جشنواره سی و هشتم در پردیس ملت، یکی از دوستان قدیمی را بعد از مدتها دیدم، از سر شوق به طرف او رفتم، برای روبوسی. بی‌آنکه بدانم چه تغییرات عجیب و غریبی در راه است تا دنیای ما و مناسباتش را دگرگون کند. در کمال تعجب خودش را عقب کشید. من از همه جا بی…
جشنواره امسال یکی از پرحاشیه‌ترین جشنواره های سالهای اخیر بود، اگر همیشه این فیلمها و سازندگانشان و به قولی حوادث درون متنی سینمای ایران حاشیه های اصلی را تشکیل می داد، این بار حاشیه ها ربطی به خود سینما نداشت.
شاید هیچ چیزی برای ″نیما جاویدی″ در آستانهٔ چهل سالگی اش مسرت بخش تر از این نباشد که با دومین تجربهٔ بلند سینمایی خود بتواند حمایت همه جانبهٔ تماشاگران و نویسندگان سینمایی را با خود به همراه داشته باشد و طیف وسیعی از آن ها را به خود و کارِ تازه اش جلب کند. حالا…
ضیافت ١٠ روزه سینمای ایران به پایان رسید و اکنون که این مطلب را می‌خوانید، بی‌تردید از سرنوشت برندگان و ناکامان این جشنواره آگاهی یافته‌اید؛ جشنواره‌ای که برای نخستین‌بار در سالهای اخیر حداقل در مرحله اعلام نامزد‌ها بحث‌وجنجال زیادی برنینگیخت؛ با این‌که مثل هر سال می‌شد از همان اول نام فیلم‌هایی را که در مرحله…
شرکت در بیست‌وپنج دوره گذشته جشنواره، باعث شده برنامه این ده روز در طول هر سال برای ما از پیش روشن باشد. اختصاص‌دادن روزی چند ساعت برای تماشای فیلمهای بخش مسابقه سینمای ایران، چنان دیگر برنامه‌های عادی زندگی‌مان را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد که گاه از زور خستگی آرزو می‌کنیم ای کاش جشنواره زودتر تمام شود!
به گمانم این بیست‌و‌پنجمین جشنواره‌ای است که سعادت حضور در آن را پیدا می‌کنم! هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم اولین سالی که رسما کارت اصحاب مطبوعات را کف دست منِ جوان هجده‌ساله گذاشتند و من هم نامردی نکردم و وقتی دیدم امکان تماشای راحت فیلمها را پیدا کرده‌ام، یک‌نفس بیش از پنجاه فیلم بخش مسابقه و خارج…
در میان فیلم های جشنواره که تاکنون به نمایش درآمده اند باید حساب فیلم غلامرضا تختی را جدا کرد، اثری که راوی زندگی جهان پهلوان تختی است.
رگ خواب فیلمی است لطیف و عاشقانه درباره درد بی درمان تنهایی که هر یک از ما به نوعی دچار آن هستیم. یکی از بهترین های جشنواره که نباید تماشای آن را از دست داد.
در جشنواره ای که بیشتر فیلم متوسط داشت و چند فیلم نسبتا خوب بدون اثری شاخص اسرافیل ساخته آیدا پناهنده یکی از همین فیلمهای متوسط قابل دیدن بود. فیلمی که در یکبار تماشا کردنش اصلا تردید به خود راه ندهید.
«ماجرای نیمروز» ساخته محمدحسین مهدویان بی شک یکی از فیلمهای مقبول جشنواره امسال بوده، جشنواره ای که ویژگی آن میانمایگی اغلب تولیدات آن بود، اگر سال پیش یک ابد و یک روز پیدا می شد که شگفت زده ماند کند، امسال اگرچه چند ابد و یک روز نصف و نیمه پیدا می شد! اما فیلمی…
«نیمرخ‌ها» پنجمین و آخرین فیلم زنده‌یاد ایرج کریمی است که بعد از سه‌گانه به‌یادماندنی «از کنار هم می‌گذریم»، «چند تار مو» و «باغ‌های کندلوس» در کارنامه او ثبت شده است؛کارگردانی که سبک و سیاق خاص خود را در فیلمسازی همچون نوع نگاه خاصش به سینما و نقد فیلم در عهد نویسندگی، پی می‌گرفت.
فیلم سینمایى “من” اولین ساخته سهیل بیرقی است. کارگردانی که تجربه دستیار اولی و برنامه ریزی برای کارگردان‌هایی مثل عبدالرضا کاهانی، واروژ کریم مسیحی، رسول صدرعاملی، بهرام توکلی و حسن فتحی را در کارنامه کاری‌اش دارد.
به نظر می‌رسد بزرگ‌ترین بلیه‌ای که می‌تواند گریبان فیلمی را چنگ بزند و تا آخر رهایش نکند، این باشد که فیلم ما را به دنیای خودش راه ندهد. فیلم می‌تواند داستانش را روایت کند و اطلاعاتی را از تماشاگرش پنهان سازد تا سر فرصت این اطلاعات را در اختیار تماشاگر قرار دهد.
در این که پویان باقرزاده و دیگر اعضای گروه «برداشت دوم از قضیه‌ی اول» با صداقت و صمیمیت تمام توان خود را برای ساخت این فیلم بکار برده اند نمی توان شک داشت. چند جوان عاشق سینما و هنر که یک گروه نمایشی هم ترتیب داده اند
اعترافات ذهن خطرناک من فیلمی است بلند پروازانه (یا به قول برخی جاه‌طلبانه) از فیلمسازی که باوجود کارنامه نه‌چندان بزرگش چهره‌ای مستعد نشان داده است…اما این همه ماجرا نیست….