هدايت، طنزنويسي ناگزير بود. چاره‌اي جز پناه بردن به طنز نداشت. طنز، پيامد شيوه تفکر و نگاه او به دنياي درون و پيرامونش بود که در روندي ناخودآگاه شکل مي‌گرفت و در آثارش جاري مي‌شد.