکران این فیلم نگاهی انداخته به 50 شرور بزرگ تاریخ سینما. بد نیست فیلمنامه نویسان نگاهی تخصصی تر به این فهرست بیندازند تا در آثار بعدیشان کیفیت ضد قهرمان‌هایشان را افزایش دهند.
بزرگ ترین تفاوت لیست 50 نفره ای که پیش رویتان است با سایر رتبه بندی ها و نظر سنجی ها این است که مخاطبین، کارشناسان و منتقدان این لیست را انتخاب نکرده اند. بلکه خود بازیگرانی که نقش های منفی فیلم های سینمایی و سریال های تلویزیونی را بر عهده داشته اند، به این 50 شخصیت رای داده اند. در مطلب پیش روی شما به فهرست ایمپایر کمی مفصل تر پرداخته شده تا شاید برای برخی از فیلم ها و کاراکترهایشان بتوان نکات ظریف تری پیدا کرد.
بدون توضیح بیشتر این شما و این 50 شخصیت منفی تاریخ سینما:
50- دراکولا
کریستوفر لی (دراکولا، 1958)
بدون شک قد بلند و صدای خاص کریستوفر لی حتی قبل از جاری شدن خون در فیلم هم او را تبدیل به یک دراکولای قابل توجه می کرد. این بازیگر نام آشنای بریتانیایی که به مقام شوالیه دربار بریتانیا هم رسیده بود بارها در فیلم هایی مثل «هابیت»، «ارباب حلقه ها»، «آلیس در سرزمین عجایب»، «جنگ ستارگان»، «چارلی و کارخانه شکلات سازی» و… نقش های منفی را بر عهده داشته اما می شود سرآغاز و مهم ترین نقشش را «دراکولا» دانست. لی سال گذشته در سن 93 سالگی بعد از سال ها حضور در سینما، موسیقی، جنگ های جهانی اول و دوم و… دار فانی را وداع گفت.
دیالوگ برگزیده: خوب بخوابی آقای هارکر!
49- ویتو کورلئونه
رابرت دنیرو (پدر خوانده 2، 1974)
رای های «پدرخوانده» بین آل پاچینو، مارلون براندو، رابرت دنیرو، جیمز کان و گاستونه موسکین پخش شدند و در نهایت فقط دنیرو توانست به لیست نهایی راه پیدا کند. هر چند جای خالی مارلون براندو شدیدا در لیست احساس می شود. شاید جوانی آن روزهای رابرت دنیرو و نشان دادن زندگی ویتو کورلئونه از کودکی تا بزرگسالی و چگونگی پدرخوانده شدنش یکی از اصلی ترین دلایل محبوبیت این کاراکتر باشد. نقشی که برای او اولین اسکارش را هم به همراه آورد.
دیالوگ برگزیده: من پیشنهادی می دم که رد نمی کنه!
48- فردی کروگر
رابرت انگلاند (کابوسی در خیابان الم، 1984)
وز کریون کارگردان این فیلم معتقد بود که یک نقش شرور بزرگ باید بتواند فقط با سایه اش هم شناخته شود. هر چند فردی کروگر در نهایت بارها در مجموعه «خیابان الم» دیده شد و حتی پایش به تلویزیون هم باز شد اما احتمالا هنوز فیلم اول برای طرفداران این نقش منفی جایگاه ویژه ای دارد. پنجه ها، کلاه و سوییتر این کاراکتر تبدیل به نماد های شخصیتی وی هم شدند.
دیالوگ برگزیده: حالا من نامزد تو هستم، نانسی!
47- جک کولبی
لی ون کلیف (نیمروز، 1952)
بعضی از بازیگران توانایی این را دارند که بدون آن که کار خاصی انجام دهند با کاریزمایشان پرده را به تسخیر خود درآورند و قطعا لی ون کلیف یکی از همین بازیگر ها است. ون کلیف در دومین فیلم سینمایی خودش چشم ها را خیره کرد و در یک نقش بدون دیالوگ ظاهر شد. نقشی که اگرچه حرف نمی زد اما پرسونای عجیبش در قامت یک هفت تیر کش، سال ها در اذهان مخاطبین ماند.
