تكه‌اي از «هما»ي كاظم رضا حواس، اواسطِ فصل، به قعر گمي رسيد. جز با وَهم و پندار، روزگار نمي‌گذشت. به جاي اوج، حضيض عزيز شد و پَست بر مسندِ بلند نشست. ماه بهمن، دَه من و بيش‌تر، بارِ عشق را، هم‌وزنِ هما، هر روز از خانه به مدرسه مي‌بردم و برمي‌گرداندم. دل و دست به…