وقتی مخاطب می‌خواهد به فیلم‌ساز اعتماد کند، وقتی مخاطب از فیلم‌ساز توقع دارد که بازتابی از زندگی روزمره را نشان دهد، وقتی مخاطب انتظار دارد فیلم‌ساز حرف‌هایی که همیشه روی آنها سرپوش گذاشته شده و «علامت هیس را روبه‌روی آنها گرفته‌اند» مثل یک آینه، ترسیم کند، حاصلش می‌تواند فیلمی باشد مثل «ابلق»