دیالوگ برگزیده:
46- گای وودهاوس
جان کاساوتس (بچه رزماری، 1968)
بازی در نقش یکی از اولین کاراکترهای تاریخ سینما که خودش و نه تنها خودش که همسرش را هم به شیطان می فروشد شاید تنها دلیل حضور کاساوتس در این فهرست باشد. هر چند بازی میا فارو و روث گوردن بیشتر توسط منتقدان دیده شد و حتی این روث گوردون بود که توانست نامزد اسکار هم بشود اما شاید اگر گای وودهاوس در فیلم «بچه رزماری» نبود، هیچ اتفاقی برای رزماری نمی افتاد. پس احتمالا کاراکتر او حتی از خود شیطان هم شرور تر است. حداقل در این فیلم!
دیالوگ برگزیده: خیلی ممنون!
45- دراکولا
بلا لاگوسی (دراکولا، 1931)
دراکولای لاگوسی احتمالا شکل هیچ یک از دراکولاهای خونخوار بعد از خودش نبود! او می دانست چیزهای وحشتناک تر از مرگ هم وجود دارد. البته به عنوان یک مهاجر مجارستانی که نزدیک به مرزهای رومانی و منطقه ترانسیلوانی (محل زندگی افسانه ای دراکولا) به دنیا آمده، لهجج غیر آمریکایی خاص و صدای جالب توجهش هم در موفقیت این دراکولا نقش مهمی ایفا کرده است. پس اگر بخواهیم بشماریم، باید جلوی نام دراکولا، یک خط دیگر هم بکشیم. آیا او محبوب ترین کاراکتر منفی تاریخ است؟!
دیالوگ برگزیده: به اونا گوش بده: فرزندان شب. چه آهنگی می زنند!
44- مری پاپینز
جولی اندروز (مری پاپینز، 1964)
بله! درست خواندید! مری پاپینز! یکی از مثبت ترین شخصیت های تاریخ سینما با آن چهره معصومانه اش هم می تواند یک نقش منفی به حساب بیاید. فقط در نظر بگیرید: پاپینز در خانواده بنکس نفوذ می کند و بچه ها را علیه پدرشان می شوراند! او آنها را به سفرهای خطرناکی روی سقف خانه ها می برد و احتمالا در قالب "شکر" به آنها افسون کننده می خورانده! و الا چگونه می شود پنگوئن ها را توضیح داد؟! البته این را به حساب شوخی روز هالووین بگذارید! بازی او توانست برای جولی اندروز اسکار هم به همراه بیاورد.
دیالوگ برگزیده: بچه ها بازی های مرا به شدت منحرف کننده خواهند یافت!
43- ارنست استاوارو بلوفلد
دونالد پلزنس (تنها دوبار زندگی می کنی، 1967)
بلوفلد بارها توسط بازیگران متفاوتی در فیلم های جیمز باند حضور پیدا کرده که آخرینشان کریستوف والتز در «اسپکتر» بود. اما اولین بلوفلد تاریخ سینما که با زخم روی چشم و گربه ایرانی روی پایش مشهور شد، دونالد پلزنس در پنجمین جیمز باند تاریخ سینما است. این کاراکتر این قدر محبوب شد که بارها در پروژه های مختلف سینمایی و تلویزیونی به آن ادای دین شد. از جمله در سریال انیمیشنی جذاب «کاراگاه گجت» که شخصیت کلا در اصل پارودی بلوفلد است.
دیالوگ برگزیده: این نیکوتین نخواهد بود که تو را می کشد آقای باند!
42- لانگوورث
کارل مالدن (سربازان یک چشم، 1961)
مالدن هیچ چیزی برای موفقیت در هالیوود نداشت اما به همه چیز رسید. او با آن بینی شکسته اش حتی نزدیک به معیار های زیبایی در هالیوود هم نشد اما توانست بارها همبازی چهره هایی مثل مارلون براندو شود، به خاطر بازی در «اتوبوسی به نام هوس» جایزه اسکار بهترین بازیگر مکمل مرد را برد و حتی به ریاست آکادمی هم دست پیدا کرد. یکی از ماندگار ترین نقش های او، لانگ وورث در فیلم «سربازان یک چشم» است.
دیالوگ برگزیده: روزهای اسلحه به دستیت تمام شده!
