خرده‏ روایت‏‌هایی از زنانِ سوگوار و بی‏‌چهره لیلا صمدی   نامِ «آشویتس خصوصی من» ما را به مغاکی می‌‏برد و در حفره‏‌های عمیق و تاریک رنج و تنهایی رها می‏‌کند. به طرح ناتمامِ درختِ کشیده بر دیوار سلول خیره می‏‌شویم. در انفرادی غلت می‏‌زنیم مدام. مدام از دنده‌‏ای به دنده‏‌ی دیگر می‏‌چرخیم. کابوس می‏‌بینیم. سر…