همان وقت که «مسیو سارسی» سرگرم آموزش اصول نقد و رمان‌نویسی به فرح انطون١ بود، حافظ ابراهیم٢ داشت زبان کهنه «سطیح» را فرا می‌گرفت. واقعیتی بحرانی این دو مرد را به دو مهاجرت عجیب در زمان وادا