41- بیل گیلسپی
راد استایگر (در گرمای شب، 1967)
اگرچه او نقش منفی اصلی فیلم نبود اما یک افسر پلیس نژاد پرست که تمام علاقه اش متهم کردن سیاه پوستان با مدارک غیر معتبر است اصلا نمی تواند در دایره شخصیت های غیر منفی قرار بگیرد. بازی خوب راد استایگر توانست برای او جایزه اسکار را به همراه آورد و خود فیلم هم در مجموع 5 جایزه از جمله اسکار بهترین فیلم را به خودش اختصاص داد.
دیالوگ برگزیده: من هم انگیزه را دارم که پول است و هم بدن را که مرده است!
40- جود کسپر
فردی فلچر (قوش، 1969)
شاید این قدر که بازی دیوید بردلی در ساخته کن لوچ به چشم آمد، بازی فردی فلچر دیده نشد اما حقیقت این است که بازی طبیعی فلچر یکی از ستون های اصلی این فیلم است. کن لوچ به خوبی از بازیگران کودک و نوجوانش در این فیلم بازی گرفت و اثرش هم آن قدر مورد توجه رسانه ها واقع شد که که توسط انیستیتوی فیلم بریتانیا به جمع 50 فیلمی که قبل از رسیدن به سن 14 سالگی باید ببینید راه یافت. حالا فقط فکرش را بکنید که جود کسپر در این فیلم وجود نداشت!
دیالوگ برگزیده: تقصیر خودش بود!
39- اریک شبح
لان چنی (شبح اپرا، 1925)
زمانی که لان چنی شبح اپرا شد، جلوه های ویژه هنوز به قدرت الآن نرسیده بود. چنی ورژنی را روی پرده برد که در آن شبح کاملا گوشت و پوست و خون داشت و ملموس بود. نمی شد واقعا آن را به شکل یک روح در آورد. تکنولوژی هنوز این قدر پیشرفت نکرده بود. اما چهره چنی به حدی ترسناک شده بود که تا سال ها اوج اتفاقات ترسناک در فانتزی های مخاطبین سینما، ملاقات با شبح اپرای لان چنی بود. او در گریمش از پوست ماهی، پوسته تخم مرغ و سیمی که دماغش را به دو قسمت تقسیم می کرد استفاده کرده بود.
دیالوگ برگزیده: چشمانتان را مهمان کنید!
38- یاگو
کنت برانا (اوتلو، 1995)
در ورژنی که الیور پارکر از «اتلو» ی شکسپیر ساخت، هیچ چیزی برای افتخار وجود ندارد. فیلم آن قدر بد بود که نه تنها منتقدان که مخاطبان هم از آن بیزار شدند و در نهایت با وجود بودجه بیش از 11 میلیون دلاریش در آمریکا کمتر از 3 میلیون دلار فروش کرد. شاید بازی کنت برانا تنها فاکتوری باشد که باعث شده این فیلم بیش از این از خاطرمان محو نشود.
دیالوگ برگزیده: ایده ها می تونن مثل سم باشند.
37- دوایت هانسن
رابرت دنیرو (زندگی این پسر، 1993)
یکی دیگر از نقش های منفی رابرت دنیروکه توانسته در این فهرست حضور داشته باشد مربوط به همکاریش با مایکل کاتن-جونز است. در فیلمی که لئوناردو دی کاپریوی جوان هم بعد از آغاز کار حرفه ای سینماییش در 1991 در آن ایفای نقش می کرد و اولین تجربه سینمایی تابی مگوایر به حساب می آمد. دی کاپریو در همان سال به خاطر «چه چیزی گیلبرت گریپ» را آزار می دهد برای اولین بار نامزد اسکار شد و وارد مسیر ستاره شدن شد. حالا خیلی ها منتظر همبازی شدن دنیرو و دی کاپریو مثلا در فیلمی از مارتین اسکورسیزی هستند اما روزگاری بوده که این دو با هم همبازی شدند و فیلم بیش از 4.1 میلیون دلار فروش نکرد!
دیالوگ برگزیده: من یکی دو چیز در مورد یکی دو چیز می دونم!
36- اید
طراح: جاشوا میدور (سیاره ممنوعه، 1956)
یکی از فیلم های مهم علمی تخیلی از حیث استفاده از جلوه های ویژه، فیلم «سیاره ممنوعه» است. اید، در واقع یک هیولای غیر قابل دیدن است که فقط در یک صحنه ظاهر شبیه به شیر اش دیده می شود که تماما کار جلوه های ویژه بوده است. نکته جالب توجه این است که اگر امروز این صحنه را ببینید احتمالا خنده تان می گیرد اما در روزگار خودش این صحنه آن قدر جلب توجه کرد که حتی باعث شد فیلم فقط در رشته بهترین جلوه های ویژه نامزد دریافت جایزه اسکار شود.
