Share This Article
نوبل ادبی و دست خالی ایران
جایزه نوبل برای ادبیات از بحث‌برانگیزترین مجموعه جوایز نوبل است. هر سال نام عده‌ای از نویسندگان برجسته جهان به عنوان برنده احتمالی نوبل ادبی در میان می‌آید، اما در اغلب موارد تصمیم کمیته نوبل در این‌مورد غافلگیرکننده است. ۱۳ اکتبر سال جاری برنده نوبل ادبی اعلام می‌شود. در سال‌های گذشته نام محمود دولت‌آبادی به عنوان یکی از نامزدهای نوبل مطرح بود. با این‌حال تاکنون دست ایران از مهم‌ترین جایزه ادبی جهان کوتاه مانده است.
به گفته یکی از اعضای هیأت انتخاب جایزه نوبل برای ادبیات، ۱۳ اکتبر برنده مهم‌ترین جایزه ادبی جهان اعلام می‌شود. بر خلاف حوایز علمی نوبل که به خاطر یک دستاورد علمی مشخص به برندگان اعطا می‌شود، نوبل ادبی به خاطر مجموعه آثار یک نویسنده به او تعلق می‌گیرد. هیأتی متشکل از ۱۸ نفر نویسنده‌ای را برای این جایزه برمی‌گزیند. نوبل ادبی مهم‌ترین جایزه نوبل است و معمولاً به یک نویسنده تعلق می‌گیرد. در سال‌های ۱۹۰۴، ۱۹۱۷ و این ۱۹۷۴ این جایزه به طور مشترک به دو نویسنده اهدا شد.
محمود دولت‌آبادی، از بخت‌های نوبل
در سال‌های گذشته نام احمد شاملو، شاعر فقید ایرانی و محمود دولت‌آبادی، نویسنده معاصر به عنوان یکی از گزینه‌های نوبل ادبی مطرح بوده است. جایزه نوبل همواره به یک نویسنده زنده اهدا می‌شود و به این ترتیب با درگذشت احمد شاملو، از ایران فقط محمود دولت‌آبادی از بخت‌های نوبل به شمار می‌آید.
محمود دولت‌آبادی در این‌باره گفته است: «من قضاوت نمی‌کنم، ولی شخصاً اطلاع دقیق دارم که در سال ۱۳۶۵-۱۳۶۴، محمود دولت‌آبادی از ایران کاندیداتوری‌اش روی آنتن‌ها رفت و از آن زمان هم، یکی ـ دو ـ سه بار من رفتم تا پای نوبل. ولی به هر حال، به دیگری تعلق گرفت. من شخصاً مدعی‌ام که از بسیاری از نویسندگانی که نوبل گرفتند، نویسنده‌تر هستم.»
محمود دولت‌آبادی در آثار متعددش، از طریق درام‌های خانوادگی موقعیت دهقانان و کارگران روستایی در سال‌های مهاجرت روستائیان به شهر و تحولات زندگی شهری در ایرانِ پیش از انقلاب را توصیف می‌کند. حسن میرعابدینی، پژوهشگر ادبیات داستانی ایران درباره کنش شخصیت‌های آثار دولت‌آبادی می‌نویسد:
«اشخاص داستان‌های او از ادباری که گریبانگیرشان شده می‌گریزند و به جست‌و‌جوی خانه امن پدری برمی‌آیند.»
محمود دولت‌آبای در رمان «کلیدر»، یکی از مطول‌ترین رمان‌های جهان به یک دوره پر تب و تاب تاریخی می‌پردازد. رمان «زوال کلنل» نیز تاریخ ایران بعد از انقلاب را بیان می‌کند. این رمان در ایران مجوز انتشار نگرفت اما به زبان‌های انگلیسی و آلمانی منتشر شد و یکی از نامزدهای جایزه معتبر بوکر آسیا بود.
۱۸ عضو آکادمی نوبل
۱۸ عضو آکادمی نوبل که مسئولیت انتخاب نویسنده برنده نوبل ادبی را به عهده گرفته‌اند از میان زبانشناسان، نویسندگان، منتقدان ادبی، فیلمنامه‌نویسان و مترجمان برگزیده شده‌اند. هر کدام از آن‌ها دارای یک کرسی مادام‌العمر هستند که از ۱ تا ۱۸ شماره‌گذاری شده است.
