اول اینکه وقتی ما به انسانِ زیبایی نگاه می‌کنیم، نه اصل و نَسَب او و نه حال‌ و‌ روز اجتماعی‌اش، هیچ‌کدام تأثیری در حَظ‌بُردنمان از زیبایی وی ندارد. به همین شکل، اگر شعری را نیز زیبا می‌یابیم، تنها از طریق صورتِ آن شعر، یعنی ویژگی‌های خود متن است که به زیبایی‌اش پی می‌بریم.