Share This Article
«سينماهاي من» طرح سوال مي‌كند
بازيگر نمايش «سينماهاي من» با اشاره به ويژگي‌هاي دو نقشي كه در اين نمايش ايفا مي‌كند، عنوان كرد اين اثر به جاي پيام دادن به مخاطب سوال‌هاي مختلفي را در ذهن او به وجود مي‌آورد. مهتاب نصيرپور بازيگر تئاتر و سينما درباره حضورش در نمايش «سينماهاي من» كه قرار است ۳۱ مردادماه مجددا دو اجراي ديگر در تالار وحدت داشته باشد به مهر گفت: من در دو اپيزود نمايش «سينماهاي من» به ايفاي نقش مي‌پردازم. در اپيزود اول نقش زني را دارم كه تنهاست و تنهايي‌اش به مرور خاطرات گذشته‌اش مي‌گذرد. او در گذشته بليت‌فروش سينما بوده و مي‌توانسته همه فيلم‌ها را چندين بار ببيند اما با از بين رفتن اين سينما و متروكه شدنش احساس مي‌كند كه گذشته‌اش هم به فراموشي سپرده شده است.
وي افزود: در اين نمايش به فيلم‌ها و سينماهاي قديمي كه نقش مهمي در پايه‌ريزي سينماي امروز داشته‌اند، پرداخته مي‌شود كه متاسفانه شاهد هستيم در مواردي اين پايه‌هاي مهم به فراموشي سپرده شده‌اند و ما آنها را به راحتي از دست داده‌ايم. اگر به گذشته نگاه كنيم متوجه مي‌شويم كه سينماي ايران از لحاظ ساختار و محتوا تغييرات زيادي كرده است. در نگاه اول به نظر مي‌رسد همه‌چيز بهبود پيدا كرده و پيشرفته شده، اما اگر دقت كنيم مي‌بينيم كه سينماي امروز ما كمترين جايگاه را در بين خانواده‌ها دارد و كودكان و بزرگسالان هيچ خاطره جمعي از فيلم‌هاي مورد علاقه شان در ذهن ندارند. متاسفانه سينما به عنوان يكي از هنرهاي مهم كم‌كم دارد ارتباطش را با مخاطبان از دست مي‌دهد. نصيرپور متذكر شد: در اپيزود دومي كه ايفاي نقش مي‌كنم، نقش زني را دارم كه در يك خياط‌خانه كار مي‌كند. در اين خياط‌خانه كارگران به عنوان نماينده مردم عادي درباره سينما صحبت مي‌كنند و ايده‌آل‌هاي‌شان را از اين هنر به زبان مي‌آورند. تصور اين افراد بسيار روياگونه و خيال‌پردازانه است و هنرمندان و بازيگران را بسيار دور از دسترس مي‌بيند. اين افراد با اينكه مسئوليتي در سينما ندارند، اما به عنوان تماشاگر شيفته سينما هستند. بازيگر نمايش «فنز» تصريح كرد: از جهت ديگر در اين اپيزود موضوع سينما متروپل كه در حال حاضر به متروكه‌اي تبديل شده نيز مطرح مي‌شود؛ سينمايي كه از مطرح‌ترين سينماهاي محله لاله‌زار و شهر تهران بوده است. اين اتفاق براي بسياري ديگر از سينماهاي شهر نيز افتاده است و اين مساله بسيار دردناك است كه سينماهايي كه در ۴۰ سال قبل پرمخاطب و محبوب بوده‌اند، حالا تغيير كاربري داده و به متروكه تبديل شده‌اند. نكته مهم اين است كه شاهد هستيم روياي مردم تغيير نكرده و همچنان بسياري از آنها شيفته سينما هستند ولي در نهايت بايد حسرت اين را بخورند كه رويايشان مخدوش و از كار افتاده شده است. بازيگر «فرزند خاك» ادامه داد: معتقدم نمايش «سينماهاي من» با نگاهي عميق به اين حسرت‌ها و از دست دادن‌ها اشاره مي‌كند و به اين نكته مي‌پردازد كه سينما چه جايگاهي در ميان مردم دارد. چون همه شخصيت‌هايي كه در چهار اپيزود اين نمايش مي‌بينيم، مردماني هستند كه هر كدام به نوعي با سينما ارتباط دارند. حتي در اپيزود اول كه دو شخصيت به اصطلاح مخالف سينما را مي‌بينيم، نوع اين مخالفت به نقد كشيده مي‌شود و كارگردان قصد دارد در اين اپيزود اين مساله را متذكر شود كه تكليف مخاطبان با سينمايي كه دوست ندارند، چيست و اصلاً نقش سينما در زندگي ما چگونه است و وظيفه هر كدام از ما به عنوان تماشاگر سينما چه خواهد بود؟