اما حیف که عمر دوره خلاقه هنرمندان این سرزمین اغلب کوتاه است. می آیند می درخشند، گاه با یک فیلم و گاه خوش شانس که باشند یک دهه با چند فیلم و بعد دوران افول آغاز می شود.
ششمین ساخته بلند پرویز شهبازی، این روزها در جشنواره بر پرده رفته و می‌رود. فیلمی درباره یک نسل، از نگاه فیلم‌سازی که نامش از سومین ساخته‌اش- نفس عمیق- به یک برند تبدیل شد. به این بهانه با وی به گفت‌وگو نشسته‌ام.
که چی؟ این پرسش دو واژه‌ای، اولین چیزی بود که بعد از تماشای آخرین لحظات فیلم در برخورد قایق به لبه‌ی صخره‌ها به ذهن خطور می‌کرد. فیلم گرچه ارجاعات مشهود به فیلم‌های تحسین‌شده‌ی پیشین شهبازی، مخصوصاً نفس عمیق دارد، اما متأسفانه کم‌ترین نسبت را در عمق با آن‌ها برقرار می‌سازد.
اولین فیلم بلند کارنامه‌ی سعید روستایی بی‌شک فیلمی درخور توجه و قابل‌قبول است و دست‌کم توانایی و مهارت او در خلق فضا (که در سینمای ما و میان فیلم‌سازان جوان کم از یک معضل تمام‌عیار ندارد و در همین جشنواره هم می‌توانید نمونه‌های فراوانش را ببینید)، هدایت بازیگران و طراحی میزانسن‌ها در یک محیط بسته…