توسل به مفهوم اصالت یا وجود اصیل متن و بازنمایی آن از طریق ترجمه یکی از پیش‌فرض‌هایی است که به نحو غیرانتقادی در نقد ترجمه در ایران پذیرفته شده است. در این‌گونه نقدها همواره متن اصلی از متن ترجمه جدا و بیگانه انگاشته می‌شود و متن ترجمه را مازاد و وجودی فرعی قلمداد می‌کنند