اين بازيگر ادامه داد: در حقيقت هر كس از ديد خودش به اين نمايش نگاه مي‌كند. ممكن است فردي خاطره‌باز باشد و نوستالژي ديدن آثار قديمي و مرور خاطرات گذشته برايش زنده شود و يا اينكه فرد ديگري به عنوان دست‌اندركار يك فيلم با نمايش برخورد ديگري داشته باشد. فكر مي‌كنم مخاطب در اين نمايش به اين نتيجه مي‌رسد كه نگاهش به سينما چگونه است و اصلاً جايگاه سينما در زندگي‌اش چيست. بازيگر نمايش «عشقه» ادامه داد: اصولاً من زياد معتقد به
پيام دادن در يك اثر نمايشي نيستم و نمايش «سينماهاي من» نيز به قصد پيام دادن توليد نشده است چون به هر حال در سال‌هاي اخير نگاه جامعه و هنرمندان به هنر دگرگون شده و به آن صورتي كه در ۳۰ سال قبل به هنر نگاه مي‌كردند و تنها هنر را وسيله‌اي براي دادن پيام مي‌دانستند، نگاه نمي‌كنند. در حقيقت لازم نيست حتما در اثرمان پيامي ارائه دهيم، بلكه مي‌توانيم طرح سوال كنيم. به عنوان هنرمند، مهم‌ترين كاري كه مي‌توانيم انجام دهيم، ايجاد فكر در مخاطبان است. در نمايش «سينماهاي من» نيز به هيچ عنوان قصد پيام دادن به تماشاگر را نداشتيم، بلكه بيشتر تلاش‌مان اين بود كه مخاطب را به فكر و انديشه واداريم. اين اثر نمايشي مضامين مختلفي از جمله بحث درباره سينماهايي كه از بين رفته و متروكه شده‌اند، مرور تاريخ سينما، نقش مهمي كه سينما در شكل‌گيري انديشه برخي افراد داشته و… را مطرح مي‌كند. وي در پايان صحبت هايش متذكر شد: همچنين مي‌خواهم به عنوان كسي كه درگير
كار تئاتر است از مخاطباني كه مي‌آيند و كارهاي ما را دنبال مي‌كنند و آنها را به نقد مي‌كشند، قدرداني كنم. ما به عنوان توليدكننده هنر نياز داريم افكار عمومي و نظرات مردم را بدانيم و از انتقادات و گرايشات آنها مطلع شويم تا شايد بتوانيم كار مفيدي انجام دهيم. ما در هر برهه زماني به دليل اتفاقاتي كه در جامعه رخ مي‌دهد شاهد هستيم كه گاه افكار عمومي به سمت و سوي خاصي گرايش پيدا مي‌كند و از آنجا كه قرار نيست هميشه هنرمند نسبت به گرايش‌هاي مخاطبان نظر مثبت داشته باشد، مي‌تواند با به نقد كشيدن اين گرايش‌ها، مخاطب را آگاه‌تر سازد. در نهايت از استقبال و حمايتي كه مخاطبان از نمايش‌هاي روي صحنه مي‌كنند، كمال تشكر را دارم. محمد رحمانيان نويسنده و كارگردان نمايش «سينماهاي من» است كه خردادماه اين اثر نمايشي را در پرديس سينمايي چارسو به صحنه برده بود. اين نمايش قرار است مجددا ۳۱ مرداد در دو نوبت19:30و 21:30
در تالار وحدت به صحنه برود البته «سينماهاي من» ۱۸ مردادماه نيز در تالار وحدت اجرا شده بود. مشاور هنري اين اثر محسن شاه ابراهيمي، مجري طرح اشكان خطيبي و پيانيست سامان احتشامي است. علي عمراني، مهتاب نصيرپور، حبيب رضايي، افشين هاشمي، هومن برق نورد، اشكان خطيبي، بهنوش طباطبايي، معصومه رحماني، علي تاجمير، هانا كامكار، الهه حسيني، فرشته حسيني بازيگران اين نمايش هستند.
آرمان