دیالوگ برگزیده:-
35- بلکی
جک پالانس (وحشت در خیابان، 1950)
حضور در فیلم الیا کازان، اولین نقش سینمایی پالانس را در کارنامه اش به ثبت رساند. اما با آن کلاه سیاه و بازی قابل قبولش توانست نمره قبولی را بگیرد. دو سال بعد پالانس به خاطر «ترس ناگهانی» نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شد. هر چند برای بردن این جایزه نزدیک به 40 سال صبر کرد تا در 1991 به خاطر بازی در «حقه بازان شهر» آن را ببرد. تنها چند روز دیگر مرگ او ده ساله می شود. او 10 نوامبر 2006 دار فانی را وداع گفت.
دیالوگ برگزیده: دوست ندارم هیچ کس چیزی رویم بندازه!
34- جیمز جودسون
ارنست بورگناین (از اینجا تا ابدیت، 1953)
فیلمی از فرد زنمان را تصور کنید که در آن برت لانکاستر، مونتگومری کلیفت، دبورا کر، دانا رید و فرانک سیناترا بازی می کنند. در روز اسکار همه این بازیگر ها نامزد می شوند. سیناترا و رید جایزه را به خودشان اختصاص می دهند و در نهایت فیلم هم برنده اسکار بهترین اثر سال می شود. بگذریم از 5 جایزه اسکار دیگری که می گیرد. با همه این ها در لیست شرورهای ایمپایر نام فردی می آید که نه شهرت لانکاستر را دارد و نه محبوبیت سیناترا را. شاید اگر بورگناین در ساخته فرد زینمان بازی نمی کرد، فیلم تا ابدیت که هیچ، به کوچه رو به رویی هم نمی رسید!
دیالوگ برگزیده: یه روز میای تو، من منتظرتم و یکی دو تا چیز بهت نشون می دم…
33- دارث ویدر
دیو پراوز (جنگ ستارگان، 1977)
یکی از کلاسیک ترین بدمن های تاریخ سینما بدون هیچ صحبتی، دارث ویدر است. کاراکتری که به نوعی تعریف بدمن را عوض کرد و شاید در نوع خودش اولین شروری باشد که به محبوبیت جهانی دست پیدا کرد. خصوصا در قسمت آخر از سه گانه اول که رابطه اش با لوک اسکای واکر فاش می شود. لباس شبه سامورایی و کلاه خود عجیب و آیکونیکش بدون شک تاثیر زیادی روی شهرت و محبوبیت این شخصیت فانتزی داشته اما قطعا نمی شود از صدای جیمز ارل جونز هم گذشت که به جای او صحبت کرده است.
دیالوگ برگزیده: قدرت نابود کردن سیاره در برابر «نیرو» ناچیز است!
32- انی ویلکس
کیتی بیتس (بدبختی، 1990)
سکانس درگیری او با جیمز کان در «بدبختی» شاید اوج کار کیتی بیتس در این فیلم است. او توانست کاراکتری را به تصویر کشد که در عین منفی بودن حس همدردی مخاطب را هم با خود همراه می کرد. تنهایی وحشتناک و عقده های پیچیده این شخصیت شاید هر فردی را می توانست تبدیل به انی ویلکس کند. همین هم باعث شد بیتس در شصت و سومین دوره مراسم اسکار بتواند جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن را به خودش اختصاص دهد.
دیالوگ برگزیده: من طرفدار شماره یکتم!
31- رد گرنت
رابرت شاو (از روسیه با عشق، 1963)
یکی از بدمن های دوره کلاسیک مجموعه جیمز باند، رد گرنت در فیلم دوم مجموعه است. او که یکی از مهم ترین قاتلان گروه اسپکتر بود، یکی از دشمن های اصلی مامور 007 ام آی شش هم محسوب می شد. در آن سال ها هنوز پای داستان های ارجینال به دنیای باند باز نشده بود و ترنس یانگ مجبور به اقتباس از رمان «از روسیه با عشق» یان فلمینگ بود. این فیلم که یکی از کم خرج ترین جیمز باند های تاریخ سینما است، با بودجه ای معادل 2 میلیون دلار ساخته شد و در زمان اکران خودش بیش از 78 میلیون دلار فروش کرد.
