Share This Article
آب و آتش/ یادداشت های فرهنگی و هنری حمید رضا امیدی سرور
کمترین ها را نیز از بزرگان‌مان دریغ کردیم
به خاطر دارم در روزهای انتخاباتی که گذشت، به دوستان می گفتم خدا کند اهمیت انتخابات ریاست جمهوری باعث کم توجهی مردم به انتخابات شوراها نشود که اهمیت آن کم این یکی نیست!
وقتی خبر ناگوار درگذشت کورش اسدی آمد و گفتند قرار است که پیکر این عزیز در قطعه نام آوران به خاک سپرده شود، به یاد آن روزهایی افتادم که دکتر احسان نراقی درگذشته بود و با وجود تلاش های بسیاری که شد ریاست آن روزهای شورای شهر حاضر نشد جایی در قطعه نام آوران به احسان نراقی داده شود!
شاید بگویید چه فرقی می کند بعد از مرگ در قسمت نام آوران دفن شود یا همچون فردی معمولی در میان دیگران؟
اما این حداقل کاری است که ما می می توانیم برای دلخوشی بازماندگان این بزرگان از خود نشان بدیهم. والا امثال دکتر احسان نراقی با آثارشان همیشه دریاد ما زنده اند، در حالی که چند سال بعد جز با مراجعه به اسناد کسی نام رئیس شورای شهر تهران آن وقت را به یاد نخواهد آورد.
خوشبختانه مردم تهران این بار عزم خود را جزم کرده و شورای شهری دیگر انتخاب کردند که لااقل اگرکاری نتوانستند برای ترافیک تهران و آلودگی هوایش اش کنند، با جزم اندیشی در مسیر آلودگی اذهان و آزار فرهیختگانش گام برنمی دارند. اگر در حیات بزرگان، کاری برای شان نمی کنند (که باید بکنند) لااقل بعد از مرگ آن کمترین ها را نیز از بازماندگانشان دریغ نمی کنند.
در خبرها آمده بود شهرداری پاریس میدانی را که مشرف به خانه ای است که روزگاری مارکز در آن زندگی می کرد به نام او مزین ساخته است. اما در این شهر هنوز خیابان هایی به نام کسانی که نه فخر این شهر که فخر این دیار بوده اند، دیده نمی شود. کجاست خیابان صادق هدایت؟ بلوار دکتر مصدق از کجا می گذرد؟