اهالی دوبلین که از کتاب متنفر بودند، آنها تصویر خود در رمان را دوست نداشتند. جرج برنارد شاو، زبان رمان را “هرزگی و بد دهنی” خواند و گفت دستِ خودِ او {برنارد شاو} هرگز نمی توانسته چنین کلماتی بیافریند و با اینحال تصدیق کرد که این کتاب یک شاهکار است.