هدایت، طنزنویسی ناگزیر بود. چاره‌ای جز پناه بردن به طنز نداشت. طنز، پیامد شیوه تفکر و نگاه او به دنیای درون و پیرامونش بود که در روندی ناخودآگاه شکل می‌گرفت و در آثارش جاری می‌شد.