بیابان‌های برهوت، چاه‌ها، دخمه‌ها، نقاط پرت و دورافتاده و اشیای کهنه و مستعمَل در داستان‌نویسی معاصر ایران پدیده‌ای نوظهور نیستند؛ گزلیک و بساط خنزرپنزرِ «بوف کور»، پیراهن مُرده در داستان «پیراهن زرشکی» صادق چوبک، شناسنامه‌های مُهرِ اداره قند و شکر خورده در داستان «سنگر و قمقمه‌های خالی» بهرام صادقی، زمین‌های بایر و چاه‌های «عزاداران بیل»…