تارکوفسکی در فیلم‌هایش، رویای قدیمی «سینمای ناب» را دنبال می‌کرد که به کرات به مثابه سینمایی که در داستان‌گویی خود وامدار الگوهای آثار ادبی نیست، تبیین شده بود.