پیش از خواندنِ «پسران، بدون پدران»-متنی که اُکتای براهنی درباره‌ی آلزایمرِ پدرش در ماهنامه‌ی تجربه نوشته بود- امیدی به فیلمش نداشتم. راست می‌گفت:«یک توافقِ نانوشته وجود دارد. جامعه فرزندانِ آدم‌های بزرگ را دوست ندارد.» و این را وقتی مطمئن شدم که همه در جوابِ پیشنهادم برای دیدنِ این فیلم، می‌گفتند:«چرا ببینیم؟ چون پسر رضا براهنی‌ه؟…