اشتراک گذاری
بسیاری از مردم به انجمن آلبر کامو نامه نوشتند تا نظر کامو درباره فوتبالرا جویا شوند. آنچه در این نوشته می آید رونوشت از ایمیلی است که ما درباره این پرسش فرستادیم:
روزی شارل پونسه (Charles Poncet) ـ دوست کاموـ از او پرسید میان فوتبال و تئاتر کدام را ترجیح می دهد؟ کامو بدون درنگ پاسخ داد: «فوتبال».
مبتلا شدن به بیماری سل٬ تمام امید کامو برای فوتبال بازی کردن به صورت حرفه ای را از میان برد. در آن زمان هیچ درمانی برای این بیماری وجود نداشت و حملات بیماری سل موجب بستر نشین شدن طولانی و دردناک برای کامو شد. او قبل از بیماری اش دروازه بان تیم نوجوانان (RUA) Racing Universitaire Algerios بود. گزارش های این مسابقات اغلب کامو را تحسین می کردند که شجاعانه و با اشتیاق فراوان بازی می کند. وقتی از سوی مجله ورزش فارغ التحصیلان (پیش کسوتان) در سن پنجاه سالگی اش از او خواسته شد تا چند جمله درباره زمانی که در تیم RUA بازی می کرد بنویسد٬ او جملات زیر را گفت:
« بعد از سال های طولانی که در آن چیزهای زیادی دیدم٬ به طور قطع آنچه که من در مورد اخلاق و وظیفه انسانی آموخته ام را مدیون ورزش هستم و در RUA فرا گرفتم.
مردم شاید درک عمیق تری از آنچه که منظور کامو بود از این جملاتش یافتند. او به نوعی اخلاق اشاره کرد که در مقاله های قبلی اش نوشته بود: اخلاق هوای رفیق را داشتن٬ ارزش نهادن به شجاعت و بازی منصفانه. کامو معتقد بود که سیاستمداران و مذهبیون سعی می کنند ما را با نظام های اخلاقی پیچیده گیج کنند تا چیزها بغرنج تر و پیچیده تر از آنچه هستند به نظر برسند تا شاید با اعتقادات و اهداف آنها سازگار باشد: چه بسا بهتر است مردم به اخلاقیات ساده زمین فوتبال نگاه کنند تا به سیاستمداران و فیلسوفان.
سایمون لی . ۲۰۰۶
Simon Lea
انسان شناسی و فرهنگ / مد و مه / تیر ماه 1392