کم پیش می‌آید فیلمسازی امریکایی مراحل مختلف حرفه‌ کارگردانی را طی کند اما برایان دی‌پالما این مراحل را طی کرده است. پس از نخستین دیدگاه‌های پادفرهنگی او در فیلم‌های «تبریکات» و «سلام، مامان!» دی‌پالما در فیلم‌های «خواهران» (١٩٧٣)، «عقده‌ روحی» (١٩٧۶) و «کری» (١٩٧۶) به تبعیت سبکی از هیچکاک روی آورد.

فیلم‌ها را به‌هزار و یک دلیل می‌شود دوست داشت.‌ هزار دلیلش بماند برای بقیه تحلیلگران. ما همان یک دلیل برای دوست‌داشتن فیلم‌ها بسمان است و این یک‌دلیل هم چیزی نیست جز بازیگرانی که داستان‌ها، لحظه‌ها، رویا‌ها و کابوس‌های ما را روی پرده تجسم می‌بخشند. بی‌خود نیست که نخستین جرقه‌های عشق به سینما در وجود نوجوانان…

به سال ۱۹۴۰ در هارلم نیویورک با نام آلفردو جیمز پاچینو به دنیا آمد. در همان کودکی پدر و مادرش از هم جدا شدند و نزد خانواده مادری اش بزرگ شد. سرگرمی کودکی اش تقلید صدا و تکرار بازی هنرپیشگان بزرگ در فیلم هایی بود که روی پرده می دید

«آل پاچینو» با عزت نفسی که دارد حاکم مطلق تمامی صحنه‌های فیلم و تئاتری که در آنها حضور داشته، شده است. «من ستاره سینما هستم.» پاچینو این جمله را در یک لحظه ادا کرد و اصلا هم دلش نمی‌خواهد این موضوع فراموش‌مان شود. حتی با ٧۵ سال سن اعتماد به نفس جسورانه یک جوان را…

با انبوهی نقش ماندگار در تاریخ سینما از بعد ظهر سگی بگیر تا پدرخوانده و یا مخمصه، آل پاچینو حالا بدل به یک شمایل فراموش نشدنی بازیگری او شده. در گفتگوی زیر او روایتی از مهمترین فرازهای دوران بازیگری اش ارائه می کند.