اصل دمکراسی نه شرایطی اجتماعی، بلکه گسستی نمادین است،گسستی است میان نظم معین فیمابین بدن‌ها و کلمات، نظم معین فیمابین شیوه‌های سخن، شیوه‌های عمل و شیوه‌های هستی. از این بابت، می‌توان بین «دمکراسی ادبی» و نظم کلاسیک بازنمایی قائل به تعارض بود.