«مه»، نامی است شفاف و روشن برای رمانی که شخصیتهایش دقیقا نمیدانند کجا هستند. «مه»، نامی است گویا، برای قصهای در «ابهام» و فضاهای داستانی مه آلود. و در نهایت «مه» داستانی است بر لبه خیال و واقعیت که گاه به وادی خیال میلغزد و گاه بر جهان واقع استوار است.
