این “آنائیس نین” بود که مرا با “کنراد مریکان” آشنا کرد. در یک بعدازظهر پاییز در سال ۱۹۳۶ بود که نین او را به آپارتمان من در “ویلا سورا” آورد. در برخورد اول، نظر من نسبت به مریکان چندان مطلوب نبود. مردی غم انگیز، معلم وار، خودرأی و خودخواه به نظر رسید. یک حس مرگبار…