دیالوگ برگزیده: روی زمین سینه خیز بیا و… پای من رو ببوس!
30- میراندا پریستلی
مریل استریپ (شیطان پرادا می پوشد، 2006)
باید گفت مریل استریپ توانست کاریکاتوری از پریستلی را تبدیل به انسان کند. گفته می شود این شخصیت بر اساس سردبیر مجله ووگ آمریکا، آنا وینتور ساخته شده که کابوسی برای کارکنانش بود. حضور مریل استریپ نه تنها به کاراکتر خودش خیلی کمک کرد که حتی به بزرگ شدن امیلی بلانت و انه هاته وی هم در نقش هایشان کمک زیادی کرد. در نهایت مریل استریپ برای این فیلم هم توانست نامزد اسکار شود. چهاردهمین نامزدی از 19رکورد نامزدیش در اسکار متعلق به این فیلم است.
دیالوگ برگزیده: اون تیکه کاغذه که دیروز صبح دستم بود رو برام پیدا کن!
29- الکس فارست
گلن کلوس (جذابیت مرگبار، 1987)
شاید اگر بخواهیم از این فیلم یک صحنه انتخاب کنیم که اوج کار الکس فارست باشد، سکانسی است که او به خانه گلگرها می رود، خرگوش الن را می کشد و آن را می پزد. بازی گلن گلوس او را توانست نامزد اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن کند. هر چند در نهایت نتوانست جایزه را ببرد.
دیالوگ برگزیده: من عاشق حیوانات هستم. من آشپز خوبی هم هستم!
28- فرانک بوث
دنیس هوپر (مخمل آبی، 1986)
واقعا معلوم نیست چرا این قدر خلافکاران روان پریش با اقبال منتقدان رو به رو می شوند. یکی دیگر از نمونه های این خلافکاران روان پریش شخصیت فرانک بوث در فیلم «مخمل آبی» دیوید لینچ است. دنیس هوپر سال 1971 «آخرین فیلم» را با داستانی از خودش کارگردانی کرده و در نقش اصلی هم حاضر شده بود. آن اثر در گیشه ورشکست شد و نظر منتقدان را هم نتوانست جلب کند تا هوپر به مشکل بزرگی بخورد. او سال ها در زندان این فیلم اسیر بود تا این که با «مخمل آبی» کمی نگاه ها را به سمت دیگری از کارنامه خودش چرخاند. گفته می شود او نقش را خودش از لینچ گرفته و به این کارگردان نامدار گفته :« من باید نقش فرانک را بازی کنم. من خود فرانکم!»
دیالوگ برگزیده: حالا تاریک شد…
27- هری لایم
اورسن ولز (مرد سوم، 1949)
در «مرد سوم» لایم تقریبا غایب است. بیشتر در موردش صحبت می شود. مردی که همه او را مورد ستایش قرار می دهند و در موردش صحبت می کنند اما یک قلدر بی رحم از آب در می آید. ساخته کارول رید توانست جایزه بزرگ جشنواره کن را به خودش اختصاص دهد و برنده یک جایزه و نامزد دو جایزه اسکار، از جمله اسکار بهترین کارگردانی شود.
دیالوگ برگزیده: آن مرده، مرده خوشحال تری است!
26- آسا واتس
بروس درن (کابوی ها، 1972)
وقتی در مورد یک فیلم وسترن صحبت می کنیم که جان وین نقش اصلی آن را بر عهده داشته، طبیعتا کسی به چیز دیگری جز چشمان آبی او توجهی نمی کند اما حقیقت این است که در «کابوی ها»، با یک بدمن کامل در مقابل و پشت دوربین مواجه هستیم. کسانی که سر صحنه فیلم بوده اند می گویند، بروس درن همان قدر که با بچه ها در مقابل دوربین بد رفتاری می کرد، پشت دوربین هم بد بود. به هر حال درن یکی از شیفتگان متد اکتینگ است!
دیالوگ برگزیده: یه شب که هوا خیلی تاریک بود، میام سراغت!
تسنیم
ادامه دارد…