نخستین و آخرین دیدار دیه‌گو و فریدا

«دیه‌گو و فریدا» اثر لوکلزیو

انقلاب تا پایان کار

«در١٩٢٣، هنگام کار روی دیوارنگارهایی به سفارش وزیر آموزش برای دبیرستان پرپاراتوریا، دیه‌گو نخستین‌ بار فریدا را دید… بعدها دیه‌گو ماجرای این دیدار را به شیوه‌ خودش روایت کرد؛ ماجرایی که سراسر زندگی او را تغییر داد و مهم‌ترین لحظه زندگی فریدا را در خود داشت». رمان «دیه‌گو و فریدا» نوشته ژان‌-ماری گوستاو لوکلزیو،‌ این‌طور آغاز می‌شود. رمانی درباره مشهورترین نقاش‌های انقلابی مکزیک که جدا از هنر، زندگی افسانه‌ای آنها نیز شهرت یافت. دیه‌گو و فریدا، آن‌طور که در پیش‌گفتار رمان نیز آمده است، تمام زندگی‌شان را وقف جستجوی دنیای آرمانی آمریکای سرخ‌پوستی کردند. دنیایی که به آنها ایمان انقلابی داد و در کشاکش جنگ‌های داخلی مکزیک روبه‌ویرانی، همچون بارقه‌ای بی‌مانند از گذشته و نور درخشانی بود که نگاه همه آمریکا را به خود خیره می‌کرد و وعده عظمتی دوباره می‌داد. مکزیکوی دوران دیه‌گو و فریدا شهری گسترده و گشوده بود که به آنها همه‌چیز عرضه می‌کرد. نمایشگاهی بود که خیابان‌های شهر، آثار در حال انجام آن بودند. حکایت دیه‌گو و فریدا، داستانی عاشقانه و جدایی‌ناپذیر از ایمان انقلابی‌شان تا امروز همچنان زنده است؛ چراکه با حال‌و‌هوای خاص مکزیک، همهمه روزانه مردم، عطر کوچه و بازار، کودکان زیبا در خانه‌های قدیمی، ملال نوستالژیک، بناهای قدیمی و درختان کهن‌سال درآمیخته است. از این‌روست که «شاهکارهای حقیقی هیچ‌گاه کهنه نمی‌شوند و هرگز رنگ نمی‌بازند. امروز در دنیایی که سرخوردگی‌های بسیاری به خود دیده است و هر روز لباس بدمنظر امپراتوری‌های بزرگ کالا، زیبایی فرهنگ آمریکای سرخ‌پوستی را به سخره می‌گیرد، تصاویری که دیه‌گو و فریدا برای ما به‌جا گذاشته‌اند، تصاویری از عشق و جستجوی حقیقت است که همواره با رنج درآمیخته است و نیرومند و ضروری به نظر می‌رسد. این آثار همانند بارقه‌هایی پر شور در تاریخ مکزیک خواهند درخشید و طراوت و شادابی آنها، به‌سان خوشی‌های ناب کودکان محروم خواهد بود». هنر و انقلاب تنها وجوه مشترک میان دیه‌گو و فریدا بود که از فرم‌هایی متفاوت و خارج از منطق معمول بهره‌ می‌بردند. لوکلزیو، نویسنده مطرح و برنده نوبل ادبی سال ٢٠٠٨، در این رمان سراغ زندگی دو نقاش مشهور رفته و زندگی آنها را در «آمریکای در حال انقلاب» روایت کرده است. «دیه‌گو و فریدا» از نخستین دیدار این دو آغاز می‌شود و با مرگ فریدا یا به‌قول خودش «رهایی از صندلی چرخدار با نیروی مقتدر کمونیسم» و سه سال و چهارماه بعد؛ مرگ دیه‌گو تمام می‌شود.

برگرفته از شرق