اشتراک گذاری
گردانندگان برنامه کتاب فرهنگ در رادیو فرهنگ بخشی از برنامه شب گذشته خود را به سایت «مد و مه» اختصاص دادند، برنامه کتاب فرهنگ از ساعت هشت تا نه شب با اجرای آقایان محمدیان (مجری برنامه) و جهرمی (کارشناس برنامه) پخش شد، در این برنامه که به حوزه کتاب میپردازد، از طریق تلفن گفتگویی با حمید رضاامیدی سرور به عنوان دبیر سایت «مد و مه» انجام شد که در ادامه میخوانید.
محمدیان: در این بخش از برنامه صدای آقای حمید رضا امیدی سرور دبی سایت مد و مه را خواهیم داشت، جناب امیدی سلام عرض میکنم و ممنونم که میهمان برنامه ما شدید.
امیدی سرور: من هم از شما متشکرم و سلام میکنم خدمت شنوندگان برنامه و همینطور آقای جهرمی.
جهرمی: سلام آقای امیدی سرور، اجازه بدید این گفتگو را یا همان سوال معروف و کلیشهای در عالم مطبوعات شروع کنیم، سایت «مد و مه» از کجا شروع شد؟ درباره گذشته و پیشینه این سایت بفرمایید.
امیدی سرور: تقریبا اواخر سال 1388 بود که من وبلاگی راه انداختم به نام «مانی»، برای نامگذاری از اسم پسرم استفاده کردم! در این وبلاگ مطالبی را که برای نشریات نوشتم، دوباره منتشر میکردم. استقبال از این وبلاگ مرا به این فکر انداخت، که کار را به صورت جدیتر در قالب یک سایت ادامه بدهم. اواسط تابستان 1389 به اتفاق یکی دونفر از دوستان کار را آغاز کردیم، طراحی سایت انجام شد و از اواخر شهریور ماه کار رسما کلید خورد.. از آنجا که اعلب سایتهای ادبی به صورت ماهانه و یا هفتگی به روز میشدند ما تصمیم گرفتیم که کار متفاوتی انجام بدهیم به این ترتیب که هر روز سایت را به روز بکنیم. این ایده هر روز یک مطلب اگرچه باعث شد که سایت زود دیده شده و مخاطبان زیادی پیدا کند، اما نیاز به حجم قابل توجهی از مطالب داشتیم و بخش اعظم این مطالب در ابتدای کار آن مطالبی بود که من در طول سالهای پیش از آن نوشته بودم اما هیچگاه منتشر نکرده بودم، بخشی از مطالب هم توسط دیگر دوستان نوشته شد، اما اینها نیز جوابگوی کار ما نبود، بنابراین به این فکر افتادم که گاهی هم به سراغ مطالبی برویم که در نشریات ادبی سالهای دور منتشر شده بود اما در فضای مجازی وجود نداشتند.
متاسفانه از آنجایی که در سایتهای ادبی هنوز بنیهی مالی به صورتی نیست که امکان پرداخت حق التحریر وجود داشته باشد، به همین خاطر اغلب این مطالب را از طریق رابطهی دوستانه و تقاضا از عزیزان نویسنده و منتقد تهیه میکردیم، اما عمده مطالب همانطور که من گفتم نوشتههای من بود.
جهرمی:اما آنطورکه من در سایت دیدم اسامی مختلفی با شما همکاری داشتند.
امیدی سرور:درست است، اما این دوستان و عزیزان، به شکل ثابت و متداوم با ما همکاری نمیکردند، بلکه به تقاضای ما یکی دو تا مطلب نوشتهاند، البته چندتا از دوستان بودند که با ما همکاری بیشتری داشتند، اما متاسفانه اغلب این دوستان در میانه کار خسته و سرخورده شدند و ما را تنها گذاشتند، کار در وبسایتها و فضای مجازی بازده مالی ندارد؛ تنها به عشق وعلاقه به ادبیات میسر میشود، اما به هرحال هرطوری که بود من کار را ادامه دادم، به صورت پراکنده از نویسندگان و منتقدان مطلب گرفتم، تا اینکه چندنفر نویسنده تقریبا ثایت پیدا کردم و کار «مد و مه» پیش رفت و دربین علاقمندان خوب دیده شد و به جایگاه امروز رسید{امروز سایت قریب به 750 تا 200بازدید در روز دارد}.
