اشتراک گذاری
‘
رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می داد» و کتاب «داستان سیاسی، داستان انقلاب» به قلم محمد حنیف منتشر شد.
به گزارش مد و مه به نقل از ایسنا، در معرفی ناشر از این کتاب عنوان شده است: «رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می داد» با نثری پیراسته و مستحکم، تقریباً تمامی اسلوب روایت سنتی را در سطح ساختاری به بازی گرفته است. نویسنده این رمان که پیشتر تجربیات داستانی موفقی با روش های نگارش سنتی داشته، این بار پا را فراتر از آن می گذارد.
هنر مرکززدایی نویسنده آن چنان در تار و پود داستان تنیده شده که بخش های مختلف رمان همچون کالبد موجود زنده ای به هم پیوسته و وابسته به نظر می رسد. هیچ شخصیت ناسره و اضافه ای در داستان سر بر نمی آورد. با این حال رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می داد» داستانی است با شخصیت های هم تراز که تقریباً همه آنچنان خوشتراش اند که خواننده می تواند هر یک را به میل خود قهرمان داستان فرض کند. خواننده در آن واحد می تواند با شخصیتی همذات پنداری کند و یا با او از سر بی مهری برآید. نویسنده (حنیف) نیز یکی از همین (ضد)قهرمان های داستان است. او نیز رازی سر به مهر را به دوش می کشد که جایی بهتر از این داستان برای اعتراف به آن پیدا نمی کند!
رمان حنیف توجه مخاطبش را به دنیاهای موازی می کشاند، به دنیاهایی که نرم نرمک آنچنان در هم می آمیزند و یکی می شوند، گویی از آغاز چنین بوده اند. دنیای قدیم و جدید شخصیت های داستان، دنیای واقعیت و جادویی مردم ایران، و بدین سان دنیای نویسنده و خواننده اندام وار در هم می آمیزند. حوادث بزرگ جامعه همچون روح در زندگی خصوصی شخصیت های داستان دمیده می شوند. جادو، افسانه، اساطیر ایرانی و بومی، و بر خلاف آنچه در رمان های فانتزی معمول رایج است، در جسم زندگی واقعی مردم داستان حلول می کند و با درونمانه های اصلی داستان ارتباطی تنگاتنگ پیدا می کند
.
از دیگر ویژگیهای ساختاری رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می داد»، متنی شدن است. متنی شدن (Textualization) یکی از تکنیکهای باورپذیری در رمان های رئالیسم جادویی است. نویسنده با این شگرد، مرز میان خود و شخصیتهای داستانی و حتی مخاطب را برمی دارد و بدینگونه واقعیت و تخیل درهم می آمیزند. به کارگیری چنین تکنیکی سبب می شود که آنچه تا لحظه مطالعه داستان برای خواننده خلاف عادت جلوه می کرده، عادی شود.
رمان «این مرد از همان موقع بوی مرگ می داد»، اثر محمد حنیف، از متنی شدن به طور آشکار استفاده کرده است. طرح روی جلد این رمان که اثر خلاقه ای از مجید زارع است، با قرار دادن روبان سیاهی روی جلد و با نوشته روی آن که واژه های مرگ و حنیف را در کنار هم قرار داده، به نظریه مرگِ مؤلف کنایه زده است. روشی که از ویژگیهای این رمان محسوب می شود. مؤلف بارها وارد حوزه زندگی شخصیتهای داستان می شود و شخصیتهای داستانی نیز بارها به میهمانی نویسنده می روند و او را به یکی از شخصیتهای داستانی تبدیل می کنند.»
این رمان به تازگی در 336 صفحه و چهار فصل با عناوین دختر سرهنگ، مسافرخانه گیلان نو، روزی که سنجدها می رسند و لنج قراضه ابوموسی توسط نشر اسم روانه بازار کتاب شده است.
همچنین کتاب «داستان سیاسی، داستان انقلاب (سیری در ادبیات داستانی سیاسی ایران و جهان)» از دیگر کتاب های تازه منتشرشده حنیف است که با همت نشر پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی منتشر شده است.
در معرفی این کتاب عنوان شده است: کتاب «داستان سیاسی، داستان انقلاب» اثری است در گروه موضوعی ادبیات انقلاب اسلامی. از جمله مهمترین اهدف نویسنده از نوشتن این اثر عبارتند از : نشان دادن سیر تحول ادبیات داستانی سیاسی در ایران و جهان، ارائه تعریفی جامع از داستان انقلاب اسلامی، معرفی مهمترین داستان نویسان سیاسی و آثار بااهمیت در این حوزه و بررسی جایگاه داستان انقلاب اسلامی در ادبیات سیاسی ایران. آنچه این کتاب را از آثار مشابه متمایز ساخته، عبارت است از: بررسی تاریخچه و سیر تحول ادبیات داستانی سیاسی در دانشگاههای جهان و گونه بندی و زیرگونه های داستان انقلاب و داستان سیاسی و همچنین بررسی آرا و نظرات صاحب نظران در باره داستان انقلاب، داستان مذهبی و داستان انقلاب اسلامی. علاوه بر پرداختن به موضوعات فوق که دو محور اولیه آن برای اولین بار در تاریخ ادبیات داستانی سیاسی ایران صورت می پذیرد، نویسنده برخی موضوعات فرعی دیگر را نیز همچون درونمایه های اصلی داستان انقلاب و تفاوت نگاه داستان نویسان به موضوعات سیاسی و … بررسی کرده است.
اصلی ترین سوالی که نویسنده در این کتاب در پی پاسخ دادن به آن است، تعریف داستان سیاسی ، داستان انقلاب و داستان انقلاب اسلامی و تعامل این گونه های ادبی با یکدیگر است. این اثر شامل سه فصل است با عنوان های تعامل ادبیات داستانی ، سیر تحول ادبیات داستانی سیاسی در سال های پیش از انقلاب اسلامی و ادبیات داستانی سیاسی در سال های پس از انقلاب اسلامی.
نویسنده در نتیجه گیری خود ضمن بررسی داستان انقلاب و داستان انقلاب اسلامی و نگرش های متفاوت به انقلاب و سیر تحول این نگاه در سال های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی، تمامی این گونه های داستانی را ذیل داستان سیاسی تقسیم بندی کرده است.»
‘