اشتراک گذاری
حماقت برای عشق (یادی از سم شپارد)
هرولد بلوم
ترجمه : پیمان خسروتهرانی
طبق نظر شلی زنای با محارم شاعرانه ترین وضعیت هاست.{!} این پیش درآمد کوتاه به سم شپارد در "حماقت برای عشق" می پردازد که من از میان دو جین نمایشنامه هایش دوست دارم. والت ویتمن، پیشکسوت حقیقی شپارد، این را که تحت تاثیر کسی باشد انکار می کرد. گرچه بدون رالف والدو امرسون میتوان شک کرد که آیا اصلا والت ویتمنی در کار بود یا نه. شپارد به طریقی مشابه تمام وامداری های ادبی و نمایشی را انکار می کند و بر این تاکید می کند که از جکسون پولاک تاثیر گرفته. هر چند نمایشنامه با کلمات نوشته می شود و شپارد، اگر چشم اندازتان به حد کافی وسیع باشد، نمایشنامه نویس اکسپرسیونیست دیگری ست، اکسپرسیونیستی خیلی خوب، با ربطی کاملا مشخص به "برشت"! علائم نقل قول در کارند چون می دانیم که اکثر آثار برشت به دست دو زن خیلی با استعداد نوشته می شد که آن ناقلا استثمارشان می کرد.
شپارد تاثیراتی از پینتر را هم نشان می دهد و حتی از نیای پینتر، بکت. من تاثیری از تنسی ویلیامز را در یکی از شخصیت های "حماقت برای عشق" می یابم و به طور مبهمی در پس زمینه، خشونت های استریندبرگ وار رمانس های خانوادگی یوجین اونیل را. به نظر می رسد برای شپارد خیلی آمریکایی هیچ تبار آمریکایی آشکاری در سنت نمایشی در کار نباشد. با وجود این هیچ کس نمی تواند مدعی باشد که سم شپارد یک نمایشنامه نویس اصیل آمریکایی است. امرسون، پدر بزرگ تمام آمریکایی ها، به ما می گوید "اصیل ها اصیل نیستند. "
موسیقی راک و تمام اجرا کنندگانش، که مورد رشک شدید شپارد هستند، همگی دوره های شکل گیری خود را داشته اند و دودمان شان کاملا آشکار است. شپارد که چنین سرسختانه در برابر دسته بندی شدن می جنگد، سنتی را در ادبیات آمریکا به یاد می آورد که آر. دبلیو. بی لوئیس {حضرت} آدم وار می نامید. مثل والت ویتمن، سم شپارد در جستجوی همان آدم نخستین در صبحگاه است، ولی آدمی از غرب آمریکا.
شخصیت های شپارد آدم هایی شاعر مسلک اند که نومیدانه در جستجوی هویتی پایدارند که قرار نیست آن را پیدا کنند. نمایشنامه نویس شان تنها شاهد مهم زنده روزگار ما باقی می ماند، ایستاده بر لبه مغاک مشترک مان.