محمد کلباسی در «او» گویی سینیِ بزرگی برابرمان گرفته است وُ خاطراتی آکنده از اندوه تعارف‌مان می‌کند. خاطراتی سرشار از بن‌مایه‌هایی تنهایی و انزوا که گاه برای مخاطب آشنا به نظر می‌آید.