مارگریت دوراس در نوشته‌های خود به «عشق»، بُعدی مرکزی می‌دهد تا بدان حد که آن را، «توجیه زندگی»، می‌انگارد: لحظه‌ از زمان‌ حال پر می‌شود و دیگرِ چیزها به‌تعویق می‌افتد. عشق به یک تعبیر به تعویق افتادن مرگ است