بعد از شکست مطلقِ کمدیِ پنج روز در میلان (۱۹۷۳)، این کاملا منطقی بود که به قالبِ جالو (فیلم‌های ترسناک ایتالیایی) بازگردم. فکر می‌کنم سرخ تُند به این دلیل اینقدر خوب و مورد توجه طرفدارانم است که من با تمام قوا به شیوه‌ی روایی پیشین خود بازگشتم