این مقاله را به اشتراک بگذارید
#وجیزه
یادداشتهای فرهنگی و هنری ح. امیدی سرور
تعجب نکنید…جشنواره دولتی، جوایز دولتی هم می دهد!
عرض شود با اعلام اسامی برندگان سیمرغ های بلورین سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر، پرونده جشنواره امسال هم بسته شد. این درست که انتخاب نفرات برگزیده همیشه ممکن است مخالفانی و موافقانی داشته باشد، به عبارت دیگر انتخاب بهترین های یک جشنواره تابع سلیقه هیئت داوران آن است و همیشه گروهی راضی و گروهی ناراضی هستند.
اما این دلیل نمی شود که هر بی سلیقگی را با چنین پاسخی توجیه کرد، آن هم وقتی هرسال اغلب جوایز اصلی را به یک فیلم دولتی می دهند. جشنواره دولتی جایزه اش را به فیلم دولتی می دهد، این خیلی عجیب نیست. مثلا شما فکر کنید با این همه هزینه و حرف و حدیث جشنواره ای برگزار شود و دست آخر فیلمی جایزه بگیرد مثل «متری شیش و نیم» یا حتی «سرخپوست»، حتی بازیگران این فیلمها برای تشویق شدن در اولویت هستند، تا حد ممکن جایزه ها به آنها داده می شود، تا اگر روزگاری فیلمی مثلا پایان نامه ساخته شد، بازیگر زن آن نرود دست و پایش را کچ کند تا از زیر بار بازی کردن در چنین فیلمی شانه خالی کند!
این تیپ جایزه دادن عجیب نیست، اما عجیب آنجاست که داوران جشنواره ادعای استقلال کنند و خانمی که جوایز اصلی را گرفته؛ فیلم خود را اثری مستقل بداند. چرا؟ چون تهیه کننده ی آن خودش بوده است. اما قرار نیست بچه گول بزنیم، مهم این نیست که تهیه کننده فیلم چه کسی باشد، مهم این است که چه جریان و تفکری را نمایندگی می کند.
فیلم «شبی که ماه کامل شد» فیلم بدی نیست، اما در سطحی هم نیست که در حضور فیلمهای بهتری که در جشنواره بودند، چنین جایزه ها را درو کند. در این میان شاید دو بازیگر زن اول و دوم تنها جوایزی بود که درست به این فیلم داده شد. بحثی در این نیست که عبدالمالک ریگی و دارو دسته اش چنان بدنام و منفور بودند که فیلم نرگس آبیار همدلی بر می انگیزد، اما باید حساب هنر را از سیاست جدا کرد وقتی فیلم بهتری هست آن را قربانی فیلم دیگری نکنیم که پیامش با سیاست های دولتی و حکومتی نزدیکی بیشتری دارد.
یکی از تلخ ترین لحظه های جشنواره امسال نگاه بهت زده و غمبار نوید محمد زاده در مراسم اختتامیه بود که در کمال ناباوری این بار نیز جایزه اش به خاطر وجود فیلمی دولتی از دست داد؛ شاید راه چاره برای نوید محمد زاده بازی در فیلمی دولتی است. نه بازی در فیلمهایی که با هر متر معیاری چندان به مذاق حضرات خوش نمی آید.
1 Comment
فرخ
جای خالی نوشته های سینمایی و جشنواره ای نیره رحمانی کاملا محسوس بود.