از سپتامبر سال گذشته تا ژانویه سال جاری آن‌ها پیشنهادهایی را که از سراسر جهان از سوی برندگان پیشین نوبل ادبی، اساتید دانشگاه‌ها، انجمن‌های قلم و کانون‌های نویسندگان به دستشان رسیده گرد آورده‌اند. معمولاً هر سال از ۷۰۰ کارشناس ادبی نظرخواهی می‌شود. بر اساس پیشنهادهای آن‌ها فهرستی تهیه می‌شود که از آن فهرست، تا ماه مه هر سال، پنج نامزد انتخاب می‌شود.
کانون نویسندگان ایران از نظر دولت ایران رسمیت ندارد. دانشگاه‌های علوم انسانی نیز با مجموعه جهانی در ارتباط و تعامل علمی خوبی قرار ندارند. از این‌گذشته، ایران نیز از پذیرش معاهده برن و قانون کپی‌رایت سر باز زده و به همین جهت ادبیات ایران را در درون مرزهای کشور محبوس و نویسندگان ایرانی را از برخورداری از حقوق آثارشان در سطح جهان محروم کرده است. این مشکلات بخت نویسندگان ایرانی را برای نوبل ادبی کاهش می‌دهد.
دانستنی‌هایی درباره نوبل ادبی
میانگین سنی نویسندگانی که نوبل ادبی را نصیب خود کرده‌اند ۶۴ سال است. تنها ۲۰ نویسنده زیر ۵۴ سال به دریافت این جایزه نائل شده‌اند و هیچیک از آنان هم زیر ۴۰ سال سن نداشته‌اند.
بین سال‌های ۱۹۶۶ تا ۱۹۹۱ نویسندگان زن از نوبل ادبی بی‌نصیب مانده بودند. از سال ۱۹۹۱ تا به امروز اما به طور میانگین هر چهار سال یک بار این جایزه را زنان تصاحب کرده‌اند. هرتا مولر در سال ۲۰۰۹ نوبل ادبی را به دست آورد.
سال گذشته نوبل ادبی به خانم سوتلانا آلکسیویچ، روزنامه نگار بلاروس رسید. در بیانیه کمیته نوبل آمده بود: «آلکسویچ در آثار چندصدایی اش، از رنج و شهامت انسان ها در عصر کنونی یک یادمان ادبی می سازد. او با کنار هم نشاندن صدای انسان ها، ما را به شناخت ژرف تری از یک دوره تاریخی می رساند.»
دو نویسنده تاکنون از دریافت این جایزه سر باز زده‌اند. نوبل ادبی فقط یک بار در سال ۱۹۳۱ به نویسنده‌ای مرده اهدا شد. در سال ۱۹۷۴ نیز اساسنامه بنیاد نوبل طی اصلاحیه‌ای اهدای جایزه پس از مرگ نویسنده را ناممکن اعلام کرد.
همه اطلاعات مربوط به نامزدها، تحقیقات و نظر اعضای آکادمی درباره پیشنهادهای مطرح‌شده برای ۵۰ سال مخفی باقی می‌ماند.
زمان
6 Comments
hamid
خداییش این رو راست گفته. هرچند اگه نوبل صاحب داشت اونقدر نویسندهٔ خوب بود که حالا حالا‌ها دست جناب بهش نمی‌رسید.
افشين
با سلام، خود كميته نوبل اعلام كرده است (به كرات) كه اسامي نامزدها را 50 سال بعد (از سال اعلام برنده) اعلام مي كند بنابراين بر چه اساسي نام آقاي دولت آبادي در چند سال گذشته مطرح بوده است؟ اين حرفها فقط يك جور گمانه زني است. برنده نشدن نوبل از ارزشهاي آقاي دولت آبادي كم نمي كند اما انصافا كافيست فقط 10 اثر از ده نويسنده نوبل برنده شده را (متن اصلي يا ترجمه خوب) بخوانيد تفاوت را مطمئنا درك خواهيد كرد. جهانشمولي ويژگي مهمي است كه آثار ايراني كمتر دارند.
سایه
جناب دولت آبادی با این حرف ها باعث خنده دیگران می شود. به خدا زشت است برای ایشان. و همین می شود که چند دلقک ادبی به خودشان اجازه می دهند او را به مسخره بگیرند.
ناشناس
درباره احمد شاملو هم از این چرت و پرت ها می گفتند. کاربر گرامی افشین نکته درستی رو ذکر کردند که اعلام اسامی نامزدها جزء قوانین کمیته نوبل نیست
طاهره بختیاریان
رمان بزرگ کلیدر شاهکاری بی نظیر است استاد دولت آبادی بزرگ قطعا بزرگترین رمان نویس ایرانی ست .
پیمان کشانی
امیدوارم نظر بنده را ببیند ایشان
” زرشک “