جهرمی: انشاءالله همتتان همیشه بلند باشد و برقرار، چه طیف از مخاطبان را برای «مد و مه» در نظر گرفتید؟
امیدی سرور: الگوی ما در این سایت انتشار یک مجله تخصصی ادبیات، نظیر همانها که به صورت چاپی منتشر میشوند، اما در فضای مجازی بود. بنابراین ما در «مد و مه» مطالب تیپ وبلاگی که به صورت شخصی و دلی منتشر میشوند، نداریم. مطالب ما عمدتا تخصصی و جدی هستند و خب به همین خاطر حجم آنها گاه قدری هم طولانیست پیش آمده که برخی از دوستان به من گفتهاند مطالب طولانیست و خیلیها حوصله خواندن این حجم را ندارند و برای جذب مخاطب بیشتر باید مطلب را کوتاهتر زورنالیستیتر کرد. اما به هر حال آن طیف خوانندگان که مد نظر ما هستند، از ما همین نوع مطالب جدی را میخواهند.
جهرمی: من در بین مطالب«مد و مه» دیدم که مقالات آموزشی و تئوریک در زمینه نوشتن و داستاننویسی هم منتشر میکنید…
امیدی سرور: بله، سایت «مد و مه» یک سایت تخصصی برای داستان است و حوزههای مختلف ادبیات داستانی را پوشش می دهد که بحث آموزش هم در آن جای می گیرد. اما با این حال گاه پیش آمده که ما به حوزه های دیگر مثل شعر، تئاترو سینما نیز پرداختیم.
جهرمی: امروز من درسایت دیدم که «جایزه نقد ادبی مد و مه» را انداختید و برای اولین دوره آن فراخوان دادهاید، کمی درباره «جایزه نقد ادبی مد و مه» توضیح بدهید.
امیدی سرور: این وزها جوایز مختلفی از نوع خصوصی و دولتی آن وجود دارد که به داستانها یا کتابهای داستانی جایزه میدهند، اما ما ترجیح دادیم جایزه «مد و مه» شکل متفاوتی داشته باشد، به این ترتیب که به بهترین نقدهای ادبی جایزه بدهیم. البته هرجایزه ادبی نیاز به حمایت مالی دارد، بنابراین برای شروع خود من پیشقدم شدم تا در اولین دوره این جایره با محوریت کتاب خودم که به تازگی منتشر شده {از پائولو کوئلیو متنفرم!} برگزار شود، از اقای کامران محمدی هم دعوت کردیم که کار قضاوت اثار رسیده را برعهده بگیرند. البته در این فراخوان منظور ما منتقدان حرفهای نیستند، صرف نظر از اینکه قضاوت کار منتقدان حرفهای حاشیه ساز است، ما قصد ما این بود که از این طریق آن دسته علاقمندان ادبیات را که توان نوشتن دارند، اما به هردلیل تا بهحال دست به قلم نشدهاند، تشویق به کار بکنیم، چه بسا از این طریق بتوانیم چند نویسنده و منتقد خوب برای آینده کشف کنیم.
جهرمی: (به شوخی) من و شنوندگان برنامه کتاب فرهنگ هم سعی میکنیم برای کتاب شما نقد بنویسیم شاید ما برنده این جایزه شدیم!
امیدی سرور: (میخندد) شما لطف دارید… اما اجازه بدهید من باز تاکید کنم که این جایزه مخصوص نویسندگان حرفهای نیست، بلکه برای مخاطبان علاقمند ادبیات که در عرصه نقد نام شناخته شدهای نیستند در نظر گرفته شده.
جهرمی: وقت زیادینداریم جناب امیدی سرور…
محمدی: بله خواهش میکنم خیلی فشرده و کوتاه پاسخ آخرین سوال را بفرمایید.
جهرمی: برنامه ما در مورد کتاب است، به «مد و مه» پرداختیم چون حجم قابل توجهی از مطالبش را نقد کتاب تشکیل میدهد، اما بفرمایید چرا در میان نقد های منتشر شده در «مد و مه» بیشتر نقد کتابهای خارجی را میبینیم تا نقد آثار ایرانی را؟
امیدی سرور: به این دلیل که متاسفانه فضای ادبی امروز به شکلیست که بحث تعارف خیلی در آن دیده میشود. منتقدان اغلب وقتی به سراغ کتابهای ایرانی میروند، بیشتر در وادی تعارف و تعریفهای دوستانه میافتند؛ این مسئله اما در مورد نقدهایی که برای کتابهای خارجی نوشته میشود وجود ندارد و منتقد با آرامش خاطر بیشتری به این آثار میپردازد و خب حاصل کارش هم نقدی به دور از تعارف و طبیعتا منصفانهتر می شود.
جهرمی: پاسخ شما بسیار خوب و محکمی بود.
محمدیان: خب در اینجا ما باید از شما خدا خافظی کنیم و از آقای امیدی سرور، تشکر می کنیم که با صدای گرمشون به این برنامه آمدند.
امیدی سرور: من هم از شما تشکر می کنم.