شاعری که به راه قدما می‌رود، به چیزی به‌جز طبع روان محتاج نیست، چون او صرفاً از صناعاتِ شکل‌گرفته قدما که ملکه ذهنش شده بهره می‌جوید و بس. اما برای شاعرِ نوآور، طبع روان معنایی ندارد، چون هنوز زبانی شکل نگرفته است که در آن روان بشود. او باید خودش زبانش را بیافریند، و برای…