از همان اولین سالهای قرن بیستم، ادبیات فارسی موضوع “هویت ایرانی” را اگر نسبت به موضوعات دیگر بیشتر مورد توجه قرار نداده باشد، کمتر قرار نداده است. به عنوان مثال، از زمان انتشار (۱۹۳۷) بوف کور اثر هدایت تا زمان انتشار (۱۹۸۳) ثریا در اغماء اثر اسماعیل فصیح، ادبیات داستانی فارسی تلاش کرده است
