نویسندهء این سطور می‌‏خواهد نشان دهد که برخلاف آراء همگان، سپهری، اگرچه مدتی مانند هدایت در عرفان هندی سیر کرد، ولی‏ چونان هدایت به حقیقتی نرسید و همانند کافکا در این جستجوی پی‏گیر و بی‏امان، ناکام ماند